Review: Styx: Shards of Darkness

Toen ik de game Styx: Shards of Darkness aangeboden kregen moest ik daar even over nadenken. Moet ik deze game gaan reviewen? Maar na het kijken van de trailer was de beslissing snel genomen, deze gaan we eens nader bekijken. Helaas, mag ik wel zeggen want… nee, dat want houden we nog even voor ons.

Styx: Shards of Darkness is een relatief low-profile game. Zowel qua publiciteit als in de gameplay. Geen grote aankondigingen, weinig nieuws, dus ook niet heel bekend. Waarschijnlijk kennen de meeste Xbox Live abonnees Styx: Master of Shadows, de voorloper van dit deel wel, omdat het een tijdje geleden als Game with Gold werd aangeboden. Ook ik heb deze game toen even een kans gegeven maar dat was van korte duur. Nu het vervolg die de bijtitel Shards of Darkness oftewel vrij vertaald Duistere Scherven heeft gekregen.

Sluipen

Waar draait deze game precies om? Wat is het voor een game? Laten we dat eerst eens beantwoorden. Styx: Shards of Darkness is er eentje in de serie waarin we spelen met een sneaky, sluipende, moordende hoofdpersoon. Alleen deze keer zien we geen menselijk protagonist zoals we die uit Assassin’s Creed of Splinter Cell kennen. Hier draait het allemaal om de groene goblin die de naam Styx draagt.

De goblins zijn een bedreigde ‘diersoort’ waarop men in deze fantasiewereld actief jaagt. Eigenlijk horen goblins niet te kunnen praten maar Styx is de uitzondering op de regel want praten doet hij. Erger nog, Styx is een soort verbaal incontinent dus hij flapt er alles uit wat hij denkt.

De mens heeft zelfs een speciale legereenheid die goblins opspoort. De goblins zijn dus een ongewenst element in de wereld van mensen en elven. Styx lijkt een uitzonderlijke goblin te zijn, hij kan niet alleen praten maar is ook nog eens zeer slim en hij kan stelen als de raven. Omdat Styx een meesterdief is, wordt hij gevraagd om een scepter te stelen voor een officier uit die speciale goblin eenheid. Tijdens dat stelen komt hij in aanraking met een elf die ook nog eens een shapeshifter blijkt te zijn en daar blijkt een heel complot achter te liggen. Kortom, alle elementen voor een groot avontuur.

De wereld van Styx ziet er bijzonder uit. Het heeft die fantasy vibe waarin antieke galjoenen door de lucht varen en de steden een Tolkien-achtige uitstraling hebben. Styx klimt, sluipt en kruipt, zoekt de schaduw op, moordt stilletjes en maakt gebruik van een aantal speciale kwaliteiten zoals het wegsturen van een kloon of het even onzichtbaar worden. Het is een game waarbij je goed moet kijken waar je vijanden lopen en hoe je er langs of achter kan komen om ze daarna met een aantal heftige messteken de keel door te snijden. Met zijn speciale ogen ziet hij waar de vijand loopt en wat zijn zichtlijn is en zo wacht je op het moment dat je er snel langs kan sluipen. Hierbij maak je gebruik van afleiding en vooral de duisternis die je vaak zelf, door bijvoorbeeld het doven van fakkels, creëert.

Waarom helaas

Nu zal je waarschijnlijk na mijn opmerking in de inleiding denken dat dit een butgame moet zijn. Nee, dat is het dus totaal niet. Het ‘helaas’ gaat eigenlijk over iets anders, namelijk het spelen van de game. Mocht je snel overstuur zijn, nogal makkelijk gaan ragen, laat dan deze game maar op de plank liggen. Want je gaat met regelmaat dood, nee, heel vaak dood. Een missprong en bam, je stort in het diepe. Even niet opletten, tsjakka, je wordt neer gemept.

Ik ben ondertussen de tel kwijt geraakt maar ik kan met mijn lijken een aardige begraafplaats vullen. Deze game vind ik donders moeilijk en pas nu, na een aardig aantal uren spelen, begin ik het een beetje onder de knie te krijgen. Dat de makers dit ook weten blijkt wel uit het feit dat het saven van je game direct onder rechts op je D-pad zit en geloof me, die druk je bijna na elke hoek even in. Tenminste, als je zoals deze noob de makkelijkste stand, discovery, gebruikt. Doe je dat niet en ga je voor een wat moeilijkere instelling dan gaat deze snel-save in de prullenbak en zal je het met de saves die de game zelf maakt moeten doen. Het kan nog erger want een standje hoger maakt al dat je geen aanvallen meer kan afweren en de schade die je incasseert vele malen groter wordt. De hoogste setting laat helemaal geen saves meer toe waardoor je, bij het sneuvelen, gewoon overnieuw mag beginnen. Een totale no go voor mij.

