Titanfall 2 is net op de markt en ik ben nog maar net bekomen van de geweldige launchparty. De eerste game was een groot succes en liet een gameplay zien die door andere shooters daarna veelvuldig is gekopieerd. Is deel 2 een succesvolle opvolger of is het toch een beetje minder?
Titanfall, ik heb het grijs gespeeld. Eerst op de 360 en daarna, toen ik eenmaal een One had gekocht, ook daarop. De snelle actie, de Titans, de prachtige maps, alles klopte wel aan deze shooter. Het is één van de weinige shooters die ik wel erg goed speel. Nu hebben we deel 2, een deel waar ik erg naar uitkeek en waarbij vooral de toegevoegde singleplayer erg opvalt.
Me and my shadow
We kennen het liedje nog wel uit de real life trailer van het eerste deel. Eigenlijk zegt deze zin precies wat de singleplayer probeert uit te stralen. Jij, de speler, en je altijd volgende shadow, je Titan. Vaak zijn de singleplayers in een shooter, die voornamelijk op een multiplayer ervaring zijn gebouwd, niet meer dan veredelde tutorials. Dat gaat ten dele ook op voor de singleplayer van Titanfall 2. Maar niet helemaal.
De singleplayer draait om Jack Cooper, een willekeurige grunt in het Militia leger die droomt van een leven als Pilot. Het startpunt is de training en net op het moment dat je de eerste stappen in een Titan simulator kan zetten, klinkt het alarm en breekt de hel los. Daar begint het verhaal. Je trainer, een doorgewinterde piloot, sneuvelt en weet nog net voordat hij zijn laatste adem uitblaast, zijn Titan opdracht te geven dat jij vanaf dat moment zijn piloot bent. Je bent dus nu een volwaardige Pilot en het verhaal wat volgt draait het vooral om de bijna persoonlijke relatie met je Vanguard-class Titan die de klinkende naam BT-7274 (AKA “BT”) heeft.
De singleplayer is er één van het bekende recept. Je voert de strijd tegen vele tegenstanders in een level en aan het eind komt de Big Boss Titan die je moet verslaan. Deze bosses zijn trouwens aardig taai. Het is een combinatie van springen, wallrunning en schieten. Grafisch is er soms nog wel wat aan te merken op de singleplayer, al zien de omgevingen er over het algemeen gelikt uit. De personages hebben dat wat minder en laten een cartoonachtig uiterlijk zien. Het zijn niet de geweldig natuurgetrouwe gezichten die we wel van andere games kennen. Je rent en springt door verschillende omgevingen waarbij vooral de fabriek waarin kant en klare dorpen worden gebouwd, erg mooi is om te zien. Ook het gebruik van interactief wildlife voegt iets extra’s toe. Dus het is nu ook uitkijken geblazen als je gevaarlijke beesten je buurt hoort.
Het is dus veel springen en wallrunnen. Timen om op het juiste moment van punt A naar B te komen. Dit wordt afgewisseld door het afschieten van de vele vijanden waarbij je onderweg een range aan wapens op kan pakken. Dit zorgt er gelijk voor dat je bekend wordt met het diverse wapenarsenaal in Titanfall 2. Je kan zo lekker oefenen welke gun jou het beste ligt. Ik word zelf erg blij van de V47-Flatline en de krachtige L-Star. Op het eerste deel was veel kritiek van de (voornamelijk) CoD community wat betreft de customization van de wapens in de game: het waren er te weinig en je kon er ook niet veel aan tweaken. Ik persoonlijk vond dat nooit echt een issue. Je kan wel 238 soorten Assault rifles hebben maar echt nodig is het niet.
Titanfall 2 heeft het aantal wapens wel uitgebreid en daar zitten een paar zeer coole exemplaren bij zoals een double barrel sniper gun. Ook zien we een aantal wapens die bijna rechtstreeks uit Halo te lijken zijn gestolen. Genoeg keuze dus. Daarnaast zijn er veel puzzelelementen in het spel verwerkt. Zo is de weg die je moet gaan om je doel te bereiken niet altijd even duidelijk en gebruik je hijskranen of zelfs een tijdsmachine om van A naar B te kunnen komen. Mocht je echt even vast zitten dan is er altijd nog de holografische hulp die je de weg laat zien.
Het laat je ook langzaam kennis maken met alle Titan loadouts. Je kan op elk moment tijdens een gevecht wisselen van uitrusting en zo bekend raken met de zes titans in het spel.
Red de planeet!
Het verhaal is voorspelbaar. Je speelt als Militia en probeert de expansiedrift van de nietsontziende IMC te doorbreken door hun planeetvernietigende superwapen op te sporen. De missies zijn leuk en veelzijdig en soms ook best pittig. De dialogen tussen jou en BT laten telkens keuzes zien maar of een keuze echt effect heeft op de loop van het spel, dat betwijfel ik.
