Review: Mirror’s Edge Catalyst

Het heeft acht jaar geduurd, maar eindelijk mochten we aan de gang met Mirror’s Edge Catalyst. Mijn grote vraag is, hebben ze een betere Mirror’s Edge kunnen neerzetten in die acht jaren aan ontwikkeling?

In 2008 mochten we op de Xbox 360 aan de gang met Mirror’s Edge en het was eigenlijk het product van de parkour hype die toen gaande was. Parkour in een game zou tof zijn en dat dacht DICE ook, dus kwamen ze met Mirror’s Edge. Ik zal eerlijk zijn, ik heb de game uit een budgetbak gevist twee jaar later, heb het gespeeld en ik snapte de hype niet. Lineair, op zich leuke gameplay, maar niet spectaculair. In deze nieuwe Mirror’s Edge is het lineaire gedeelte in ieder geval weg, maar of dat het spel goed doet…

Verhaal

Je speelt wederom met Faith in Mirror’s Edge Catalyst en de game moet eigenlijk een soort reboot zijn van Mirror’s Edge 1. Je bevindt je wederom in de City of Glass, een futuristische stad zonder persoonlijkheid. Bedrijven en grote corporaties zijn het enige belangrijke en iedereen zonder baan, is eigenlijk te verwaarlozen. De maatschappij bestaat uit blinde zombies die geen nieuws krijgen en alleen maar in een bepaald soort ideologie geloven (leuke kritiek op de onze maatschappij, maar is wel erg overdreven). Mensen hebben dus niet echt een ziel en datzelfde voel ik bij Faith. Het enige wat je weet is dat je achter de dood van je ouders wil komen en degene aanpakken die daar verantwoordelijk voor is. That’s it. Ze heeft geen overtuigende persoonlijkheid of standpunt in de gehele maatschappij. Ze is echt heel erg eendimensionaal. Je zou denken dat er meer verhaal om de hoek komt kijken bij deze reboot, omdat ze nu een tweede kans heeft, maar je komt van een koude kermis thuis.

Aan het begin word je eigenlijk maar in het spel gegooid en beleef je de realiteit in deze wereld nu je uit de jeugdgevangenis bent vrij gelaten. Het verhaal prikkelt je niet om de game echt te gaan spelen en daar kan ik mij zo erg aan irriteren! Op welk punt in de ontwikkeling van de game vergeet je dat er ook een reden moet zijn ‘waarom mensen dit willen spelen en ook uitspelen’. Homefront: The Revolution maakte deze zelfde fout en eigenlijk is het zo simpel! Sinds het begin der tijden weet je dat er bij een goed verhaal een prikkel is om dat verhaal uit te lezen/spelen. Zelfs fucking Mario doet dit met Princes Peach! Ze is ontvoerd, ga haar terughalen. Je hebt een punt waar je naar toe werkt en als dat punt ontbreekt, dan loop je maar wat te kutklooien. Je huurt toch scriptschrijvers in? Gooi dan niet de eerste versie in het spel, verbeter het! /rant

Pas veel later krijg je enigszins een prikkel om echt door te gaan, maar dan ben je al 10 uur aan het spelen. Het verhaal moet dus echt beter worden uitgelegd.

Gameplay

Goed, nu je weet dat ik best frustraties kan hebben over het (ontbreken van een) verhaal, is er nog de gameplay en die gaat smooth. In Mirror’s Edge ging het ook al lekker en nu is dat weer het geval. Het gaat om rennen en dat gebeurt in een zodanig lekker tempo, dat je kan blijven rennen. Over obstakels springen, er onderdoor glijden, noem maar op. Dit keer heb je zelfs een grappling hook voor hele lange afstanden, maar ergens vind ik dat niet bij de game passen. Soms heb je ook het gevoel dat je met een superheld speelt, want hoezeer ik ook weet dat parkour gaat om het breken van je val, je kan niet een sprong maken van 40 meter zonder aanloop. Je kan niet 60 meter naar beneden lazeren, door glas vallen en weer opstaan. Het is allemaal een tikkeltje overdreven in dit deel.

Je kan dit keer met Faith aan de gang door middel van skills die je kan verbeteren. Beter uithoudingsvermogen, meer klappen die je kan ontvangen of meer schade aanrichten, echt hele standaard skills. Er zit dus geen diepgang in, maar op zich zijn deze skills een leuke toevoeging. De skills zijn eigenlijk een klein onderdeel van mijn grotere kritiek en dat zal ik je nu uitleggen.

Open wereld werkt niet altijd

Er zijn echt maar een paar games in de geschiedenis die de overstap naar open wereld op de perfecte manier hebben gedaan. In mijn ogen zijn dat Warcraft (van Warcraft 3 naar World of Warcraft) en The Witcher (van lineair, naar open wereld in The Witcher 3). Mirror’s Edge hoort daar niet bij. Ik snap heel goed dat de ontwikkelaar voor open wereld wilde kiezen, want het is nou eenmaal leuk om zelf te bepalen waar je naartoe gaat, maar het voegt geen ene klap toe. Je bent eigenlijk juist heel vaak dezelfde gebieden aan het gebruiken en je bent gewoon maar wat aan het rennen. Die Ubisoft zooi die ze er in hebben gegooid werkt ook niet. Oh nee wacht, ‘social play’ noemen ze het. Dan kan je zien wat voor tijd iemand heeft neergezet met een bepaalde uitdaging en dan kan jij het verbeteren. Het boeit mij echt geen ene fuck dat een vriend een milliseconde eerder op een bepaald punt aankwam. Verder heb je ook nog side missions waar je een pakketje zo snel mogelijk moet afleveren. Dat is leuk voor een keertje, niet vijftien keer achter elkaar. Open wereld voegt voor Mirror’s Edge dus echt niks toe. Het had volgens mij beter lineair kunnen blijven omdat je dan een beter verhaal kan neerzetten en zodat je meer variatie kan bieden. De City of Glass heeft wel gebieden die anders aanvoelen, maar dat is leuk voor tien minuten, niet om twintig keer doorheen te gaan omdat je van punt A naar B wordt gestuurd, om vervolgens weer naar C te gaan en bij A te eindigen.

Maar wat is er dan wel leuk?

Het blijft Mirror’s Edge en het parkour gedeelte voelt gewoon goed aan. Het klimmen werkt goed en er zit best wel wat variatie in de missies hier en daar. Soms moet je echt even kijken waar je moet klimmen en hoe je ergens komt. Er zijn ook adembenemende uitzichten hier en daar (hoewel de stad dan wel een beetje wazig wordt). Ik vind de voice acting en personages ook prima (behalve Faith dan), dus dat vind ik wel een pluspunt. Verder is het technisch ook gewoon prima en doet het wat het moet doen. Lekker parkour met een muziekje op de achtergrond en soms wat soldaten in elkaar slaan. De gevechten werken op zich goed maar zijn echt dodelijk saai. Wederom, geen diepgang. Soldaten zijn meer obstakels dan dat ze een dreiging vormen. Je kan met gemak dertig kogels hebben alvorens je neergaat (of 15 op ‘hard’).

Conclusie

Mirror’s Edge: Catalyst mist gewoon de diepgang die ik had verwacht. Er lagen zoveel mooie kansen voor de ontwikkelaar met deze reboot, maar die zijn niet gebruikt. Dit is eigenlijk weer net zoals het eerste deel, een budgetbak game. Leuk om tien of vijftien euro voor neer te leggen, maar meer ook niet. Dat is jammer, want het concept is prachtig en het is echt een unieke game qua stijl. De ontwikkelaar doet er gewoon weinig mee.