Een indie game die een emotionele reis belooft vol gevaren, uitdagende puzzels en prachtige omgevingen. Dat is wat Selfloss in een notendop moet voorstellen. Maar of deze game ook de moeite waard is? Dat lees je hier.
Toen ik de wereld van Selfloss betrad, voelde ik meteen dat ik aan iets bijzonders begon. Deze indie-game, ontwikkeld door Alexander Goodwin Games, wist mijn aandacht te trekken met zijn prachtige artistieke stijl en belofte van een emotioneel verhaal. Maar hoe mooi de wereld van Selfloss ook is, het is niet zonder zijn gebreken. In deze review neem ik je mee door de hoogte en dieptepunten van deze bijzondere titel.
Selfloss vertelt het hartverscheurende avontuur van de oude healer Kazimir. Hij gebruikt zijn krachten in een wereld waarin walvissen worden aanbeden om als healer wezens te helpen die lijden. Daarnaast helpt hij ze om hun pijn weg te nemen. Dit doet hij door middel van Selfloss, een ritueel waarbij je als speler een geliefd object nodig hebt van degene die in nood zit. Een grote kanttekening hierbij is dat de wereld is overgenomen door Miasma, een infectie die de wereld in Selfloss overneemt en zorgt dat Kazimir’s reis wordt bemoeilijkt. Maar hier over later meer.
Kazimir’s reis is doordrenkt met melancholie en hoop. Je voelt als speler elke emotie die hij doormaakt. Het verhaal weet op een subtiele manier diep emotionele thema’s zoals verlies en verlossing te behandelen zonder dat het te zwaar of te dramatisch aanvoelt.
Als speler word je diep betrokken bij de reis van Kazimir, wat wordt versterkt doordat elke stap voelt als een overwinning, of juist een tegenslag. Hoewel het verhaal voornamelijk door sfeer en beeldspraak wordt overgebracht, zonder al te veel dialoog, weet het op een krachtige manier een boodschap over te brengen die je bijblijft. Op dit vlak scoort de game dus zeker punten.
Puzzelen
Naast de prachtige werelden en het ontroerende verhaal, is Selfloss opgedeeld in meerdere gameplay elementen. De meest opvallende zijn de puzzels. Kazimir heeft namelijk een staf die hij kan gebruiken om puzzels op te lossen. Een tof gegeven hierbij is dat de staf en Kazimir los van elkaar kunnen worden bestuurd. Dit levert vaak een dosis hersenkrakers waar je even bij na moet denken.
De puzzels zijn niet alleen origineel, maar ook uitdagend genoeg om je aan het denken te zetten zonder frustrerend te worden (meestal dan, maar daar kom ik zo op terug). De puzzels voelen daarom meestal fris aan en vereisen dat je goed nadenkt over de interactie tussen de elementen in de wereld en je vaardigheden.
Naast het rondlopen in de prachtige wereld van Selfloss zul je als speler ook vaak het ruime sop kiezen. Om de zoveel tijd mocht ik in een bootje stappen om de prachtige rivieren en zeeën van Selfloss te ontdekken. De besturing hierin is in het begin even wennen, maar al gauw voelt het prettig en natuurlijk aan en race je door de verschillende wateren die de game je te bieden hebt. Terwijl je trouwens ook daarbij soms wat puzzels mag oplossen!
Dan de combat. Zoals ik eerder aangaf is de wereld van Selfloss overgenomen door Miasma. Deze paarse infectie zorgt er voor dat zowel dieren als mensen zijn overgenomen en het is aan Kazimir om de wereld van Miasma te genezen. Dit doe je wederom met gebruik van je staf en waar je in het begin simpelweg op een vijand kan schijnen met een precieze straal, krijg je gaandeweg de game te maken met moeilijkere en snellere tegenstanders. Kazimir is namelijk niet erg snel en dat zorgt er voor dat timing om de hoek komt kijken.
