Review: We Happy Few – De moeite waard?

Na een jaar in early access te hebben gezeten, is het dan eindelijk zo ver. We Happy Few heeft nu een volle release! Maar is het verbeterd of voelt het nog te early acces aan?

Vorig jaar heb ik We Happy Few bewust laten liggen. Ik wilde de volle ervaring beleven en ik hoorde van mensen dat de early access versie niet helemaal soepel liep. Nu is het een jaar later en kijken we of de game veel beter is geworden. Als je de game eenmaal een paar uur speelt, dan voelt het in ieder geval wel af en als een solide ervaring. Maar na veel meer uren spelen komen er ook andere zaken bij kijken die niet allemaal even positief zijn.

Jump for Joy

Het valt gelijk op dat de wereld van We Happy Few goed is ontworpen met een geheel eigen stijl. Het is cartoony, maar niet getekend. De muziek klopt, de voice acting is uniek en voelt goed aan, alsmede de geluidseffecten van voorwerpen. Kortom, je hebt het gevoel dat je met een unieke game te maken hebt. Dat is het dan ook in vele opzichten, uniek. Mensen willen het vergelijken met Fallout of Bioshock (en dat deed ik zelf een tijdje geleden ook), maar We Happy Few is echt een eigen game met een eigen wereld.

Als we kijken naar het verhaal van deze game, dan laat het een paar steken vallen. Het verhaal van We Happy Few is op papier namelijk veel duidelijker dan in de game zelf. Wat is het verhaal (zonder spoilers)? We Happy Few speelt zich af in een alternatieve geschiedenis waarin de Duitsers de Tweede Wereldoorlog hebben gewonnen. Ze hebben Groot-Brittannië en daarmee ook de Engelsen overgenomen . Door de oorlog en de vreselijke herinneringen daaraan krijgen mensen een pil ”Joy” genaamd waardoor alle schuldgevoelens worden onderdrukt. De drug zorgt er alleen ook voor dat het geheugen van mensen verslechterd.

Mensen dragen op straat hun ”Happy Face”-masker zodat het leven altijd vrolijk lijkt en niemand chagrijnig is. Verder is er een snelle ontwikkeling van technologie geweest waardoor er hier en daar sci-fi wapens zichtbaar zijn en geavanceerde beveiligingssystemen.

Maar het gekke is dat je deze informatie in de game zelf niet krijgt. Alles wat nodig was in We Happy Few is een introductiefilmpje met deze informatie en that’s it. Een video van 30 seconden ofzo. Het enige wat je in de game weet is dat jij een ”Downer” bent omdat jij je ineens iets vreselijks herinnert en daardoor jouw Joy-pil niet meer inneemt. Verder krijg je via tekst hooguit uitleg over de gameplay.

Survival light

Het doel van de game is dat jij ontsnapt uit Wellington Wells (het stadje waar alle mensen aan de Joy zitten). Om dat te doen moet je allerlei quests uitvoeren. De mensen die je tegenkomt in de wereld zijn allemaal uniek en leuke karikaturen. Tenminste, dat geldt voor de quest-figuren. De rest van de wereld zie je namelijk tien keer terug op één straat. Het ontwikkelingsteam had geen tijd om verschillende soorten mensen te maken.

De quests an sich zijn leuk om uit te voeren. Zoals ik al aangaf zijn er vele leuke overdreven personages in de game met hun eigen voice acting. Tijdens jouw quests moet je echter ook ”overleven”. Dat wil niet zeggen dat je in leven moet blijven tijdens het vechten, maar dat je ook honger kan krijgen, genoeg moet slapen, genoeg moet drinken en je er uiteraard soms een Joy-pil erin knalt als je in de gaten wordt gehouden. Dit is echter allemaal niet zo heftig als het klinkt. Je drinkt soms wat en er is genoeg water in de game. Eten vind je ook regelmatig en slapen kan je altijd in een safehouse doen.

Het geeft je geen extra druk, waardoor het een light-variant van survival is. Wat alleen wel irritant is, is dat mensen het doorhebben dat jij geen Joy-pil op hebt en dat je ook een overdosis Joy kan krijgen waardoor iedereen jou ineens aanvalt. Je kan deze overdosis ook niet voorkomen. Het zit er aan te komen, ten alle tijden.

