Een bloederige slachtpartij die opgelost moet worden, drie vampiers als hoofdpersonen en een stapel krachten waarmee ze alle geheimen en mysteries in het verhaal moeten ontrafelen. Dat klonk wel als iets waar ik mijn tanden in wilde zetten.
Vampire: The Masquerade – Swansong speelt zich af in Boston in The World of Darkness. Vampiers bestaan in deze wereld, maar dit is onder de mensheid niet bekend. Het zich actief verborgen houden voor de mensheid wordt The Masquerade genoemd en dit wordt in stand gehouden door de vampiersekte Camarilla. De leider van deze sekte, Hazel Iversen, probeert uit alle macht om deze sekte te versterken door verdragen te vormen met rivaliserende sektes.
Swansong begint met een enorm bloedbad tijdens een feest dat door Iversen gegeven wordt om zo’n nieuw verdrag te vieren. Het is aan jou als speler om in de huid te kruipen van de drie hoofdpersonages Emem, Leysha en Galeb en uit te zoeken wat er precies is gebeurt en wie er achter deze daad zit.
Vampire: The Masquerade – Swansong is geen actiegame
Voor wie net als ik dacht dat we in Vampire lekker huis mochten gaan houden met onze vampierkrachten, zo’n soort game is dit niet. Geen leeggezogen vijanden, geen brute combat en geen spectaculaire actie. Gewoon niet. In plaats daarvan kun je Vampire: The Masquerade – Swansong nog het beste vergelijken met een walking sim. Je loopt in afgesloten levels rond van variërende grootte, lost hierin puzzels op en praat met npc’s. Op deze manier werk je doelen af, zowel duidelijk als verborgen, en probeer je informatie te vinden waarmee je uiteindelijk het mysterie van de game op kunt lossen.
De enige vorm van battles in de game komen in de vorm van confrontations. Tijdens deze confrontaties heb je het verbaal aan de stok met andere personages en zul je hen moeten overtuigen van jouw gelijk. Deze confrontaties kun je winnen door de juiste antwoorden te geven, of door tactisch je vampiergaven in te zetten en zo je tegenstander te overtuigen door middel van intimidatie, psychologie of door ze te hersenspoelen. Mochten bepaalde statistieken overigens niet hoog genoeg zijn, dan kun je deze met Willpower tijdelijk verhogen. Je hebt hier echter maar een beperkte hoeveelheid van en dus zul je tactisch om moeten gaan met wanneer je iemand hier wel of niet mee wil beïnvloedden.
Ik heb nog niet eerder zo’n systeem in een game gezien (al moet ik ook zeggen dat ik voorgaande Vampire-titels niet gespeeld heb en niet weet of dit daar al in zat), maar ik vind die confrontations wel een ontzettend tof idee. Zeker met je beperkte hoeveelheid Willpower moet je gewoon goed nadenken bij wie en op welk moment je ze extra onder druk wilt zetten. Dit maakt een game waar verder geen actie en combat in zit alsnog spannend. Erg knap gedaan.
Buiten deze confrontaties kun je uiteraard ook gebruik maken van je krachten. Zo kun je bepaalde npc’s wegsturen van een plek zodat je een voorwerp dat ze bewaakten kunt meenemen, kun je sporen volgen, onzichtbaar worden, afluisteren en meer. Het gebruik van deze krachten kost ‘hunger points’. Je krijgt dus honger. Wordt de honger te groot, dan verlies je de controle en richt je een bloedbad aan om deze weer te stillen. Niet handig, want daarmee verraad je jezelf als vampier en doorbreek je de Masquerade. Dit maakt dat de mensen in de game je veel scherper in de gaten gaan houden en dat overige vampiers gaan twijfelen aan je loyaliteit. Je maakt het jezelf dus erg moeilijk. Gelukkig is er wel een manier om je honger te stillen. Je kunt bepaalde npc’s hypnotiseren en ze meelokken naar een safe zone om ze daar van een paar liter bloed te verlossen. Ga je te ver, dan sterft deze npc en dat levert je weer wantrouwen op. Deze safe zones zul je trouwens wel eerst moeten ontdekken, dus het loont om eerst even een rondje door een level te maken om te zien wat je allemaal tegenkomt.
Verbeter je vaardigheden
Om verder te kunnen komen en een zo goed mogelijk resultaat te behalen in de game moet je investeren in je vaardigheden. Aan het einde van elk level verdien je afhankelijk van je prestaties een aantal ervaringspunten. Die kun je weer investeren in de vaardigheden van je personage. Denk aan vaardigheden die je helpen tijdens je confrontaties zoals psychologie, intimidatie, retoriek en overreding. Daarnaast kun je jouw zuurverdiende punten ook steken in beveiliging, technologie, opleiding of ontleding. Deze vaardigheden komen vooral van pas bij het onderzoeken van aanwijzingen of het oplossen van puzzels. En dan zijn er ook nog je vampier vaardigheden. Je verdient bij lange na niet genoeg punten om tijdens je eerste run door de game alle vaardigheden vrij te spelen en dus moet je keuzes maken. Het loont overigens wel om je te focussen op een paar skills en niet om te proberen een allround personage te maken, want dan kom je uiteindelijk overal net te kort.
Rauwe randjes
De game is dus zeker interessant al zitten er wel degelijk een aantal rauwe randjes aan. Zo heb ik een aantal keer een vastloper gehad. Heel irritant, zeker omdat de game niet elke drie seconden zichzelf opslaat. Uiteraard zodat je niet vlug een confrontation opnieuw kunt doen, maar dit betekent dus wel dat als je zo’n crash hebt je soms best grote stukken weer opnieuw moet doen.
Grafisch ziet de game er over het algemeen best goed uit, maar ook hier zitten nog wel oneffenheden in. Zo zien de drie hoofdpersonages er bijvoorbeeld goed uit, maar zijn sommige npc’s en zelfs redelijk belangrijke personages dan weer een heel stuk minder. Vooral de ogen zijn bij sommige personages echt lachwekkend slecht gedaan. En dan zijn er nog de animaties die behoorlijk stijf en houterig ogen. Daarnaast heeft de game ook vrij veel last van textures die net te laat ingeladen worden en dat haalde mij toch behoorlijk uit de ervaring.
Het acteerwerk is vrij gemengd. De drie hoofdpersonages zijn redelijk goed gedaan, maar daar tegenover staan weer een aantal stemmen die je met kromme tenen laten luisteren naar wat de personages uitspuwen.
Laatste kritiekpuntje zijn de soms wat clunky omgevingspuzzels waarbij de besturing net niet helemaal lekker voelt. Jammer, want andere puzzels en uitdagingen zijn juist weer heel tof gedaan. Al dit soort dingen maakt dat deze game zeker vermakelijk is, maar geen topper.
Conclusie
Vampire: The Masquerade – Swansong doet een aantal dingen heel erg goed. Het verhaal is interessant om uit te pluizen, het speuren en puzzelen is leuk, net als het spelen met je vampier krachten. De confrontations stelen echter de show. Dialogen en keuze opties zijn nog nooit zo urgent geweest. De keuze om iemand wel of niet onder druk te zetten met het risico dat je later je willpower nog harder nodig hebt verveelde mij niet snel.
Helaas kent de game ook behoorlijk wat rauwe randjes. Clunky puzzels, textures die te laat inladen, bij vlagen lelijke npc’s en wisselende acteerwerk doen doen dan allemaal weer af aan de verder toffe ervaring. Geen topper dus, maar zeker vermakelijk.
