Review: Spyro Reignited Trilogy

De klassieke Spyro games zijn met de Reignited Trilogy voor het eerst speelbaar op Xbox. Rammen en vlammen met het iconische draakje, of kun je het beter laten liggen?

De Amerikaanse ontwikkelstudio Toys for Bob brengt ons met Reignited de remaster van een van de meest iconische PlayStation series. Spyro was in de hoogtijdagen van de (3D) platformer hét gezicht van het merk. Mensen met een verzamelwoede konden zich helemaal uitleven met de Spyro games. In de, voor hun tijd, mooi vormgegeven werelden verzamelde je eieren, orbs en gems. Een heuse collect-a-thon zoals Banjo Kazooie. 20 jaar geleden kende ik de serie enkel van naam, voor mij is het met de Reignited Trilogy de eerste keer dat ik de games speel. Weet Spyro me te boeien of is het vooral leuk als je er nostalgische gevoelens bij hebt?

Je hebt bij het starten van het spel de keuze welk van de drie Spyro games je wilt spelen. Spyro the Dragon uit 1998, Spyro 2: Ripto’s Rage! (destijds bekend als Gateway to Glimmer in Europa) uit 1999 en Spyro: Year of the Dragon uit 2000. Als een onbekende van de serie ben ik bij het eerste deel begonnen.

Speeltuin

Je start in een soort kasteeltuin waar Spyro de sporen kunt geven. Wat gelijk opvalt is zijn de kleuren die werkelijk van je scherm spatten. De cartoony stijl van de jaren 90 komt met de remaster gewoon erg goed uit de verf. Uitleg over de controls heb ik niet gekregen, ik kom er spelenderwijs achter wat Spyro in zijn mars heeft. De hub wereld waarin ik me begeef leent zich daar goed voor.

Bang hollen er wat vijanden voor Spyro uit en ook dartelen er wat schapen rond in het groene gras van de kasteeltuin. Target practice. Je kunt ze op snelheid verrassen door ze te rammen, of je legt ze het vuur aan de schenen met je vlammen. Je vlammen ontdoen de schapen op komische wijze van hun wol. Naast dodelijk is Spyro ook lekker bewegelijk en mobiel. Door te sprinten en te rollen maak je je uit de voeten en zorg je dat je niet geraakt wordt.

20 jaar oude les in level design

Wat het verkennen van de levels met de paars/gouden rakker leuk maakt is dat hij kan zweven. Naarmate je de omgeving verder hebt verkend blijken platformen die in eerste instantie onbereikbaar zijn met een zweefvlucht van een hoger gelegen platform verderop in de wereld toch bereikbaar. Het is erg leuk om te proberen alle hoeken van een wereld te verkennen op deze manier. Het bereiken van de volgende wereld of vaardigheid is gebaseerd op spullen die je in de verschillende werelden verzameld zoals gems, orbs en drakeneieren. Op de meest moeilijk te bereiken plekjes vind je die spullen vaak. Soms ben je echt aan het puzzelen en proberen om het laatste illustere platform te bereiken. Er zit veel verticaliteit in de omgevingen en je krijgt de indruk dat er veel te ontdekken is.

Dat wordt bevestigd door de menu’s die je voortgang per hub wereld en level laten zien. Hoeveel gems je hebt verzameld, welke opdracht je moet voltooien voor het volgende drakenei en welke uitdagingen je kunt voltooien voor een achievement. Hoewel je de meeste levels vrij makkelijk doorkomt zit de uitdaging hem vooral in het 100% voltooien ervan. Gaandeweg ontmoet je ook karakters en wezentjes die je verder op weg helpen met tips over je vaardigheden en geheimen in de spelwereld.

Wat mij nogal hindert in mijn voortgang is dat het moeilijk is en blijft om in te schatten wat het bereik van je zweefsprong is. Meer dan eens mis ik een platform. Leidt dit tot je dood dan zit je een kleine 10 seconden naar een laadscherm te kijken. Een andere irritatie, misschien voortkomend uit mijn ongeduld, is het soms moeten zoeken naar de manier om verder te komen in een level omdat een bepaald karakter of een deur verborgen is achter een boom of struik waar ik gewoon een aantal keer aan voorbij gelopen ben. Echt frustrerend wordt het nooit, er zitten voldoende savepoints in elk level en de weerstand die geboden wordt is eerlijk.