De AI is naar mijn mening best goed te noemen. Als ze gealarmeerd zijn en gaan zoeken, dan zoeken ze ook goed. Gelukkig heb je verschillende plekken waarin je je kan verstoppen, zoals tonnen en manden. Vergis je niet, dat verstoppen kan ook fataal zijn want als de npc’s echt op zoek gaan, laten ze ook die plekken niet ongemoeid en wordt je zonder pardon uit je mandje getrokken. Als ik op de makkelijkste stand al constant afgemaakt wordt, dan zal dat op de hogere standen voor mij alvast nog erger zijn en wordt het spelen onmogelijk. Aangezien ik nu al soms wat krachttermen eruit gooi en best zuinig ben op mijn controllers, ga ik die kans niet nemen.

De controls zijn soepel en dat schijnt nogal een verbetering te zijn als we de controls van het vorige deel als voorbeeld nemen. Soepel op één onderdeel na, het pareren van een aanval. Of dit met de controls zelf te maken heeft of het gewoon mijn onkunde is, dat laat ik een beetje in het midden. Wat ik merk is dat ik bijna altijd te vroeg of te laat de aanval probeer af te weren. De schijnbeweging die je maakt duurt eigenlijk net te lang en dat maakt dat je na de eerste fout, deze fout blijft herhalen want je bent elke keer te laat. Maar dat is dan ook het enige minpuntje als we naar de controls kijken, verder loopt het als een gesmeerde goblin. Het is wel even opletten als je van plek naar plek springt want als je de camera enigszins uit de richting duwt dan bam, u stort neer als een vlieg met epilepsie.

Körangar

In het verhaal kom je al snel terecht in de stad Körangar, die aan de Dark Elves toebehoort. Een stad die je zonder pas niet binnenkomt, behalve dan als je een sluipende goblin bent. De stad is prachtig in beeld gezet, mooie graphics en lighting die allemaal in de Unreal 4 engine gebouwd zijn. Dit geldt trouwens voor alle locaties. De game draait op 900p en heeft als doel om een framerate van 30 fps te halen. Over het algemeen gaat dat ook goed. Waar we wel stotters zien is tijdens de cutscenes, die trouwens ook lekker wegkijken. Maar omdat de game gewoon erg leuk is om te spelen, neem je dat al snel voor lief.  De game heeft een grote wereld. Geen open wereld maar wel eentje waarin je met de grenzen van bijvoorbeeld het luchtschip waar je op rondwandelt of de stad die je betreedt, vrij kan rond klimmen en lopen. Er zijn telkens meerdere wegen die naar je naar je doel kunnen brengen.

Een heel belangrijk element in deze game is humor. Styx is namelijk stapelgek en heeft geweldige oneliners die bijna allemaal verwijzingen naar onze wereld hebben, van Shakespeare tot Schwarzenegger, alle grote denkers geven Styx inspiratie voor zijn geweldige grappen. Telkens als je weer eens de pijp aan Maarten hebt gegeven, laat Styx je verre van subtiel weten wat een sukkel je wel niet bent. Dat hij daarin woorden als “getting laid” of “fucking” niet schuwt, laat wel zien dat het een klein, grof en vooral sarcastisch mannetje is, I love it. Er zijn vele momenten geweest dat ik met een grote glimlach de game aan het spelen was. Je gaat al snel van deze kleine groene mafkees houden.

Skills

Wat is een game zonder een skill tree, niks toch? Ook Styx heeft een relatief uitgebreide skill tree waarin je op verschillende gebieden je character kan verbeteren. Dat hier een beetje een vreemde logica in zit, nemen we maar op de koop toe. De skillpoints lopen namelijk in de honderdtallen en elke skill kost ook honderden punten. Dat maakt het wat onoverzichtelijk. Waar andere games gewoon 1,2,3 of 4 skillpunten vragen voor een skill waardoor het direct duidelijk wordt hoeveel je uiteindelijk kwijt bent, zitten we bij Styx met 200, 300, 450 en ga zo maar door. Het zal wel een diepere reden hebben maar ik heb hem niet ontdekt. Met die skills kan je van alles verbeteren zoals we dat kennen in dit soort games. Vechten, stealth, overleven, noem het maar op. Daarnaast vind je overal in deze wereld grondstoffen en spullen die je ten goede kan gebruiken of waar je zelfs objecten mee kan craften. Van zand waarmee je fakkels uitgooit tot flessen die voor afleiding kunnen zorgen. Ook daarin kan je je ei lekker kwijt en naar hartenlust allerlei objecten en manieren uitproberen om je doel te bereiken.

Verder kan je deze game in co-op spelen waarbij er simpelweg een kloon van jezelf wordt geboren en je met twee Styxen kan spelen.

Kopen, budgetbak of laten liggen

Zoals bij elke review hangt dit oordeel af van het soort gamer je bent. Hou je van dat sluipen, wachten op het juiste moment, net niet gepakt worden en puzzelen hoe je op de beste manier je doel bereikt EN hou je wel van die fantasy werelden met vliegende galjoenen, grote kastelen, elven, dwergen en wat al niet meer, dan is dit een game die je gewoon moet kopen. Voor de prijs hoef je het niet te laten want hij staat al voor net geen 39 euro te koop bij onze vrienden van Gameresource. Word je erg agressief en kan je je killerdrift maar moeilijk bedwingen OF zit je niet op groene mannetjes te wachten, dan lekker doorlopen.