Review: Greedfall – wat een ziek verhaal

Greedfall stond niet echt op onze radar. Maar de trailer leek veelbelovend. Reden genoeg om deze RPG even van dichtbij te gaan bekijken. Is Greedfall een concurrent voor de grote titels of had hij toch beter onder de radar kunnen blijven?

Greedfall is de nieuwe RPG gemaakt door Spiders. Als je de trailer bekijkt heeft het een vibe van The Witcher gemengd met Assassin’s Creed III. Het speelt zich af in een fictieve wereld met een 17^e-eeuws decor. Grote zeilschepen, prachtige steden, uitbundige kleding en een overduidelijke scheiding tussen adel en klootjesvolk, het zit er allemaal in. Men heeft veel elementen uit die tijd en uit eerdere periodes in deze fictieve wereld willen stoppen. De fanatieke gelovigen die andersdenkenden willen uitbannen, het koloniseren van werelddelen waarbij de inheemse bevolking wordt ingelijfd, het uitbreken van grote epidemieën, allemaal onderwerpen die we in de game tegenkomen.

De rode draad in de game is de epidemie van de ziekte Malichor die door de oude wereld heen raast en iedereen raakt. Jij gaat als grote, maar ook zieke, held De Sardet op zoek naar een middel om deze ziekte te stoppen. Daarvoor reis je naar de nieuwe wereld, een eiland met de naam Teer Fradee. Deze nieuwe wereld wordt in rap tempo overgenomen door volken uit de oude wereld waarbij de oorspronkelijke inwoners uit hun land worden gedreven. Waar hebben we dat eerder gehoord. We krijgen met wel zes facties te maken.

Characters

Het verhaal start in de oude wereld waarin jij, als telg van een adellijke familie, je neef moet vergezellen. Deze neef is een losbol die de nieuwe gouverneur in Teer Fradee zal worden. Je staat op punt om op een groot zeilschip richting de nieuwe wereld te gaan. Zoals het een goed RPG betaamt, ga je eerst je character maken. Terwijl je portret geschilderd wordt, vul jij  de gebruikelijke zaken in zoals man of vrouw, gezichtskenmerken, haar en ga zo maar door. Daarna ga je aangeven wat voor soort speler je bent en waar de nadruk van jouw krachten ligt: ben je meer een diplomaat of een krachtpatser.

Eenieder die ooit eerder RPG’s heeft gespeeld zal dit redelijk snel herkennen. Na wat quests en side-quests waarin de complexe wereld – vol met volken die elkaar haten of geleid worden door het geloof – wat duidelijker worden gemaakt en je met het eerste monster te maken krijgt, ga je op weg naar de nieuwe wereld. Daar gaat het avontuur echt beginnen.

Gameplay

Waar Spiders vooral veel reclame mee maakt is het diepe RPG-systeem wat de game heeft. Daar is geen woord van gelogen. Het begint al bij de karakterbouw maar ook later is bijna elk aspect te tweaken of unlocken. Ook hier durf ik de vergelijking met The Witcher 3 wel te trekken. Wapens die je extra power kan geven, magische krachten, uitgebreide stats op elk item en een rij aan skills die je weer nodig hebt om überhaupt een wapen een upgrade te geven.

Het is een behoorlijke hoeveelheid informatie waarbij ik mijzelf wel afvraag of iemand dat ooit echt goed bestudeert. Maar op dat vlak brengt Greedfall ook wat zij belooft. Ook in het gebruik van vreemde dieren die het nieuwe continent bevolken zie je invloeden uit The Witcher. Het is wel duidelijk dat deze game een van de inspiratiebronnen is geweest. Zoals het een goede RPG betaamd krijg je ook heel veel info zoals een uitgebreide codex waarin over echt alles informatie te vinden is.

Het is trouwens geen totaal open wereld game, al geeft de game je dat gevoel soms wel. Overal zijn onoverbrugbare barrières en op zijn tijd de welbekende onzichtbare muren die je beperken tot de weg die je moet volgen om bij de volgende taak te komen. Dit is redelijk geleid. De main missies zijn gericht op het hoofddoel van het verhaal, het vinden van een geneesmiddel waarbij de keuzes die je onderweg maakt altijd gevolgen hebben voor de relaties met anderen. De side-missies draaien veel meer om de relaties die je met de verschillende volken hebt waarbij je moet denken aan taakjes doen die een bepaalde gouverneur weer gunstig stemmen. Maar ze hebben dus wel degelijk invloed op je verhaal. Je merkt al dat het bij Greedfall vooral om het verhaal gaat. Natuurlijk speelt vechten een rol in de game en ontkom je er niet aan om regelmatig je zwaard te trekken en prachtige monsterachtige bosses te lijf te gaan. Maar het is een tool en geen doel. Ook in dat opzicht is de vergelijking met The Witcher 3 weer goed aanwezig.