Je wordt in je verzamelwoede ondersteund door Sparx. Sprax is een libelle die met zijn kleur niet alleen aangeeft hoeveel levensbalk Spyro nog heeft maar ook wijst naar de dichtstbijzijnde gem die je nog niet verzameld hebt. In deel twee en drie helpt hij je zelfs met het verzamelen ervan, al is het me opgevallen dat dit bugje er ook wel eens een mist. De spelwerelden zijn divers qua opzet en thema. In de meeste levels vind je ook nieuwe vijanden die helemaal bij het thema passen. Een zonnig strand waar je drie babyschildpadden moet babysitten. Een woestijnwereld waar soldaten je bestoken met kanonskogels en salueren als ze tegen de vlakte gaan. Een ijswereld waar Spyro zichtbaar moeite heeft om niet op zijn snufferd te gaan. Tot mijn vreugde zijn de onderwatersecties niet zo frustrerend als in veel andere games omdat Spyro onder water kan ademen.

Variatie van spijs doet eten

In elk van de drie delen neem je het op tegen een andere slechterik. De bazen worden met elk deel wat interessanter en lastiger te verslaan. Het verslaan van de slechteriken is een doel op zich, toch is je einddoel vooral het 100% voltooien van ieder level. In deel twee en drie is de variatie nog wat groter door de toevoeging van minigames zoals skateboarden (meteen ook de leukste van de minigames). In de latere delen kun je vaardigheden vrijspelen zoals klimmen of onder water zwemmen en de tijdelijke power-ups die je kunt vinden. Door met deze vaardigheden naar eerder voltooide levels of werelden terug te keren kun je plekken bereiken die eerder onbereikbaar bleken. In Year of the Dragon zijn er meerdere speelbare karakters waarmee je zogenaamde minilevels voltooid. Elk van hen heeft een heel eigen speelstijl. Zoals Sheila de kangoeroe. Ze kan enorme sprongen maken en deelt op korte afstand klappen uit. Agent 9 is een aap uit de ruimte die kan knallen en bommen gooit.

Uiteindelijk speel ik toch het liefst met Spyro, die heeft de meest gebalanceerde moveset en is lekker snel. Om de ervaring te stroomlijnen heeft Toys for Bob trouwens gezorgd dat de moveset van Spyro in alle drie de games hetzelfde is geworden waar die in de originele games van elkaar verschilden. Dat maakt het makkelijk om tussen de drie games te wisselen. Let wel op dat Spyro in het eerste deel alsnog niet kan zwemmen. Ik stel me zo voor dat je als Spyro veteraan het grootste gemak ten opzichte van de originele delen hebt van de camera die je in de Reignited Trilogy zelf kunt besturen. Voor de try-hards is er ook een optie beschikbaar om met de originele camera te spelen die je enkel kunt centreren.

Karakter en charme druipen er vanaf

Als we het dan toch over de camera hebben; visueel is de Spyro bundel een plaatje. Dat komt door de cleane cartoony wereld en karakters. Als je het vergelijkt met de originele games dan valt op dat Toys for Bob nog veel meer kleur en charme in de game heeft gepropt dan met de originele titels het geval was. Interessant feitje is dat bij de productie van de Reignited Trilogy de ontwikkelaar niet heeft kunnen beschikken over de originele code van de game omdat die grotendeels verloren is gegaan bij een verhuizing door Insomniac Games, destijds. Insomniac kennen we vandaag de dag van de Spiderman game uit 2018 en Sunset Overdrive uit 2014.

