Review: Prey

Het is stil in de wereld van singleplayer First Person Shooters. Prey was dan ook een game waar ik naar uitkeek. De franchise kende een rumoerige geschiedenis, maar uiteindelijk heeft Bethesda het samen met de mannen van Arkane Studios opgepakt en nu is de game eindelijk daar. Maar is het de moeite waard of hadden ze het beter kunnen laten liggen? Je leest het hier!

De originele Prey was één van de laatste games die ik op de Xbox 360 speelde. Ik had de game ooit in een sale van Microsoft voor een paar euro gekocht, maar er nooit naar omgekeken. Tot ik de game uit verveling eens opstartte. Eerlijk gezegd was ik verrast door de game. Dit kwam voornamelijk door de zwaartekracht puzzels, de zieke wapens en het feit dat je een soort minigame moest spelen als je dood was waarna je terugkeerde naar de wereld. Vlak na de release van de originele Prey in 2006 maakte eigenaar 3D Realms bekend dat Prey 2 zou komen. De ontwikkeling van de game begon bij Human Head Studios echter pas in 2009, nadat Zenimax Media (moederbedrijf van onder andere Bethesda) de rechten had overgenomen.

Oke, genoeg geschiedenis. Jij leest dit omdat je wil weten of Prey tof is of niet. Laat in ieder geval bovenstaande los. Want de nieuwe Prey heeft helemaal niks met voorgaande delen te maken. Het is een reboot die op zichzelf staat.

Illusie

Jij ben Morgan Yu. Je bepaalt zelf of je een man of vrouw bent. Je bevindt je op het ruimtelaboratoium Talos I en werkt voor Transtar. Dit bedrijf heeft tijdens experimenten met een buitenaards ras, genaamd de Typhon, een tool genaamd de neuromod uitgevonden. Neuromods kunnen ervoor zorgen dat gebruikers direct een nieuwe taal leren, een instrument kunnen bespelen of zelfs langer kunnen leven. In 2032 begint Morgan op aandringen van zijn broer Alex op Talos I. Tijdens het afnemen van de intake wordt Morgan door meerdere doctoren begeleid, totdat deze worden aangevallen. Morgan wordt vervolgens wakker in zijn appartement en komt erachter dat hij al drie jaar voor Transtar werkt. What the…?

Je hebt het misschien al door. Over het verhaal van Prey is goed nagedacht, maar het zal je meerdere keren verrassen met plotwendingen. Ik hou het bij het begin, want ik hou het liever zo spoilervrij mogelijk. Wel kan ik verklappen dat men goed heeft nagedacht over het verhaal. Het wist mij als speler direct te boeien en dat doet het nu eigenlijk nog steeds. En dat is iets wat we zeker kunnen gebruiken in dit schaarse singleplayer shooter tijdperk.

Eigen identiteit

Wat direct opvalt bij Prey is het feit dat de game draait om ontdekken. Er zijn namelijk talloze manieren om bij je doel te komen. Zo kun je op zoek naar een keycard om een deur te openen, een code, een kruipruimte, maar je kan ook (als je sterk genoeg bent) wat kratten aan de kant schuiven en een geheime ruimte in. Het is niet uniek, maar het maakt wel dat de game interessant en hierdoor langer wordt. Want als je net zo bent als ik, dan wil je elk hoekje verkend hebben. Ik ben serieus wel eens teruggegaan naar locaties om nog een keer te speuren naar geheimen. Daarnaast valt het op dat de game veel invloeden heeft van collega shooters als Deus Ex, Half-Life en Bioshock. Je zal je misschien afvragen wat voor game je dan krijgt, aangezien eerder genoemde games zich allemaal in een andere setting afspelen.

En dan komen we direct op het volgende punt. Want wat voor setting heeft Prey nu eigenlijk? In mijn beleving heeft Prey een (laten we het zo maar noemen) multigenre. De game kent veel actie, maar doet dit op een rustig tempo. Want gevechten met de vijandige Typhon worden afgewisseld met simpele puzzels en ook overleven is een pré. Maar het wordt nog leuker, want die vervelende aliens hebben meerdere rassen. Één daarvan is de Mimic.

