Maneater is door Tripwire preses John Gibson wel omschreven als GTA met haaien. In de Store wordt het bestempeld als een open world action RPG (ShaRkPG). Vlees nog vis, dus. Ik kan je in ieder geval alvast verklappen dat Maneater voor plezier zal zorgen, maar wat is het nou precies?
Tripwire kun je kennen van Red Orchestra en Killing Floor. Met name met die laatste serie hebben ze bewezen dat de funfactor en een goede ondersteuning van hun titels belangrijk worden gevonden door de studio. Welke toekomstige plannen de Amerikaanse studio heeft voor Maneater, dat moet nog blijken, maar je kunt je lol in ieder geval op met deze game. Een game die ooit begon als expansion op de multiplayer-game Depth, waarin mensen en haaien het tegen elkaar opnemen, helaas niet speelbaar op de Xbox. In Maneater werk je jezelf als jonge getraumatiseerde haai een weg omhoog, richting de top van de voedselketen. In die zin heeft het in ieder geval wel wat weg van GTA (..).
Aan de top van die keten staat John LeBlanc, a.k.a. Scaly Pete, de visserman die jou op brute wijze je moeder heeft ontnomen. Dit is waarom je een smaak hebt ontwikkeld voor mensenvlees. Met een litteken dat dat haast van je bek tot aan je rugvin loopt kun je er zeker van zijn dat deze haai Pete niet snel zal vergeten. Chomp, chomp, broeder. Vergeten doe je Pete als speler sowieso niet snel. In de stijl van een reality show volg je hem en zijn zoon op jacht naar haaien (hashtag itsintheblood). Petes interactie met de camera, zijn houding naar zijn zoon en zijn doen en laten, het is allemaal gedaan met een flinke dosis humor.
Vader en zoon zijn eigenlijk op zoek naar één haai in het bijzonder, het exemplaar dat Pete van zijn hand heeft ontdaan, toen hij een zwangere Stierhaai open heeft gereten. Juist, zowel de jonge haai als Pete zinnen op wraak. Ze maken zich op voor de confrontatie, een echte climax.
Te land, ter zee en in de lucht
Onderwaterwerelden worden vaak als iets vervelends gezien. Denk aan de watertempel in Ocarina of Time, of een naar adem happende egel uit de 2D Sonic games. Je hebt echter een paar games waar je onder water juist alle vrijheid geniet. Titels zoals in het recente ABZU, Ecco the Dolphin: Defender of the Future en nu ook Maneater. Je hebt een behoorlijke bewegingsvrijheid in Maneater en de besturing is ook vrij precies. Het bijten is wat losser vraagt wel wat oefenenen. Bij elke beet trek je een beetje naar je doelwit toe en dat gaat er bepaald niet fijnzinnig aan toe. Dat kon ik in het begin niet rijmen met de verfijning die je vindt bij het voortbewegen van de haai.
Gelukkig wen je er, geholpen door de verkapte tutorial / tooltips in het spel, al snel aan. Als we het toch over bewegingsvrijheid hebben, op dat vlak moet je als baby shark (tu-tu-dudu) wel inboeten, gezien je de allereerste minuten van het spel de gedaante van een volwassen Stierhaai aanneemt. De kracht van dat volwassen beest, de enorme sprongen die je er mee kunt maken, er gaat enige tijd overheen voor jouw jonge haai zich net zo lekker door het water laat bewegen. Maar dat moment gaat komen en daar houdt het niet op, maar daar lees je verderop meer over. Je hebt de mogelijkheid prooien aan stukken te scheuren door met kop te schudden, prooidieren te lanceren met je staart, ze vanuit het water het land op te werken en andersom, kortom, je kunt je lol op.
Naar de top van de voedselketen
In het begin van de game ‘verlies’ je als het ware je krachten. Zoals je dat ook wel hebt gezien in de Metroid serie. Elk deel verliest Samus de vaardigheden, die je vervolgens weer stuk voor stuk mag verzamelen. Op die manier opent de wereldkaart zich ook steeds meer voor je. Met nieuwe vaardigheden kun je plekken bereiken die eerder onbereikbaar bleken. Voor Maneater heeft Tripwire voor een vergelijkbare opzet gekozen. Zo kun je pas door bepaalde versperringen stoten wanneer je op volle sterkte bent. Door specifieke vaardigheden te verbeteren wordt het voor de haai ook makkelijker om zich op land te bewegen. Dan kun je ook op land doelen bereiken waar je eerst enkel nog van kon dromen. Dat ziet er trouwens nogal komisch uit, als een soort modderkruiper baan je je een weg richting richting je volgende prooi.
