Voor de spelers onder ons die fan zijn van de Yakuza franchise maar stiekem ook een zwak hebben voor detective games… blijf lezen. Ben je geen fan van Yakuza? Dan kan je nu al wegklikken. Lost Judgment is namelijk alles wat Yakuza is, maar dan net even een andere invalshoek. Werkt het goed? Dat lees je in deze review of je kijkt het in 2 minuten in de video review.
Vorig jaar heb ik mij erg vermaakt met de gehele Yakuza collectie die naar de Xbox kwam. De Yakuza games mengen verhaal met brawler gevechten en typische Japanse mini verhaaltjes in een stad vol activiteiten. Dansen, karaoke, lekker eten, perverse mannetjes opjagen, kungfu lessen nemen van een zwerver, het houdt niet op. Na vele Yakuza delen kwam er in 2018 een spinoff genaamd Judgment. In de spinoff ben je een detective genaamd Yagami. Yagami heeft een groot gevoel voor gerechtigheid, maar komt tegelijkertijd voor diepe morele dilemma’s te staan die nou eenmaal niet zo zwart-wit zijn als de wet. De game Lost Judgment is een direct vervolg hierop. De eerste game Judgment heb ik niet gespeeld, dus ik ging er blanco in en als Yakuza speler voelde ik mij gelijk thuis in Kamarucho. Laten we eerst eens het verhaal onder de loep nemen. Daar komt gelijk een kleine disclaimer bij.
DISCLAIMER: De onderwerpen van het verhaal gaan over pesterijen en zelfmoord. Als je dit te heftig vindt, skip dan zeker deze game.
Sherlock Holmes in spijkerbroek en leren jasje
In Lost Judgment krijg je de controle over Yagami, een nogal casual uitziende veertiger die wat betreft kledingstijl nog is blijven hangen in de jaren ’90/begin zero’s. Ik ben ook wel benieuwd naar de fabrikant van zijn broek want meneer Yagami heeft skinny jeans aan en krijgt het toch voor elkaar om allerlei acrobatische moves uit te halen. Maar goed, we dwalen af. Het verhaal gaat over pesterijen op een middelbare school in Ijincho en zelfmoorden uit het verleden die connecties hebben met situaties uit het heden. Yagami wordt ingehuurd om dit allemaal, samen met compagnon Kaito en twee oud bekenden die nu hun eigen detective bureau hebben, Sugiura en Tsukomo, te gaan onderzoeken. Uiteraard kan ik er niet teveel over vertellen, maar het verhaal is interessant, zoekt grenzen op en levert stof om over na te denken. De personages zijn goed uitgewerkt en hebben allen duidelijke unieke eigenschappen, motieven en/of mysterie.
Ik moet er wel bij vermelden dat het verhaal een iets versneld Yakuza tempo heeft, hoewel dat voor vele spelers nog steeds te traag zal zijn. De eerste zes uur word je geïntroduceerd aan de grote lijnen en na 11 uur gameplay gaat het tempo pas enigszins omhoog door bijv. plot twists of nieuwe ontwikkelingen. Het risico ontstaat dus dat je aan het begin een beetje afhaakt omdat het verhaal oppervlakkig lijkt. Je kunt de ontwikkeling van het verhaal een beetje vergelijken met een boek van Dan Brown waarbij steeds meer puzzelstukjes één grote puzzel vormen. Achteraf vond ik het een goed en zelfs meeslepend verhaal met hier en daar wat tempo issues (op een gegeven moment wordt het langdradig). Na een uurtje of 20 ben je klaar met de main story en kan je nog allerlei sidequests in de stad zelf doen. Ik raad om de sidequests gewoon lekker tussendoor te doen zodat je wat variatie hebt qua onderwerpen. De sidequests kan ik weinig over vertellen behalve dat het nog steeds leuke, kleine en rare verhaaltjes zijn zoals je gewend bent van de Yakuza reeks.
Yakuza maar dan anders, maar nog steeds Yakuza
Het is misschien flauw dat ik constant de vergelijking maak met Yakuza, maar de gameplay lijkt gewoon bijna één op één te zijn overgenomen. Dat klinkt negatief, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Ik ben zelf meer fan van de directe combat en dat zat in Yakuza altijd wel snor. Je hebt in deze game naast combat meer focus op stealth stukjes en opties in het dialoog. Zo ga je ook echt mensen ondervragen en heb je bijvoorbeeld een manier om via sociale media te onderzoeken wat er in de stad allemaal speelt en dat is wel echt leuk gedaan. Het niveau van de variatie in de gameplay ontstijgt echter nooit het gimmicky niveau.