Tot zover moet je denken dat dit wel een wereldgame moet zijn. Een verborgen parel. Maar helaas is het niet allemaal een groot RPG-feest. Er is ook het een en ander mis in de game. Om te beginnen zijn de mechanics niet soepel. Het bewegen, het sluipen, het is allemaal net niet helemaal vloeiend te noemen. Waar men ook best de plank misslaat is het bewegen van de NPC’s in de game. Daar is echt geen touw aan vast te knopen.

Om maar een voorbeeld te noemen: tijdens een gesprek met een quartermaster blijven een aantal van zijn soldaten constant heen en weer lopen, doelloos. Je hoort tijdens het gesprek meer loopbewegingen dan de gemiddelde vierdaagse deelnemer maakt. En dat doelloze bewegen zie je veel vaker in de game terug. Alsof men elke NPC een code heeft gegeven om maar te bewegen zodat het beeld levendig blijft, ongeacht of het ergens naar toe gaat. Dus kijk niet raar op als een dienstmeid, na met jou gesproken te hebben, voor straf in de hoek gaat staan.

Ik heb al een vriend

Waar men ook de mist mee ingaat is het stealth deel. Om dit te duiden moet ik eerst even een ander stuk uit de game uitleggen, namelijk de Companions. Je kan een aantal NPC makkers meevragen om samen met jou de missies te doen. Dat brengt ook meer diepte in het verhaal want van elk volk die je tegenkomt, is er wel iemand die met je mee wil lopen. Dus je party kan ineens bestaan uit een streng gelovige bisschop en een heidense afgod aanbiddende native. De keuzes daarin zijn ook van groot belang. Een native companion is natuurlijk handig als je een kamp van haar volk bezoekt. Dus bedenk altijd goed welke vrienden je kan gebruiken bij een missie.

Het interessante is dat je ook deze NPC-maten totaal kan customizen. Andere wapens, betere gear, jij bepaalt het. Tot zover klinkt dit geweldig en tijdens gevechten werkt het ook goed. Waar het vreemd wordt is tijdens het sluipen. Jij sluipt een pakhuis in, mag daar door de aanwezige wachten niet gespot worden en zoekt dus een goede weg om niet gezien te worden. Je maten gaan ook in sluipstand maar doen alles behalve verdekt rondlopen. Die gaan volledig in beeld door hetzelfde gebied heen. En de wachten daar? Die ‘zien’ je maten gewoon niet, zelfs als ze er half over struikelen. Hans Klok is er niks bij. Dat ziet er gewoon raar uit.

Het vechten is een beetje hit/miss verhaal. De controls voelen niet intuïtief aan. Daar bedoel ik mee dat ze niet in de lijn van andere RPG’s meegaan zodat je eigenlijk razendsnel de layout van je controller aanvoelt. Het is net even anders allemaal. Gelukkig is er de remap functie en kan je de controller zo instellen dat het voor het brein wel weer klopt. Maar ik pleit eigenlijk wel voor een soort universele layout.

Heb je het een beetje in de gaten dan is het vechten best basic. Steken, schoppen, ontwijken, schieten en pareren. Dat zijn de opties bij een man tot man gevecht. Maar wat de gevechten wel bijzonder maakt, is de pauze optie. Je kan in een gevecht een pauze optie activeren en daarin krijg je toegang tot het diepere gevechtssysteem zoals potions, vallen en meer van dat soort extraatjes die je weer kan binden aan knoppen en je d-pad. Je kan dus tijdens het gevecht even je strategie aanpassen zodat je klaar bent voor deze vijanden. Die activeer je en bam, je gevecht gaat weer verder.
Wat het vechten weer vreemd maakt is dat je soms niet snapt waarom die groep mannen die je tegenkomt jou aanvalt. Je hoort het aan de muziek en de wapens worden getrokken maar waarom? Geen idee.