Toys for Bob heeft dus niet met de modellen uit de PlayStation games kunnen werken maar heeft de originele getekende schetsen van Insomniac meegekregen. Het valt dan ook op hoeveel karakter ze de wezens in de trilogy mee hebben gegeven. In hun animaties, uiterlijk en klederdracht. Een enorm verschil met de toch al charmerende en humoristische wezentjes uit het origineel. Neem een groep soldaten dat hun broek naar beneden trekt als je ze verrast in hun tenten. Of Spyro zelf die uit frustratie op het water slaat als je ter zee stort in de zeldzame levels waarin je echt kunt vliegen (aan de pittige kant die levels).

Technische kanttekeningen

De game draait lekker soepel op de standaard Xbox met heel af en toe een kleine hapering. Op de Xbox One X met 30 fps en helaas niet in 4k maar bij 1440p. Een gemiste kans. Wat me is opgevallen is dat je bij het schieten van screenshots merkt dat er veel motion blur in het spel zit. Voor deze review bleek dat ik veel minder bruikbare screenshots had dan van tevoren gedacht. In het onderstaande shot zie ik wat ik bedoel. Ik lees ook gebruikerservaringen waarin men klaagt over hoofdpijn of motion sickness, al na een half uur, door de vrij sterke blur die toegepast is. Aandachtspunt dus als je weet dat je hier vatbaar voor bent. 

Ik hoop dat de ontwikkelaar ons de optie geeft de blur geheel uit te zetten of in ieder geval te verminderen. Aan de andere kant kan dat wel weer ten koste gaan van de soepelheid die ik heb ervaren. Hier kan nog een optimalisatieslag gemaakt worden! Een andere kanttekening is dat de omgevingen soms wel wat kaal ogen. De plaatsing van de vijanden en items is ten opzichte van de originele games niet gewijzigd en dat merk je maar zie je er vooral aan af. Gelukkig is het level design van Insomniac goed en blijken de games daardoor toch houdbaar.

Audio onder handen genomen

Het geluid is ook onder handen genomen. Alle geluiden en teksten zijn opnieuw opgenomen en klinken gewoon goed. De soundtrack is ook geupdate en opnieuw gemixed. Dit is onder andere gedaan door de originele componist, Sterwart Copeland, de drummer van The Police. Je hebt in Reignited de keuze uit de originele en de nieuwe soundtrack. De muziek varieert van aanwezig, tot catchy en heerlijk ontspannen en jazzy. Voor de Reignited Trilogy is gewerkt met een dynamische soundtrack die varieert op basis van de omgeving waarin je je begeeft en wat je aan het doen bent. Sprinten, vechten of gewoon op je gemak je omgeving doorkruisen, de muziek past zich er op aan. Hulde.

Conclusie

De Spyro Reignited Trilogy is een voorbeeld van een hele fijne remaster. Dat er liefde en aandacht in de ontwerpen is gaan zitten zie je er aan af. Ook de herziene soundtrack is sterk. Ik denk dat mensen die de originele games in een ver verleden gespeeld hebben een waanzinnige tijd gaan hebben met de bundel. De sterke nostalgische gevoelens of emoties bleven bij mij achterwege maar heb ook een hele leuke tijd gehad met Spyro. Een technische kanttekening is de sterke motion blur die toegepast is en voor hoofdpijn of misselijkheid kan zorgen. Ook is het jammer dat zeker op de One X niet is gestreefd naar 60fps bij een 4k resolutie. De kwaliteit van de originele games sijpelt door in de speelbaarheid van de games vandaag de dag.

Toys for Bob stroomlijnt de ervaring met informatieve menu’s over je progressie en door het toepassen van dezelfde besturing voor alle drie de games. De wat ouderwetse gameplay maakt dat de bundel niet voor iedereen is. Wil je de games 100% voltooien, waar de uitdaging hem met name in zit, dan ben je toch een dikke 30 uur verder. Voor € 40,- euro is deze trilogie een aanrader. Een trip down memory lane voor terugkerende spelers en een makkelijk verteerbare collect-a-thon voor nieuwe spelers. De wezentjes in de trilogie doen het ook lekker bij kinderen. Multiplayer mogelijkheden zijn er niet, maar toch een fantastische bundel om alleen of samen met je kleine(n) te spelen.