Afgelopen week hebben we een aantal nieuwe Persona games op de Xbox mogen verwelkomen. De redactie van XBNL heeft communitymember DM4S uit het retrohok getrokken en hem om een review gevraagd. Je leest hier zijn bevindingen van Persona 3 Portable:
Japanse RPG’s, you love ‘em or hate ‘em! Met zijn vaak eindeloos lange cutscènes, over de top personages en turn-based gameplay, is dit genre niet voor iedereen weggelegd.
Op de vorige generatie console was dit genre geen vetpot. Mondjesmaat kwamen er wat pareltjes uit, zoals bijvoorbeeld Tales of Vesperia, Lost Oddyssey en Eternal Sonata. Sinds de Xbox Series X lijkt het tij te keren en mogen we steeds meer JRPG’s verwelkomen. Het kwam dan ook als een flinke verrassing toen team Xbox aankondigde dat Persona 5 naar de Xbox Game Pass kwam, met als klapper op de vuurpijl: Persona 3 Portable en Persona 4 Golden die ook nog toegevoegd zouden worden.
En nu, maanden later, is het dan eindelijk zover! Deze spin-off serie van Shin megami Tensei (deze franchise bestaat al sinds het NES-tijdperk), staat hoog aangeschreven bij fans van JRPG’s. Ondanks dat ik een hier een groot liefhebber van ben, zijn deze games destijds volledig langs mij heen gegaan. Dit kwam mede doordat ik geen Playstation 2 had, wat het walhalla voor JRPG’s was (ik was kamp Nintendo). De vraag is dan ook, heeft P3P de tand des tijds doorstaan en weet het mij te boeien?
Het donkere uur!
Persona 3 speelt zich af in en om een school genaamd Gekkouken High School, met de daarbij gelegen stad en het studentenhuis. Persona 3 begint als jouw protagonist aankomt bij het lokale treinstation. De klok slaat net 12 uur, buitengekomen staan er overal doodskisten verspreid.
Ondanks het vreemde tafereel zet je je weg naar het studentenhuis voort. Hier is het dat je opgewacht wordt door een vreemd klein jongetje in pyjama die je een contract aanbiedt waarmee je verantwoordelijk wordt gehouden voor al de keuzes die je gaat maken. Dit is het moment dat je leven als student begint en zal je iedere dag lessen gaan volgen.
Na een aantal dagen wordt tijdens een volle maan het studentenhuis door monsters (Shadows) aangevallen. Hier maak je voor het eerst kennis met Persona’s 2de persoonlijkheid die je kunt summonen. Je mede studenten blijken leden te zijn van SEES, oftewel Specialized Extracurricular Execution Squad. Een groep die allemaal bewust zijn van de aanwezigheid van de zogenaamde Dark Hour. De groep probeert de buitenwereld tegen de Shadows te beschermen. Wezens die uit Tartarus voortkomen. Waar komt de Dark Hour vandaan? En, waarom verandert Gekkouken High School iedere nacht tussen 00:00 en 00:01 uur in Tartarus? Samen ga je op onderzoek uit!
Sociaal fuseren?
Overdag volg je lessen en ga je sociale contacten aan met je medestudenten of andere personages die je in de diverse locaties in de stad tegen komt. Met het creëren van sociale banden speel je 1 van de 21 Grote Arcana’s Tarot kaarten vrij die gelinkt zijn aan de diverse Persona’s. Hoe hoger je link met een bepaalde tarrot kaart des te hoger het level van je Persona’s die je kunt creëren. Persoonlijk vond ik het onderhouden van vriendschappen voor de social links een minder leuk onderdeel van de game. Als speler moet je iedere keer wachten totdat de eerstvolgende volle maan komt, waarna het verhaal pas weer gaart vervolgen. Het uitbouwen van je social links voelt als een tijdrovende opvulling aan.
Anyway, het creëren van sterkere Persona’s gebeurt in de Velvet Room. Hier kan je doormiddel van 2 of 3 Persona’s te fuseren een nieuwe Persona creëren. Door het registratiesysteem kun je gelukkig naar hartenlust met je Persona’s experimenteren. Heb je een uitkomst die niet bevalt? Dan koop je gewoon een kopie van je geregistreerde versie terug.
