Review – Homefront: The Revolution

In 2014 kregen we de eerste trailer te zien van het vervolg op Homefront, dit keer met de subtitel ‘The Revolution’. In 2015 zagen we een trailer waarvan ik bijna een brok in mijn keel kreeg, omdat het zo mooi in elkaar was gezet en de hoop dat dit een toffe game zou worden was daarna gestegen. Is mijn hoop als een kaartenhuis in elkaar gedonderd of is deze game een waardig vervolg?

In de trailer uit 2014 zagen we al dat Noord-Korea de stad Philadelphia had overgenomen en dat het tijd was om terug te vechten. Doordat de VS heel veel software en technologie uit Noord-Korea haalde (duidelijk een fictief verhaal) en in diezelfde software een elektronische achterdeur zat, kon het land toeslaan en het Amerikaanse leger platleggen. Het gevolg hiervan was dat Noord-Korea een invasie deed en dat de bevolking in een keurslijf werd geduwd en men hen constant in de gaten ging houden, een situatie zoals het waarschijnlijk nu in Noord-Korea is.

Op zichzelf de een goede basis voor een goed verhaal. Denk bijvoorbeeld aan Wolfenstein: The New Order waar Nazi-Duitsland de Tweede Wereldoorlog heeft gewonnen en waar je alle gevolgen daarvan voelt. Prima, goede basis, goede uitvoering. Homefront: The Revolution start op zich met een goed filmpje met een goed verhaal op, ware het niet dat het filmpje ook echt het enige stukje verhaal van de game is. Degenen die Mastermovies hebben gekeken vroeger, herkennen het stukje wel waar soldaten informatie krijgen over hun missie in Call of Duty: ‘Dit is Adolf Hitler, hij is lelijk en hij moet dood. Succes!’. Dat is serieus het niveau van Homefront: The Revolution qua verhaal. Je bent Ethan Brady en je wil meedoen met de revolutie. In plaats dat je eerst wordt opgeleid door medesoldaten, ben jij direct de leider die met een groepje een missie moet voltooien (terwijl je net pas alle mensen hebt ontmoet). Er zijn verder ook nul redenen voor de hoofdpersoon om de vijand kapot te maken, behalve het feit dat ze zijn thuisland bezet houden. Er is geen diepere laag, geen einddoel, geen Pagan Min waar je naartoe werkt om neer te halen. Waarom zou je het spel dan uit willen spelen?

Beter goed gejat dan slecht bedacht

Goed, dat het verhaal dus van niveau ‘afstudeerproject’ is, weten we nu wel. Laten we de gameplay eens onder de loep nemen. Je zult veel herkennen van Far Cry, want het werkt vrijwel hetzelfde. Voor mij is dat absoluut geen probleem, beter goed gejat van slecht bedacht. Homefront: The Revolution faalt alleen in het eigen maken van dat systeem. Zo kan je gebieden bevrijden van de macht van Noord-Korea door allerlei propaganda-tools uit te schakelen en uiteindelijk een kleine basis over te nemen. Hierna ga je weer door naar een nieuw deel van de stad. Prima, maar dat is ook echt het enige. Daarnaast is het modificeren van je wapen gewoon gejat van Crysis, ook dikke prima, het werkt, dus het zal wel. Het is echter wederom niks speciaals.

Je hebt wapens voor de Rambo’s onder ons en de wat stillere types (dempers op je pistool), maar uiteindelijk boeit het geen fuck. Soldaten blijven spawnen, dus ook al leg je vijf soldaten om, als je ergens wordt gezien, spawnen er allerlei soldaten uit een hoekje om jou te killen. Er zijn niet een ‘x’ aantal soldaten in een gebied of een ‘x’ aantal soldaten qua backup als je wordt gezien. Ze doen maar wat. Stealth slaat ook helemaal ergens op, want de ene keer zien ze je niet terwijl je bijna in hun smoel staat te hijgen en de andere keer zien ze je vanaf de andere kant van de map. Ho, maar wacht jongens, als soldaten jou achtervolgen nadat ze je hebben gezien, hoef je alleen maar een vuilnisbak in of een dixi plee, dan laten ze je verder met rust en gaan ze ook niet verder zoeken. Logisch, een mens moet rustig op de plee kunnen zitten, toch?. Ga je dood? Dan spawnen alle soldaten opnieuw en succes er weer mee!

Technische malaise

Misschien heb je al gemerkt dat ik vrij gefrustreerd ben geraakt door de gameplay. Het komt namelijk niet vaak voor dat ik tegen het uitspelen van een game opkijk. Het is gewoon onprettig om te spelen. Dat wordt alleen maar erger door de vele bugs en het feit dat je op 21fps zit te spelen. Ben ik nu aan het mierenneuken? Nope. Normaal speel je op 30fps of 60fps en hoop je maar dat het stabiel blijft. Soms neemt de 30fps een dipje naar 21fps, maar het herstelt dan al weer vrij snel. In Homefront: The Revolution niet, het is gewoon 21 fps en je bekijkt het maar. De graphics van het spel zijn niet lelijk, maar ook niet echt mooi. Nog een bijkomend irritant feitje: elke keer als de game automatisch saved of er is een missie update, dan staat het beeld één of twee seconden stil. Zit je midden in een aanval? Jammer. Check het filmpje hieronder met wat ik voor dingen tegenkwam.

Multiplayer

Zes co-op missies die net zo saai en doelloos zijn als de singleplayer. Dus in plaats van je eigen tijd te verdoen, doe je het nu met z’n tweeën! Jolijt ende vertier.

Conclusie

Jongens, het had zo mooi kunnen zijn, ware het niet dat het verhaal zo mager is, dat topmodellen er nog jaloers op zijn. Als het verhaal zo faalt, zorg er dan tenminste voor dat je gameplay goed genoeg is. Als je dan een systeem van een andere game jat, zorg er dan tenminste voor dat je het goed implementeert. Als je het implementeert, zorg er dan tenminste voor dat er geen bugs ontstaan. Dit spel is gewoon onprettig om te spelen en dat is echt eeuwig zonde. Zoals ik zei is de setting boeiend genoeg om er een goed verhaal van te maken. Al had je er een cliché verhaal van vrouw en kinderen er in gegooid en die zijn ontvoerd en jij hen terug wilt halen. Dan heb je tenminste een einddoel. Bedenk iets!

Hopelijk krijgt de game nog wat fixes door middel van patches, maar tot die tijd heeft dit spel niet veel leuks te bieden.