Door bepaalde uitdagingen te voltooien, of de meest gevaarlijke monsters en vissers aan stukken te scheuren, speel je Evolutions vrij. Die heb je in twee smaken. De Body Evolutions en de Organ Evolutions. De mogelijkheid om je makkelijker op land te bewegen, zoals ik zojuist heb aangehaald, valt onder de Organ Evolutions. Dit zijn vaardigheden die jou het leven wat makkelijker maken. Zodra je een nieuwe vaardigheid vrijspeelt had ik meestal ook al genoeg middelen verzameld om de betreffende vaardigheid meteen naar het maximale level te brengen. Dat voelde wel wat suf aan. Met de Body Evolutions beschik je over een hele nieuwe skillset, hier moet je je speelstijl op aanpassen. Van wat ik heb gezien zijn er drie sets te verzamelen, die elk weer om een heel andere benadering vragen. Om niet teveel te verklappen, maar toch een voorbeeld te noemen, met stukken uit de Bone set wordt je de grootste nachtmerrie van een kapitein en zijn opvarenden.
Tegen boten en schepen aanschurken, of ze rammen, dat wordt een stuk interessanter met deze set. Waar ik eerder behoorlijk wat moeite had met vissers en jagers op hun bootjes maakte ik met deze set korte metten met hen. Sterker nog, ik durf wel te stellen dat het weinig goeds heeft gedaan voor de balans in dit soort gevechten. Een heel verschil met de eerste uren die ik als jonge haai heb doorgemaakt. Het was bepaald niet makkelijk je vijanden boven water het hoofd te bieden. De snelle actie, bewegende doelwitten, wisselen tussen de actie boven en onder water.. het is knap lastig om je tegenstanders jouw wil op te leggen. Daarmee bedoel ik ook dat je met het auto-target systeem dikwijls iets anders aan het oppeuzelen bent dan je bedoeld had. Als ik naar de gameplay beelden kijk op Youtube zie ik gelukkig dat ik niet de enige ben.
Waar ik van baal is dat de directe dreiging van onder water na de vijfde, misschien de zesde zone behoorlijk afneemt. Deels ligt dat aan het gemak waarmee je jouw haai laat groeien. Dit is echter vooral te wijten aan het feit dat je daarna de belangrijkste vijanden wel gezien hebt. Op level 20 van de 30 kun je het overgrote deel makkelijk baas, waar de uitdaging dan vooral nog moet komen van de bossfights. Je krijgt dan nog een zone of drie voorgeschoteld waarvan je de fauna eigenlijk al wel kent. Daarop ga je dan ook in vrij rap tempo door die zones heen. De eindconfrontatie komt dan misschien ook sneller dan gedacht. Daarna kun je nog aan de slag om ook de laatste collectibles te verzamelen en kun je aan je reputatie werken.
Een grote speeltuin
De spelwereld is vrij divers, zowel boven- als onder water. Door slim gebruik van kleuren is het bovendien makkelijk je weg te vinden. Waar ik in het begin bang was verdwaald te raken in de stelsels in de havens, moerassen of ondergrondse grotten blijkt dat eigenlijk geen factor, gelukkig. De wereld bevat voldoende herkenningspunten en de layout van de wereld kun je van kaart makkelijk herleiden naar de spelwereld en andersom. Knap staaltje werk. Als je jezelf het strand op werkt is het ook fantastisch te zien hoe de mensen reageren op de haai. Uit een van de commentaren van de ontwikkelaar heb ik begrepen dat ze door middel van motion capturing ook een bibliotheek met maar liefst 600 verschillende acties hebben, voor die strandgangers.
Zeker voor de duur van het spel, je bent er een kleine 10 uur zoet mee, is het leuk om met de mensen te spelen. Sleur ze mee de diepte in en hoor ze onder water schreeuwen. Eigenlijk is het best akelig. Ram tegen de onderkant van een boot, hopende dat ze over de rand kukelen. De opdrachten die de haai krijgt zijn dan wel wat eentonig. Laat boot x zinken, eet 10 dieren, eet 15 mensen. Hierin had ik wat meer originaliteit willen zien. Het is duidelijk dat de ontwikkelaar zich met de capriolen die je als haai kunt uithalen ook wel heeft laten inspireren door Goat Simulator, al heeft de game er zelf weinig van weg. Je kunt wat aankloten in Maneater, ik zou het leuk hebben gevonden als dat ook meer terug zag in de opdrachten die jou worden toebedeeld. De reacties van de meeste prooidieren onder water zijn wat minder interessant dan die van de mensen, maar daar gaat het er met name omdat de game speelbaar moet blijven. In een duel met een zekere grote witte jongen wil je niet dan dat ene zeehondje dat je nodig hebt om jouw gezondheid op peil te houden je ontglipt.