Beeld en geluid

Grafisch is wederom een net niet, net wel verhaal. Soms zijn de omgevingen prachtig om te bekijken maar kom je op het deel gezichtsanimaties en de weergave van personen aan, dan moet ik met enige regelmaat even checken of ik echt een Xbox One game aan het spelen ben. Deze onderdelen hadden op een 360 niet misstaan. Bij gesprekken heb je ook soms het gevoel dat je naar een Duits nagesynchroniseerde Amerikaanse western zit te kijken. Het klopt bijna, maar net niet. Ook zit er om de personages waar je mee spreekt een rare omlijning. Er is iets met de belichting die niet klopt en waardoor de personages een soort donkere gloed, vage rand krijgen zoals je in de video hieronder ook kan waarnemen.

Maar ga je een stad in of reis je door een landschap, dan is het prachtig. New Serene, de Europees aandoende stad in de nieuwe wereld, laat ook echt het beeld zien wat we van de 17^e eeuw kennen. Trappengevels, hoge herenhuizen, nauwe straten. Reis je verder en kom je bij Hikmet aan, dan ga je in oosterse sferen met koepels en bogen of San Matheus, de stad van de gelovigen waar je zomaar op de brandstapel kan belanden.

De voice-acting is gewoon goed te noemen. Een range aan prachtige Engelse accenten, van posh tot plat, gaan aan je oren voorbij. De teksten zijn ook realistisch ingesproken en het gebruik van een onbekende taal door de natives van de nieuwe wereld is precies dat stapje extra wat het geloofwaardig maakt.

Wat een extra pluim verdient is de muziek. Ik kan het maar met een woord omschrijven: filmisch. Prachtige muziekstukken die een gemiddelde avonturenfilm niet zouden misstaan en die ook functioneel zijn want bij gevaar hoor je de muziek veranderen. Ook de omgevingsgeluiden zijn erg goed neergezet.

Wat vind ik er nou van

Dat is natuurlijk de gouden vraag. Want daar begonnen we mee. Is deze RPG de moeite waard of zit het zo gammel in elkaar dat je er beter niet aan kan beginnen. Waar Greedfall het vooral van moet hebben is de verhalen, de manier waarop quests en side quests in elkaar zitten. Want dat heeft men bij Spiders goed gedaan. Het verhaal is interessant en onderhoudend en geeft je tussen de 30 en 45 uur speelplezier. Het gebruik van de geschiedenis in onze wereld met zijn inquisitie, pestepidemie en de ontdekking en kolonisatie van nieuwe werelden, maakt dat het verhaal zowel nieuw als vertrouwd voelt. Ook de vele vraagstukken die je krijgt zijn goed neergezet. Hoe hou ik volken te vriend? Ben ik diplomatiek? Wat kies ik, aan wiens kant ga ik staan? Dat maakt Greedfall goed.

Om die vraagstukken een beetje te beelden dit voorbeeld: zo is er een side quest in het begin waarbij de gouverneur van een streng gelovige natie je vraagt om een aantal heidenen uit te leveren. Dit terwijl jouw land geloofsvrijheid heeft. Maar die heidenen zijn een gevaar volgens de gouverneur en lever jij ze uit, dan is je relatie met dat land gelijk goed. Dat betekent gesprekken voeren en uiteindelijk een beslissing nemen, ga je voor het verhaal van deze vervolgden en gun je ze vrijheid? Of volg je de gouverneur wetende dat in zijn wereld ongelovigen op de brandstapel belanden? Die beslissing heeft gevolgen voor later als je met dat volk weer zaken moet gaan doen. Dat is een beetje waar je aan moet denken bij Greedfall. Alles heeft een achtergrond en je bent constant tijdens gesprekken over de gevolgen van je beslissingen aan het nadenken. Het is dan ook niet vreemd dat de game verschillende uitkomsten kent dus hij is herspeelbaar.

Conclusie

Is Greedfall zijn geld waard of is het iets wat je beter later kan aanschaffen als de prijs wat minder is? Die vraag is eigenlijk, zoals altijd, lastig te beantwoorden. Ben je iemand die zich ontzettend stoort aan allerlei kleine niet kloppende zaken en de wat mindere graphics bij personages, dan moet je er niet aan beginnen.

Maar kan je daar omheen kijken en je in het verhaal, de achtergronden en de prachtige sfeer van de game storten en hou je van een diep RPG-systeem, dan ga je een behoorlijk aantal uren speelplezier ervaren. De setting is goed gedaan en je waant je echt in een soort parallelle 17^e eeuw. Zet daarnaast nog eens de prijs van net geen 50 euro in de Xbox Store of zelfs minder bij Gameresource en je krijgt als liefhebber echt waar voor je geld.