Als fan van Capcom en van Marvel kon ik deze titel niet aan mij voorbij laten gaan. Ik moest dit reviewen! Mijn favoriete Marvel-helden die samenwerken met Capcom gamefiguren! Net als vroeger, toch? Niet echt en dat is zowel negatief als positief en dat zal ik je uitleggen in deze review.
Er zijn helaas veel tegenstellingen in Marvel vs Capcom Infinite. Het gaat om keuzes van de maker die gewoon niet goed uitpakken in een franchise die inmiddels meer dan 20 jaar oud is.
Even in het kort, Marvel vs Capcom is een pure arcade fightergame. Heerlijk! In het Gouden Tijdperk van arcadegames (jaren 90 dus) ging je speciaal naar arcadehallen om dit soort spellen te spelen met vrienden. In Marvel vs Capcom Infinite proberen ze de oude fighterspirit nieuw leven in te blazen en dat lukt… voor een deel.
In de kern blijft Marvel vs Capcom namelijk een leuke arcadefighter, maar de verpakking kan anno 2017 niet, zelfs niet met de keuze om juist personages te belichten die op dit moment populair zijn (The Avengers, Black Panther, Doctor Strange, Spiderman, etc.). Laten we eerst eens beginnen met de grafische stijl waar je gelijk de eerste awkward momenten ziet.
Te nieuw en ouderwets tegelijkertijd
In mijn inleiding gaf ik al aan dat er in deze game tegenstellingen zijn en de eerste is de grafische stijl. Ze willen van Marvel vs Capcom een modern uitziende game maken. Dat betekent technisch gezien natuurlijk veel tierelantijnen en effecten en dat lukt ook. Maar het beeld blijft korrelig en soms voelt het aan als een game uit 2013.
De ontwikkelaar heeft voor de stripboekenversie van de Marvel-personages gekozen, wat prima is, maar voor de graphics is er juist gekozen voor een realistische stijl. Omdat ze juist de personages en de wereld er zo goed, en realistisch mogelijk, uit willen laten zien, voelen Capcom-personages als X, Arthur en Jedah ongelofelijk awkward aan. Alsof je Toy Story-personages ziet lopen in Lord of the Rings.
Sowieso is de game meer gemaakt met het filmuniversum van Marvel in het achterhoofd, dan de stripboeken variant. Ze hebben er duidelijk voor gekozen om alle populaire personages uit de huidige films te gebruiken i.p.v. bijvoorbeeld X-Men, want tja, X-Men-rechten liggen bij Fox hè. Dat is een concurrerende filmstudio van Marvel. En ook al liggen de rechten van de personages bij Marvel, ze willen niet personages die Fox gebruikt populair maken.
Maar goed, lang verhaal kort, de grafische stijl werkt gewoon niet lekker voor deze franchise. Maak alles gewoon lekker cell-shaded, want Capcom-personages in een verder realistische wereld is echt te awkward!
Het verhaal is een mix van de films
Voor dit deel van de review ga ik niet eens een spoiler alert doen, want er valt weinig te vertellen. Ik zal je niet zeggen hoe het allemaal eindigt, maar het komt neer op ”The Convergence” waardoor de universa van Capcom en Marvel samen zijn gesmolten. Ultron is samengevoegd met Sigma (vijand van X in Megaman) en vormt de grote vijand. Verder zien we zo’n beetje de films The Avengers: Age of Ultron, Captain America: Civil War en de aankomende The Avengers: Infinity War samengevoegd in een game. Het verhaal is dus inspiratieloos. Nu is dat in een arcadegame ook niet heel erg, maar als je bijvoorbeeld kijkt naar Injustice 2, dan zie je dat er toch best een verhaal gepresenteerd kan worden in een fightinggame.
Pluspunt in het verhaal zijn de onderlinge opmerkingen naar elkaar. Zo maakt Rocket Raccoon, van Guardians of the Galaxy, leuke opmerkingen over iedereen en is het niet verrassend dat Dante (Devil May Cry – Capcom) en Iron Man (Marvel) samen een arrogant team vormen.
Gameplay is nieuw en ouderwets tegelijkertijd
Hier komt nog een tegenstelling, want de gameplay voelt ouderwets aan qua combo’s en dat is sowieso een pluspunt. Het is tegelijkertijd ook nieuw want je kunt nu tijdens het vechten gebruik maken van de zes Infinity Stones (Time, Souls, Power, Mind, Space en Reality). Het is een leuke toevoeging voor extra dynamiek. Ook kan je vrij makkelijk Supers inzetten (denk aan Ultimates van Injustice) zodat nieuwere spelers ook lekker klappen uit kunnen delen.
Tegelijkertijd is de gameplay ook op een negatieve manier ouderwets en dat ligt meer aan het spel wat er omheen is gebouwd. Als we kijken naar een Injustice 2 dan zien we een extra modus voor gevechten met parallelle dimensies, kan je bijvoorbeeld ook items winnen, personages aanpassen en zit er veel meer keuze in het vechten. Marvel vs Capcom Infinite biedt een singleplayer campaign en een oersaaie missiemodus waar je met elk personage eindeloos combo’s kan uitvoeren om te ’trainen’. Een voordeel van deze saaie modus is wel dat je de personages echt goed leert kennen qua combo’s en dat helpt je dan weer online. Online? Ja, je kan online vechten en dat is natuurlijk ook geen verrassing. Is er verder nog iets interessant of merkwaardig aan? Nope.
Conclusie
Ik wil van deze game houden, maar het lukt mij niet. Alles blijft op een ‘matig’ niveau. De gameplay is heerlijk ouderwets, maar tegelijkertijd heel saai qua modi of uitdagingen. Fijn dat de Infinity Stones zijn toegevoegd, maar het is niet genoeg om dit spel naar een hoger niveau te tillen. De grafische stijl is op zich leuk voor Marvel, maar voor Capcom gewoon awkward. De keuzes van personages zijn op zich logisch, maar jammer dat de films zo’n invloed uitoefenen op de gamefranchise. Ik had graag X-men gezien, Daredevil, Punisher, Blade etc. Je kan nu al wachten op DLC van de overige filmpersonages zoals Starlord (want die zit er niet standaard in), Drax en Venom (die is trouwens al bevestigd als DLC).
Het verhaal is op zich grappig, maar ook simpel en oppervlakkig. Dat vind ik niet heel erg in een fightinggame, maar toch is het ergens jammer als je ziet wat andere fightinggames voor elkaar kunnen krijgen. Marvel vs Capcom Infinite is gewoon een standaard arcade fightinggame, maar helaas ontstijgt die niet het ‘standaard’ niveau.