Humor zit er wel in en ik moest soms erg lachen om de droge ‘geprogrammeerde’ antwoorden van BT. Ergens in het verhaal schetst BT een heftige situatie die Jack gaat tegenkomen. Uit schrik slaakt Jack de kreet “say what?!” waarna BT droog hetzelfde verhaal herhaalt omdat hij het letterlijk als een vraag opvat. Dit soort kleine humorvolle interacties zitten volop in de game en dat maakt het spel wel levend. Je bent er ook geen dagen mee bezig want in een klein drie tot vier uur kan je de campaign wel gedaan hebben.
Samenzijn
Titanfall is eigenlijk een multiplayer game. Daar draait het allemaal om en dat is waar velen hem voor kopen. Tijdens de alpha en de bèta was ik best teleurgesteld. De besturing voelde raar aan. Alsof er van alles niet klopte ten opzichte van de voorganger. Ik kon er gewoon niet goed mee uit de voeten. Ook het Titansysteem werkte in mijn ogen niet prettig en het duurde veel te lang voordat je een Titan kon oproepen. Is dit nu allemaal verbeterd?
Niet allemaal maar de besturing voelt wel weer iets vertrouwder aan. Het verkrijgen van een Titan duurt in mijn ogen ook nog veel te lang. Daar draait het toch eigenlijk om, je Titan besturen. Dat dit nu veel meer aan prestaties vast hangt is niet fijn want het houdt in dat de mindere speler ook minder Titans krijgt. Dit was in het vorige deel ook wel zo maar dat ging toen altijd in de vorm van het tijd afhalen van de timer die al liep. De Titan kwam sowieso altijd na een aantal minuten.
Wat is er dan wel ten goede veranderd? Meer Titans, zes zelfs waaronder de met een zwaard zwaaiende Ronin. Dus dat betekent meer keuzes en meer mogelijkheden. Het hele menu is ook op de schop gegaan. De manier waarop je nu wapens kiest en aanpast is overzichtelijker geworden. De uitrusting wordt nu ook aangepast aan de special ability. De pilot met de Cloak ability heeft een camouflage uitrusting, de Stimmed heeft artificial benen en ziet er uit alsof hij de bladerunner zelf is. Dit geldt voor alle abilities die het spel kent. Zoals eerder gezegd is het wapentuig ook uitgebreid waardoor er altijd wel een gun is die je lekker vindt.
Maar er zijn ook wat vernieuwingen die ik minder vind ten opzichte van de voorganger. De keuze tussen drie wapens: primair, secundair en titanwapen, is verkleind naar twee. Je secundaire wapen is oftewel een handwapen of je titankiller. Iets wat ik best jammer vind.
Het rankingsysteem is totaal anders geworden. Zo was het in de voorganger een uitdaging om van Tier 1 naar Tier 10 te komen. Het opnieuw opstarten na elke Tier waarna je weer, met een aantal eisen, op weg ging naar level 50, was best een dingetje. Dat is helemaal verdwenen.
Modes te kust en te keur
De modes zijn uitgebreid. Naast de bekende Attrition, Amped Hardpoint, Capture the Flag, Last Titan Standing en het Pilot vs Pilot is er nu een wat vreemde 1 vs 1 mode bijgekomen die de naam Coliseum draagt. Je krijgt in deze mode één vast wapen en granaten, that’s it. Je krijgt alleen toegang tot de mode door deze te verdienen of te ‘kopen’ met ingame credits. Het is vechten op een groot rond plateau waarbij je doel is om je tegenstanders twee keer te killen. En daar win je dan special prizes mee. Grappig maar voor mij ook niet meer dan dat.
Bounty Hunter daarentegen is wel een hele leuk nieuwe mode. Het killen levert je credits op en op bepaalde momenten in de game moet je die gaan inwisselen. Het spreekt voor zich dat je tegenstanders die bounty’s kunnen afpakken en dat moet je zien te voorkomen. Modes genoeg dus voor elk wat wils. Of je nu zonder Titan wil spelen, tactisch op een grote map of een variatie van dit alles, het is allemaal mogelijk. Wat dat betreft is de Titanfall ervaring nog steeds aanwezig. Titanfall 2 is en blijft snel en flitsend.
Conclusie
Ik ben er eigenlijk nog niet uit. De game is goed en absoluut een aanrader. Maar ergens knaagt er voor een oud-speler iets. Of dat nu een stuk wennen is of dat het iets is waar ik niet zo goed mee uit de voeten kan, dat weet ik eigenlijk nog niet erg goed. Ik denk dat ik nog vele rondjes moet spelen om te zien of dat gevoel iets blijvend is of dat het verandert in het vertrouwde kick-ass gevoel.
De keuzes zijn nu zeer uitgebreid, het menu voelt intuïtiever aan en grafisch is het zeer goed te noemen. Daarbij krijg je ook nog eens alle toekomstige uitbreidingen helemaal gratis dus je hebt gewoon een complete game. Het droppen van een Titan mag van mij weer onder de timer want ik vind dat veel te weinig gebeuren. Dus wat gaat het worden? Kopen, budgetbak of laten liggen? Voor mij is het absoluut kopen. Ondanks de genoemde kritiekpunten blijft Titanfall 2 een unieke game die je aangooit als je even lekker je frustraties van je af wil knallen. Het is wel snel en soms erg chaotisch maar als je daar van houdt, dan ga je dit een hele vette game vinden.