Visueel en geluidstechnisch een meesterwerk
Wellicht het grootste pluspunt van Selfloss is de visuele pracht. Vanaf het moment dat je de game opstart, word je ondergedompeld in een betoverende wereld die zowel mysterieus als prachtig oogt. De omgevingen maken gebruik van zachte kleuren en indrukwekkende landschappen die regelrecht uit een sprookje lijken te komen.
Of je nu door sneeuw bedekte vlaktes loopt of tussen de golven van een uitgestrekte oceaan navigeert, het ziet er oogverblindend uit. De aandacht voor detail in de wereldbouw is verbluffend en creëert een sfeer die je volledig opslokt. De graphics zijn daarnaast adembenemend, met vloeiende animaties en een sfeer die zowel kalmerend als magisch is. Het is duidelijk dat de ontwikkelaar veel liefde en zorg heeft gestoken in het visuele aspect van de game.
Datzelfde geldt voor de soundtracks van de game. Rustige melodieën worden afgewisseld door opzwepende deuntjes wanneer gevaar dreigt. Om vervolgens bij verlies een krachtige toon te gebruiken die het verlies van dierbaren kracht bij zet. Het is muziek die bij de game past en die net als de graphics met veel zorg en liefde zijn gekozen voor de game.
Frustraties alom
Is het dan allemaal tiptop in orde in deze game? Helaas niet. Selfloss heeft namelijk ook de neiging om je als speler een reeks irritaties voor te schotelen, waar je soms echt even door heen zal moeten bijten. Een van de grootste minpunten die ik tegenkwam, was de besturing. De bewegingen van Kazimir man voelen vaak houterig en traag aan.
In een wereld die zoveel aandacht voor detail heeft gekregen, is het frustrerend dat je personage zo log aanvoelt en het lijkt soms alsof je door stroop loopt. Vooral in de meer uitdagende secties van de game waar precisie nodig is, zorgde dit voor vele frustraties. Dit haalt de vaart uit de ervaring en zorgde er voor dat ik de game soms even uit pure frustratie aan de kant legde.
Een ander pijnpunt in de game zijn de soms zeer onlogische checkpoints. Zo kwam ik in een gedeelte van de game waar ik een puzzel moest oplossen. De oplossing was simpel, waarna je als speler na zo’n twee minuten werd begroet door een eindbaas. Gezien ook de traagheid van Kazimir er hier voor zorgde dat ik meerdere keren dood ging en de game je dan constant dezelfde puzzel vooraf opnieuw laat doen was ik er op een gegeven moment echt wel even klaar mee.
En juist op andere momenten hielp de game je als speler opeens vreemd genoeg mee met checkpoints. Zo had ik tegen het einde een lastig stuk waar ik moest zien te overleven tijdens een afdaling. Op het einde van dit stuk wachtte een bootje. Ik heb dit stuk eens op YouTube bekeken en hier ben je echt wel een minuut of vijf mee bezig. Echter viel ik de eerste keer vrij snel te pletter naar beneden. Het resultaat: ik spawnde opeens bij het bootje op het einde en had de rest van het stuk overgeslagen.
En dan nog een puntje van kritiek. Hoe mooi de wereld van Selfloss ook is, ik werd soms getroffen door een vreemde bug. Deze zorgde er voor dat de helft van mijn scherm van kleur veranderde (vaak rood) waardoor ik in het vreemd gekleurde gedeelte niks meer zag. Soms verdween dit vanzelf, soms vereiste het een restart.
Conclusie
Selfloss is zonder twijfel een game met twee gezichten. De game maakt indruk met prachtige werelden, uitdagende puzzels en een emotioneel verhaal. Daarnaast is de visuele pracht eentje die je bij blijft. Daar staat echter ook tegenover dat de game zichzelf soms in de weg zit met z’n trage besturing, bugs en onlogische checkpoints die de frustratie soms hoog zal doen oplopen. En dat is jammer, want deze imperfecties staan een anders nagenoeg perfecte game in de weg. Kun je hier echter door heen bijten en zoek je een game die je uitdaagt en meeneemt in een visueel meesterwerk met een prachtig, emotioneel verhaal? Dan is Selfloss een heerlijk uitstapje die je met een gerust hart kunt spelen.