Hoe gekker je het maakt in je jacht op die tweebenigen, hoe beruchter je wordt. De weerstand die geboden wordt neemt toe als je beruchtheid toeneemt. Je levelt hierin, als het ware. Bij elk level opent een visser van naam de jacht op jou, wat je ook wel kunt zien als boss fights. Die reputatie verlies je niet meer. Het directe dreigingsniveau kan wel afnemen. Ze komen pas op je af zetten na een x aantal slachtoffers. Weet je aan hen te ontglippen dan gaan ze naar je zoeken, om na een paar minuten de klopjacht te laten voor wat het is.
Chris Parnell van SNL en Rick & Morty heeft een grote hoeveelheid regels ingesproken voor Maneater. Zijn droge en erg humoristische commentaren op wat jij op dat moment uitvreet doen een hoop voor de game. Het oog voor detail van tripwire komt hierin ook naar voren. Halve weetjes, halve grappen over een papegaaivis, of de inname van lipiden en waarom dat al dan niet belangrijk is voor haaien. Ik ben slecht met moppen en weet me dan ook geen van deze regels te herinneren, maar ik verzeker je dat dat aan mij ligt. Ik vind het een erg humoristische game.
Om aan te gluren?
Ik heb de game gespeeld op de One X, waar ik in 4K en bij een stabiele framerate (60 fps lijkt niet gehaald te worden) heb genoten van de actie. Ik ben erg te spreken over de ontwerpen van zowel de omgevingen boven- als onder water, al beginnen bepaalde buizenstelsels en grottencomplexen op een gegeven moment wel erg bekend voor te komen. Het mag geen naam hebben, Tripwire heeft een enorm leuke en gevarieerde spelwereld neergezet, die best aardig oogt. Wel vind hem wat flets, alsof met een te hoge helderheid is gewerkt. Van dichtbij zie je dat de textures en veel van de modellen niet de kwaliteit hebben die het vandaag de dag moet hebben, maar op snelheid heb ik me er niet aan gestoord.
Conclusie
Maneater is gewoon goed vermaak, voor tenminste tweederde van de totale speelduur. Wanneer je je de besturing hebt aangewend speelt het lekker weg, al komt er bij het happen naar prooien wat meer willekeur kijken dan je zou willen. De spelwereld steekt qua layout goed in elkaar. Er zit voldoende detail in om er op je gemakje van te willen genieten, maar het is nog veel toffer om diezelfde wereld onveilig te maken. En naar mate jouw haai sterker en sneller wordt, wordt dat ook steeds leuker. Het wordt een echte moordmachine, je zou er bijna high-scores aan willen verbinden.
Helaas komen de vissersbootjes en de zeedieren je bij de laatste drie of vier zones wel wat té bekend voor. Dat is echt wel een gemiste kans. De game mist bovendien nog wat verfijning ten aanzien van de voortgang die je boekt, denk aan het moment waarop nieuwe vaardigheden vrijkomen, de algehele moeilijkheidsgraad en de hoeveelheid grondstoffen die je voor handen hebt om je haai te versterken. Waar ik ook moeite mee heb zijn de erg simplistische gevechten die je onder water voert. De gevechten die je tegen schepen en bootjes voert voelen wat dynamischer aan. Naarmate je wat meer stukken verzameld in de verschillende sets wordt het wat interessanter, maar tegen het einde van de game had ik het wel gezien.
Ik ben erg gecharmeerd van de algehele aankleding van het spel, met name de reality show waarbij je de antagonist volgt en de vele voice-overs die het spel rijk is. Dat doet erg veel voor de game, wil ik hem jullie aanbevelen. Zou ik er een prijskaarje aan moeten hangen, dan ga ik gevoelsmatig richting de € 30,- euro. Tripwire heeft wel de naam hun titels goed te ondersteunen. Ik denk dat hier een basis ligt waar ze nog heel veel mooie dingen mee moeten en kunnen doen.