Stealth lijkt er puur voor de afwisseling van de gameplay in te zitten, maar meer dan dat ook niet. Het is overigens ook leuk dat er dialoog-opties in zitten, maar uiteindelijk ben je toch alle dialoog-opties aan het uitproberen zonder dat er gevolgen van je keuzes zijn. Er zitten ook stukken gameplay in waar je per se jouw omgeving moet scannen voor aanwijzingen over een moord of hoe je bijvoorbeeld een gebouw gaat beklimmen. Je moet echt alle aanwijzingen hebben ontdekt want anders kom je niet verder. Dus waar je zelf al lang weet wat je moet gaan doen, heeft Yagami nog even extra bevestiging nodig wat resulteert in veel Captain Obvious situaties.
Zoals ik zei is het vechten bijna exact hetzelfde als in Yakuza (niet Like A Dragon, maar de delen ervoor) en dat is een compliment. Het vechten vind ik zelf soepel genoeg lopen voor de game, hoewel er een soort targeting-systeem mist, waardoor je soms in het luchtledige schopt als er teveel vijanden om je heen staan. Je kunt ook weer experience points verdienen door vijanden te verslaan en hoofdstukken te voltooien. Deze punten spendeer je vervolgens aan de vechtstijl (Tiger, Crane of Snake) die jij het fijnst vindt om mee te spelen. Elke vechtstijl heeft zijn eigen doel. Zo gebruik je Snake om bijvoorbeeld vijanden met wapens snel neer te halen en heeft Tiger meer rake klappen en meer damage. Het is recht toe recht aan en het werkt verder zoals het hoort.
Naast het verhaal kan je in de stad en op school extra verhaaltjes spelen wat de nodige fun met zich mee brengt. De sidequests zijn uniek en hebben dat typische Japans maniertje van bizarre plot twists. Je wordt meestal gevraagd om jouw gadgets te gebruiken zoals een fotocamera, drone of zelfs het volgen van een hond. Deze gadgets gebruik je overigens ook in de main story maar voelen alsnog vrij gimmicky.
Er zijn veel dingen waar je je mee bezig kunt houden in Ijincho en Kamarucho (ja, er zijn twee steden in de game waarvan je Kamarucho al kent). Zo kan je bijvoorbeeld lesgeven aan een dansgroep en zelfs daten met meiden, maar eerlijk gezegd laat ik dat al snel liggen. Dansen doe je één keer en daten heb je ook – net als in het echte leven – al snel gezien. Het zorgt echter wel voor leuke en luchtige variatie van de sfeer in de game.
Soms indrukwekkend en soms ouderwets
In Lost Judgment heb ik het gevoel alsof ik naar zo’n schilderij kijk met de optische illusie dat je een oude vrouw ziet of juist een meisje.
Lost Judgment loopt super smooth op de Xbox Series X en alles is mooi scherp. In beide steden Ijincho en Kamarucho zijn er drukke straten waar alles mooi wordt verlicht en waar je het gevoel hebt dat je naar een goede current-gen game kijkt. De winkels zijn goed gevuld met veel objecten en de interieurs in de game zijn goed verzorgd. Tegelijkertijd is de stad soms zo lelijk en leeg en zijn de animaties zo houterig, dat ik het gevoel heb dat ik zeker 15 jaar terug in de tijd ben beland. Nu staan games van Ryu Ga Gotoku Studios (ontwikkelaar van Yakuza en dus ook Lost Judgment) niet echt bekend om de meest geavanceerde engines waar de games op worden gebouwd, maar het komt nu wel erg sterk naar voren dat het tussen twee tijdperken in zit.
In Lost Judgment krijg je de optie om de game met Engelse of Japanse stemmen te spelen. Ik kies vrijwel altijd voor Japans omdat het logischer lijkt qua locatie en ik over het algemeen die gekke Japanse stemmen leuker vind dan de diepe Engelse stemmen. De Japanse voice-acting is in ieder geval top notch en niks op aan te merken. De emoties komen goed over en natuurlijk wordt het hier en daar aangedikt, maar het draagt wel enorm bij aan het verhaal. De motion capture in de verhalende scènes is ook meer dan voldoende en soms zelfs geniaal als het gaat om ‘heftige’ ontwikkelingen. Dus op dat gebied is er niks op aan te merken.
Conclusie
Lost Judgment toont nog altijd veel overeenkomsten met de Yakuza games en er wordt geprobeerd om verschil te creëren door de nadruk te leggen op stealth, gadgets en lokale mysteries in de stad. Het creëren van een eigen identiteit is in deze game geslaagd door het overkoepelende verhaal en de personages. Het verhaal levert kwaliteit. Op gameplay gebied biedt Lost Judgment nog iets teveel gimmicky en oppervlakkige uitdagingen. Het combat systeem werkt zoals het hoort en de sidequests zijn wederom geniaal. Maar de stealth, observatie en klimactie laat te wensen over. Zodra dat goed wordt aangepast en ‘uniek’ wordt gemaakt, dan weet ik zeker dat een volgende Judgment-game zich gameplay-wise volledig kan ontwikkelen als zelfstandige franchise i.p.v. die ene Yakuza spin-off.