Deze springerige etterbakjes kunnen zich veranderen in alles wat er maar te vinden is in de wereld. Denk aan een prullenbak, tafel, asbak of zelfs een theekopje. Ja, je leest het goed! Een theekopje! Tel daarbij op dat ze random kunnen verschijnen en je bent gegarandeerd van schrikmomenten. Ik was helemaal door het dolle heen toen ik voor het eerst een pistool tegen kwam. Deze lag naast een lijk en toen ik er naar toe liep om hem op te pakken, transformeerde deze in een Mimic. Motherf…. Serieus, na dit voorval liep ik dus telkens extra voorzichtig naar dingen toe. Om paranoïde van te worden. Hierdoor heeft  de game ook wel flarden van het horrorgenre in zich.

Als je bedenkt dat deze game dus veel invloeden van andere games heeft, maar toch de setting en genres weet te combineren en ondertussen ook nog zijn eigen identiteit behoudt, dan doe je als ontwikkelaar iets unieks. En als gamer kun je daar alleen maar respect voor hebben.

Interessante wapens

Ik zei het net al: ook overleven is een pré. Je krijgt in Prey niet direct de dikste en dodelijkste wapens. En als je ze wel krijgt, mag je blij zijn met elke kogel die je hebt. De game mixt echte realistische wapens met wapens die je je niet eens in kan beelden, maar vaak wel laten lachen. Degene die je het meest zult gebruiken is waarschijnlijk de GLOO Cannon. Hiermee schiet je een soort van gom-achtige stof. Hiermee kun je je vijanden tijdelijk verlammen, maar je kan deze ook gebruiken om een val te maken en hoger gelegen gebieden te bereiken. Een ander hilarisch wapen is de Huntress Boltcaster. Het klinkt fantastisch en gevaarlijk, maar het is niks anders dan een kruisboog met foam darts die je kunt gebruiken om vijanden af te leiden of schakelaars op afstand om te zetten. Daarnaast komen wapens als een Q-Beam laser, pistool en shotgun ook voorbij. Oh ja en gij zult beginnen met een moersleutel! Maar gebruik het met mate, want je munitie is en blijft schaars!

Mocht je toch zonder munitie komen te zitten, dan kent de game een simpel maar leuk craftsysteem. Op Talos I staan zogeheten Recyclers. In deze machines kun je al je troep gooien, om het vervolgens te laten recyclen tot verschillende materialen. Deze kun je vervolgens naar een Fabricator brengen om hier nieuwe wapens en munitie te maken. Als ik je een tip mag geven, zorg er dan voor dat je ten alle tijde med kits en 9 mm munitie maakt!

Neuromods

Ik noemde ze aan het begin van mijn review al. De neuromods. Datgene waar het gedonder mee begint, daar wordt je ook sterker van. Morgan was namelijk één van de testers van de neuromods en geloof me, als speler ga je ervan houden. Ze maken je karakter namelijk sterker en geven je verschillende voordelen die jouw manier van spelen kunnen beïnvloeden. In het begin zijn er drie klassen: Engineer, Scientist en Security.

• De Engineer kan ervoor zorgen dat kapotte terminals of turrets gerepareerd kunnen worden. Daarnaast kan hij er ook voor zorgen dat zware objecten opgetild en weggegooid kunnen worden. Dus mocht je een enorme tafel tegen een vijand aan willen batsen, kies de Engineer.
• Security focust zich op alles wat met combat en overleven te maken heeft. Wil je extra health, extra schade doen met je gehackte turrets of beter worden in sluipen? Dan is Security helemaal jouw ding!
• De Scientist richt zich op middelen die je gebruikt en computers. Wil je robots of computers hacken dan kan dat. Daarnaast helpt Scientist ook om het effect van med kits te vergroten, waardoor je meer leven terugkrijgt.

Zoals ik al aangaf, zijn er in het begin drie klassen. Ik ga je die andere drie helaas besparen. Niet omdat ze niet interessant zijn, maar omdat ik dan op de spoiler-tour ga. Het enige wat ik je wel mee kan geven is dat er na een paar uur spelen nog drie klassen bijkomen. Deze maken je een stuk sterker, maar zorgen er ook voor dat vijanden anders op je gaan reageren. Als je deze game gaat spelen, dan zul je het waarderen dat ik dit niet voor je spoil.