Leuk al die Persona’s, maar je hebt er niets aan zolang er niet mee gevochten wordt. Deze gevechten mag je uitvechten in de enige dungeon, genaamd Tartarus, die de game rijk is. In deze toren strijd je verdieping voor verdieping tegen de Shadows. Hier zit dan ook één van de weinige minpunten naar mijn mening. De vele levels lijken allemaal op elkaar. Per verdieping verschilt de lay-out weliswaar, maar de verdieping zelf bestaat enkel uit gangen met Shadows gevuld. Her en der een kistje, een warp point en de trap naar de volgende verdieping. Doordat de toren onderverdeeld is in blokken wordt er met kleur nog onderscheid gemaakt, maar daar blijft het dan ook bij. Â
Gelukkig zijn de battles wel heerlijk diepgaand en strategisch. Je Persona’s komen met vele offensieve en defensieve skills die een steen, papier en schaar systeem hanteren. Zo heb je fysieke aanvallen die onderverdeeld zijn in pierce, bash en slash. Elementen aanvallen zoals vuur, ijs, elektriciteit en wind. En dan heb je ook nog je defensieve spells waarmee je jouw team kunt versterken of de vijand kunt verzwakken.
Om erachter te komen wat de zwakke en sterke punten zijn van de Shadows kan je vijanden analyseren. Hier zal je dan ook volop gebruik van maken, zodat je jezelf zo snel mogelijk kan ontdoen van het type vijand. Wordt een vijand namelijk geraakt door een aanval waar deze een zwakte voor heeft, dan zal deze omvallen en krijg je kans om nog een aanval uit te voeren. Op deze manier kan je in 1 beurt een grote groep uitvagen. Je Team zit vast aan één Persona, maar jouw protagonist kan naar hartenlust van Persona’s switchen. Dit zorgt ervoor dat je in het begin van een gevecht een strategische start kan maken. Heeft je vijand een zwakte voor vuur? Dan switch je snel naar een Persona met ijs als aanval en visa versa. Na een gevecht krijg je de kans om via een kleine minigame je geld of experience te verdubbelen, of om nieuwe wapens of Persona te bemachtigen. Heb je hier geen behoefte aan? Dan skip je deze optie gewoon en zal datgene verloren gaan.
In het plaatselijke winkelcentrum kan je voor je personages betere wapens, armor en accessoires kopen. Na een tijdje krijg je hier ook de mogelijkheid om je Persona’s te fuseren met een object om zo een wapen te maken. Hiermee kan je krachtigere wapens maken dan die je zo kan vinden in Tartarus. Ook hier kan je dankzij het register systeem naar hartenlust experimenteren en diverse wapens uitproberen.Â
Grafisch ouderwets
Grafisch gezien is de game overduidelijk een oude opgepoetse HD-versie van een PSP-game. Het speelt overigens heerlijk soepel op 60 FPS en de loading screens zijn slechts sporadisch aanwezig. Helaas mist P3P de geanimeerde cutscènes en de 3D-locaties die het origineel en Persona 3 FES wel hadden. Alles wordt in een statische vorm uitgebeeld, met getekende personages en een top down view van de locaties in mijn ogen een gemiste kans. Daarentegen krijg je wel twee extra moeilijkheidsgraden (Beginner Mode en Maniac Mode) en een extra bonus area waar je moeilijkere versies van de vele bazen kunt proberen te verslaan. Ook krijg je de optie om een vrouwelijke protagonist te spelen. Hierbij krijg je verschillende nieuwe social links, aangepaste dialogen en nieuwe eindscènes die horen bij de nieuwe social links. Leuk voor mensen die P3 en P3FES al hebben gespeeld.
De soundtrack is goed gevarieerd van uptempo tot jazzy beats. Een mooie optie is dat je tijdens het uitspitten van de Tartarus dungeon zelf kunt kiezen welke soundtrack je wilt afspelen. Lekker als je de battle sound helemaal beu bent. De main characters zijn allemaal voorzien van goede voice-acting en worden nergens over the top of irritant.
Old but gold!
Is Persona 3 Portable, 24 jaar na de oorspronkelijke release, nog steeds een goede game? Een volmondig: JA! Ondanks dat de game grafisch ouderwets is ziet de opgepoetste versie, draaiend in 60 FPS er goed uit. Het High school leventje is een verademing langs de strategische battles, maar had wel iets minder aanwezig mogen zijn. Wel jammer dat er maar één dungeon is en de verdiepingen steeds hetzelfde concept qua lay-out gebruiken. De personages zijn sterk uitgewerkt en je voelt echt een band ontstaan. Heb je net zoals ik nog nooit een Persona game gespeeld of ben je groot fan van JRPG’s dan raad ik je aan om de game te spelen je zal er geen spijt van krijgen.Â
