Review: The Sinking City – Ook niet zo stille wateren hebben diepe gronden

Afgelopen week is The Sinking City uit gekomen op de Xbox. Een open wereld game waar je als detective aan de slag gaat met het ontrafelen van mysteries in een universum dat gebaseerd is op de werken van H.P. Lovecraft. Is het de developers van Frogwares gelukt om de twisted ideeën van de auteur te vertalen in een onvergetelijke video game ervaring?

Als een ongetraind detective heb ik afgelopen week mijn eerste stappen gezet in een op H.P. Lovecraft geïnspireerd universum genaamd Oakmont, The Sinking City. Een wereld waarin niets lijkt wat het is. Een wereld die juist draait om de dingen die je niet ziet, maar voelt dat ze er mogelijk zijn. Een wereld die, naarmate je vordert, meer vragen oproept dan antwoorden. Een open wereld setting met Lovecraftiaanse horrorelementen waar ik als privédetective Charles Reed op onderzoek uit ben gegaan om te achterhalen waarom een complete stad onder water staat en waarom haar inwoners bezeten zijn geraakt door geesten. Kortom, detectivehoedje op, jaren twintig klokje in de borstzak, pijp in de mond en vergrootglas in de aanslag. Het is tijd om jullie mee te nemen in mijn eerste stappen in The Sinking City en te gaan ontdekken wat er in Kay’s naam aan de hand is. 

Het verhaal

Tijdens de eerste paar stappen in Oakmont (Massachusetts) is in beeld en geluid direct de beklemmende sfeer goed neergezet. Een stad die grauw, grijs en griezelig oogt, met bizar ogende inwoners. En privédetective Charles Reed die psychisch ernstig aan het lijden is en gebukt gaat onder een soort van psychotisch aandoende belevingen en visioenen. Een sterke en op dat moment een nog onnavolgbaar openingsscène, die direct weet te boeien.

Ook wordt direct duidelijk dat de stad Oakmont en haar inwoners aan het overleven zijn. Duistere krachten lijken bezit te nemen over de inwoners en de prachtig uitgewerkte stad staat op raadselachtige wijze onder water. Op onze Discord wist community member Dynko het treffend te verwoorden door aan te geven dat de game je nieuwsgierig maakt. Een gevoel dat ook bij mij na 12 uur spelen nog steeds overheerst.  

Als privé-detective Charles Reed ben je naar Oakmont afgereisd in de hoop een verklaring te vinden voor de visioenen waar je onder lijdt. De lokale bevolking heeft het echter niet zo op vreemden. Al snel wordt duidelijk dat Reed, om zichzelf te helpen, zich ten dienste zal moeten stellen van de plaatselijke inwoners. En dat gaat hij doen door als privédetective aan de slag te gaan en vermeende misdrijven te onderzoeken en op te lossen. 

Je krijgt het niet op een presenteerblaadje

De gameplay draait vooral om het oplossen van cases middels detectivewerk. Van een aantal prominente inwoners uit Oakmont krijg je opdrachten om mysteries te ontrafelen. In ruil voor je diensten krijg je spaarzame loot en vergaar je kennis, waarover later meer. Vaak begint een case het met een enkele aanwijzing; een woord, een straatnaam, een kenmerk van een verdachten. 

Je wordt bepaald niet aan de hand genomen in het speurwerk en zult veel zelf uit moeten zoeken. Terwijl je bewijsmateriaal verzameld, zul je via deductief redeneren nieuwe aanwijzingen vinden, waar je weer even mee vooruit kunt. Vaak is het ook nodig om in de lokale archieven van de politie, de universiteit of de krant te duiken, zoekend naar aanwijzingen.

Het detectivewerk is uitdagend en zeer gevarieerd. Een interessante toevoeging ligt gelegen in het gebruik maken van visioenen om bijvoorbeeld op plaats delict aanwijzingen te genereren. Daar moet je echter spaarzaam mee omgaan, omdat het direct de psychische stabiliteit van detective Reed beïnvloed. Resulterend in vertraagde motoriek, verstoorde waarneming en oriëntatieproblemen, met als gevolg dat je voor een bepaalde tijd extra kwetsbaar bent voor dingen die er in je omgeving gebeuren.

Via het detectivewerk ontvouwen zich gedurende de uren die vorderen drie verhaallijnen die goed uitgewerkt zijn. Je komt meer te weten over Oakmont, haar inwoners en wat er gaande is, je leert over de visioenen en over de onderwaterwereld. Iedere case die je als detective Reed kunt aannemen is een verhaal op zichzelf, dragen bij aan de overkoepelende verhaallijn en zijn stuk voor stuk goed uitgewerkt. Ook zijn er de nodige side quests. De side quests gaan niet over de hoofdverhaallijnen, maar zijn wel degelijk interessant.

In de meeste games hebben de side quests vooral de functie om de uren gameplay te rekken en je to do lijst op de map te vertegenwoordigen. De side quests in The Sinking City dragen echter daadwerkelijk bij aan het levendiger maken van de wereld en geven verdieping aan enkele belangrijke hoofdpersonages. Bovendien leveren de side quests ook XP op die weer ingezet kunnen worden in het upgraden van skills in combat, vigor en mind.

Niet alleen maar de loftrompet voor The Sinking City

Hoewel het verhaal van The Sinking City goed in elkaar zit en de core gameplay als privédetective uitdagend is, zijn er ook wel wat kritische overwegingen te bespreken. Tijdens het detectivewerk kom je namelijk in aanraking met Eldritch-achtige wezens. De combat mogelijkheden zijn echter beperkt en behoorlijk clunky, en daardoor frustrerend. Een andere beperking van de game is het nodige reizen. Tijdens het verzamelen van bewijsstukken en het zoeken naar clues moet er geregeld afgereisd worden naar andere locaties, die je te voet, per boot of duikend bezoekt. 

Ook zijn er de nodige technische mankementen. De laadtijden zijn lang, de game oogt grafisch gedateerd en de framerates wisselend en instabiel. Dit alles is storend, maar echter niet game breaking. Waar ik persoonlijk meer moeite mee had is het traag inladen van de texturen. Normaal neem ik texture pop-ups in open-wereld games voor lief. Echter, in de setting en context van The Sinking City, waar het juist gaat om de dunne scheidingslijn tussen waarneming en illusie, heb ik er toch wat meer moeite mee, als het straatbeeld 20 meter verderop nog aan het laden is terwijl ik midden in een case zit. Dat haalt me uit de beleving van de game en ik hoop van harte dat dit nog verholpen gaat worden in toekomstige patches. 

Conclusie

Mijn eerste stappen in een op Lovecraft geïnspireerd universum heb ik in The Sinking City mogen zetten en het zullen beslist niet mijn laatste stappen zijn. Hoewel de game de nodige technische flaws kent, wegen deze niet op tegen de sterke verhaallijnen en personages die hier invulling aan geven. Het speuren als detective in een onheilspellende Lovecraftiaanse open wereld waarbij je het toch écht zelf uit moet zoeken is enorm uitdagend en smaakt naar meer.