Interactie en sfeer

De omgeving in Prey wordt fantastisch in beeld gebracht. Natuurlijk zie je het heelal en de planeten als je door de ramen van Talos I naar buiten kijkt. Maar dat is niet wat op mij het meeste indruk maakte. De grootste bewondering kreeg ik voor de sfeer op Talos I. Ondanks dat het station nu verlaten is, is er veel leven in de wereld te zien. Nog steeds word je in het midden van het station (waar veel afdelingen op uitkomen) opgeroepen om je te melden bij de receptie. Op sommige wc’s lekt het en ik kwam ramen tegen waar barsten inzaten omdat heet Typhon daar waarschijnlijk tegenaan geknald zijn.

Alles kan je oppakken. Van kopjes, bananenschillen en honkbalhandschoenen tot tafels, banken en ga zo maar door. Daarnaast kunnen veel dingen kunnen kapot en de physics reageren zoals ze horen te reageren. Wel had ik op een gegeven moment een zwevende prullenbak, maar dit bleek bij inspectie geen bug maar een motherf… Ehh, Mimic te zijn.

We wisten uit Dishonored 2 al dat Arkane Studios goed was in de interactie met je omgeving en dat hebben ze duidelijk meegenomen naar Prey.

Grafisch en geluid

Als we gaan kijken naar de graphics van Prey, dan zien we duidelijk dat Arkane voor dezelfde grafische stijl heeft gekozen als bij Dishonored. Ik heb de grafische stijl van eerder genoemde game altijd een beetje artistiek gevonden door het gebruik van de wat sobere kleuren.

In Prey heeft men echter wel rekening gehouden met de setting en daarom zien we veel lichte en donkere omgevingen. Kantoren hebben duidelijk hun eigen stijl, terwijl de klinisch witte gangen in Talos I je laten denken aan je laatste bezoek aan de tandarts. De grafische pracht van Dishonored is dus ook duidelijk aanwezig in Prey.

Het geluid in Prey valt ook weinig op aan te merken. Het werkt goed samen met de de schrikmomenten in de game. Zo is er muziek die je doet denken aan Deus Ex, maar de muziek kan ook aanzwellen om je kippenvel momenten te bezorgen. Ondertussen blijf je goed kijken aangezien je vaak getrippel om je heen hoort. En je wilt natuurlijk niet zo’n Mimic in je nek. Ook hierin verdient Arkane niks anders dan lof.

Vreemde momenten en laadtijden

Prey kenmerkt zich dus als een goede game. Echter waren er een paar vreemde momenten aanwezig. Zo liep ik op een gegeven moment een ruimte in waar ik de boel schoon veegde met Typhon. Toen ik hier later weer terugkeerde kwam er op eens een aanzwellend muziekje en werden de ruimtes als nieuw voorgesteld. Iets wat eigenlijk bij mijn eerste bezoek al had moeten gebeuren. Dit is natuurlijk niet game breaking.

De game kent erg weinig laadtijden, dit komt omdat de omgevingen waarin je bent nauwsluitend met elkaar in verbinding staan. Mocht je echter wel naar een andere omgeving moeten reizen, dan krijg je te maken met een laadtijd. En deze kan nog wel eens aan de lange tijd  (denk aan 40 seconden) zijn en haalt je hierdoor ietwat uit de flow. Ben je echter zoals ik, dan ga je rustig een kop koffie pakken. En maak je geen zorgen, de game gaat pas verder als je op A drukt.

Conclusie

Prey is een geslaagde reboot van het origineel. Sterker nog, de game weet het origineel te overtreffen. Een fenomenale prestatie van Arkane Studios dat duidelijk laat zien dat men veel tijd en liefde in de game heeft gestoken! En dat zie je vooral terug bij het ontdekken van Talos I. Hier ga je echt uren mee kwijt raken! In het momenteel schaarse landschap van goede First Person Shooters staat Prey als een huis. De setting, de sfeer, de wapens en vijanden: alles klopt gewoon. En wat het nog bijzonderder maakt is dat men duidelijk heeft gekeken naar andere games, maar toch een eigen identiteit heeft weten te creëren. Iets wat ik een game nog niet eerder heb gezien. De vreemde momenten zijn kleine minpunten en de laadtijden ook. Het maakt me niet uit wat voor gamer je bent, verwen jezelf en zorg dat je deze topgame vandaag nog in huis haalt!

We sluiten af met deze ontploffende wc!