De charme

Ondanks alle zaken die soms net niet goed genoeg werken of achterwege gelaten hadden kunnen worden, voelt We Happy Few toch goed aan. De wereld klopt, de personages kloppen, de hele jaren ’60 Britse stijl vind ik leuk om te zien en de muziek is ook goed. Er zit veel Engelse humor in (en dus ook veel sarcasme) waar ik normaal niet om lach, maar bij deze game wel. Er gebeuren vaak bizarre dingen in de wereld waarbij je alleen maar kan toekijken. Het zijn van die eigenaardigheden die We Happy Few uniek maakt.

Het punt waar ik alleen over val tijdens zo’n sessie van We Happy Few is het groot aantal fetch quests waarbij je iets moet halen en weer terug moet brengen. Dan moet je ineens 2 km lopen en dat soms nog drie keer achter elkaar ook. Het kunnen leuke quests zijn, dus soms is de quest het ook waard. Maar te vaak betrap ik mij erop dat ik mij hier ontzettend aan erger. Daar komt ook bij dat het overgrote deel van de quests in deze game niet veel toevoegt aan een groter verhaal. Vaak mis je de cohesie van alles wat er gebeurt in de game. Dat is zonde, want als een game director zijn taak gewoon goed doet, dan hoeft dit geen probleem te zijn.

De gameplay zelf

Wat moet je eigenlijk doen in de game? Quests voltooien. Om dat te doen moet je soms vechten, voorwerpen maken, sluipen en kleine puzzels oplossen. De gameplay vind ik variërend genoeg om geboeid te blijven. Er zit genoeg uitdaging in de game en door het crafting-systeem blijft het interessant. Overigens is dit crafting-systeem simpel genoeg zodat je niet verdwaald raakt in allerlei menu’s. Dat is zeer fijn!

Ook heeft We Happy Few een overzichtelijk vaardighedenmenu, oftewel ”skills”. De skills zijn niet spectaculair, maar helpen je wel echt in de game. Er zijn er een paar die voor de hand liggend zijn, zoals een skill dat je meer voorwerpen kan dragen. Maar anderen zorgen er bijvoorbeeld voor dat mensen jou minder opmerken als je bijvoorbeeld over straat rent. Dit zorgt ervoor dat je later in de game minder last hebt van de mensen die jou in de gaten houden.

Eerder gaf ik al aan dat je soms echt veel moet lopen voor quests. Er zijn ”hatches” aanwezig in de game waardoor je snel kan reizen tussen bepaalde punten. Maar voordat je deze ”hatches” hebt gevonden, zijn ze al niet meer nodig. Kortom, je krijgt eerst een quest waardoor je mijlenver moet lopen en later zie je pas ergens een hatch (en soms zijn ze echt verborgen).

Graphics

Grafisch ziet alles er goed uit. Ik heb het op de Xbox One X gespeeld op 4k en We Happy Few zag er goed uit. Ik kan niet zeggen dat de game soepel loopt. Vaak duikt de framerate onder de 30 fps in drukke gebieden en dat is irritant. De game ziet er mooi uit, maar het is geen Far Cry 5 ofzo. Het heeft overigens niks te maken met 4k, want ook op 1080p blijven de problemen zich voordoen. Helaas niet genoeg geoptimaliseerd.

Conclusie

Is deze game nou echt compleet? Ja, ik vind deze game compleet. Er is veel aan gewerkt waardoor de wereld overtuigend overkomt, de personages hartstikke leuk zijn bedacht, de gameplay variërend genoeg is en de voice acting je vaak laat lachen. Is de game perfect? Nee. Je merkt dat de ontwikkeling stroef is verlopen en dat de games meerdere ”terug naar de tekentafel” momenten heeft gehad. Hierdoor mis je eigenlijk de cohesie van alles wat er gebeurt in de game. Als ze een goede game director hadden gehad die de hele ervaring van de speler bewaakt, dan hadden ze de game veel beter kunnen neerzetten.

Ondanks de mindere punten is We Happy Few compleet genoeg om echt van te genieten als je van dit soort games houdt.