Review: Dishonored 2

Dishonored was één van de grotere verrassingen in 2012. Maar hoe brengt de sequel van dit jaar het er vanaf? 

Dishonored was in het einde van de vorige console-tijdperk een memorabele game. Het zette een geloofwaardige wereld met een steampunk laag en een bepaalde graphics stijl neer. Dishonored was ook kenmerkend omdat er meerdere wegen naar je doel toe waren. Het moest een sluipgame zijn, maar vaak betrapte ik mijzelf op het voeren van een all-out-war omdat dit met mijn krachten makkelijker was. In Dishonored 2 ervaar ik eigenlijk weer hetzelfde, maar één ding is wel zeker, Arkane Studios heeft geluisterd naar de feedback over deel 1.

Het verhaal en de stijl

Dishonored 2 is een first-person stealth-achtige game die zich afspeelt in The Empire of Isles Daar leef je in een soort steampunk wereld met bijbehorende uitvindingen (die op walvisolie teren). In dit verhaal is er ook plaats voor duistere magie en mysterieuze krachten. Dus de industriële revolutie meets Tita Tovenaar.

In Dishonored 1 was het meisje Emily Kaldwin al te zien, de dochter van de vermoorde keizerin Jessamine Kaldwin en van Corvo Attano (waar je in Dishonored 1 sowieso mee speelde). Nu, 15 jaar na Dishonored 1, wordt de troon aangevallen door een heks genaamd Delilah. Dit is het startpunt van de game en daar moet je dan ook gelijk de keuze maken met wie je gaat spelen, Emily of Corvo. Na je keuze moet je Dunwall ontsnappen zodat je rustig kan bedenken wat er aan de hand is en hoe je de troon kan heroveren.

Twee personages, twee speelstijlen

Aan het begin van de game moet je helaas een keuze maken tussen Corvo en Emily (dus je kan niet per level kiezen), waardoor je ook echt zo’n 9 à 10 uur vastzit aan dit character en je het spel moet voltooien alvorens je de ander kan kiezen in een nieuw spel. Ik heb met mijn arrogante bek gelijk ‘hard’ gekozen als niveau en begon met Emily, want ik wilde toch die nieuwe krachten weleens bekijken. Dat had ik niet moeten doen. Je kan duidelijk zien welke krachten er in het verschiet liggen voor Emily, maar je weet nog niet hoe dat in de praktijk werkt. Hierdoor wist ik totaal niet welke krachten nou eigenlijk het handigste zijn voor het sluipen. Je krijgt na elk level te zien wat voor speler je bent. Ninja-achtige sluipmoordenaar, of gewoon Rambo. Daar hoort ook nog een Chaos-meter bij (ja, die is er weer), alleen die zie je pas na het level en niet tijdens het spelen.

Emily maakt gebruik van krachten die zij door middel van The Mark, het teken, krijgt. Die heeft zij op haar hand gebrand gekregen door een mysterieuze Outsider, heerser van The Void. Deze Outsider zie je vaker in het spel verschijnen en heeft verder geen functie. Zijn rol is alleen belangrijk voor het verhaal. Waar Emily krachten heeft, kan Corvo verder met de abilities die je uit Dishonored 1 kent. Dishonored 2 is gemaakt om te sluipen, maar toch merk ik dat vele krachten (zowel die van Corvo en Emily) zijn gemaakt om soldaten hardhandig af te maken. Blink van Corvo is fijn (snel teleporteren naar een ander punt), maar het hoeft maar één keer mis te gaan en op ‘hard’ breekt gelijk de pleuris uit. Door Blink en Emily’s variant (een soort monster arm die je naar een andere plek trekt) heb je wel weer de mogelijkheid om verticaal te spelen en dus door het hele level te sneaken. Dat blijf ik geniaal vinden van Dishonored (1 en 2), dat je minstens drie paden hebt om een stukje te overbruggen. Balkons, appartementen, houten planken, lantaarnpalen, daken, noem maar op. Hierdoor stuit je op ruimtes waar bonus-items liggen en runes/charms (nodig om jouw krachten te upgraden of andere extraatjes), maar ook boeken met complete verhalen over de wereld (waardoor het nog geloofwaardiger wordt).

De graphics

Met Dishonored 2 ben ik wederom in dubio over de graphics. De wereld is hartstikke goed gevuld met allerlei objecten. Denk aan puin, brieven, vazen, schilderijen, flesjes, bloemetjes, dozen, kratten, kisten, noem maar op. Maar allemachtig zeg, want zien sommige textures er toch lelijk uit. Ik weet het, het is een stijl, maar kijk hierboven even naar het uitzicht. Op zich een mooi uitzicht, totdat je het gedrocht rechtsonder ziet, wat bosjes moeten voorstellen. Dishonored 2 had ik mooier verwacht. Volgens mij loopt het op 900p op de Xbox One en dat merk ik ook wel, want er lijkt een klein waasje overheen te liggen. Maar als je ziet hoe prachtig die wereld is gemaakt en wat voor designwerk daar inzit, dan blijft er weinig van mijn kritiek over.

Memorabel

In Dishonored zaten er leuke missies, maar in Dishonored 2 zitten er missies die je echt een leven lang bij blijven. We zien dan bijvoorbeeld tijdmanipulatie (wat Corvo sowieso al kan) en een soort Cluedo-level in een fantastisch vormgegeven landhuis. Echt geweldig! Die levels ga ik sowieso nog een keer spelen en dat brengt mij eigenlijk gelijk bij de herspeelbaarheid. Ik kan beter uit de voeten met Corvo op ‘medium’ dan met Emily op ‘hard’, maar ik heb het natuurlijk ook verkeerd aangepakt. Ik vind het alleen jammer dat je geen missies kan selecteren en dus niet alleen die levels kan spelen die ik zo geniaal vond. Er is ook geen New Game+ met extra uitdagingen (niet dat ik het nodig had op zich). Maar echt, die twee levels, prachtig!

Voice acting en kunstmatige intelligentie

Wat ook noemenswaardig is te noemen, is de lijst aan stemacteurs die mee hebben geholpen waardoor het spel dus qua stem kwalitatief goede acteerprestaties heeft. Denk aan de persoon die Garrett uit Thief heeft voorzien van een stem (die doet nu Corvo’s stem), maar ook Vincent D’Onofrio (Kingpin uit Daredevil) en Robin Lord Taylor (The Penguin uit Gotham) voor The Outsider. Toch merk ik dat ik de kwaliteit niet terug hoor in de sterren die ze hebben ingehuurd. Ze zijn niet echt uitgesproken of vol met emotie ofzo. Blijft een beetje matjes allemaal.

Wat soms ook tegenvalt, is de wisselwerking met soldaten. Die gasten hebben echt arendsogen of zo. Ze zijn echt blind als je gewoon verticaal gaat, dus op balkonnetjes springt enzo. Maar oh wee als je op de grond staat en je bent niet aan het kruipen, nou berg je dan maar. Het is hierdoor natuurlijk een grotere uitdaging, maar je hebt hierdoor ook snel de neiging om gewoon lekker Batman-stijl over de daken te springen en de grond te vermijden. Dishonored 2 heeft een quicksave en quickload functie, dus als je eigen stealth gaat doen en je wilt een perfecte stealth missie, dan kan je vaak saven.

Conclusie

Dishonored 2 is over het algemeen een indrukwekkend spel. Volgende keer start ik alleen zo’n spel wel op ‘normal’ en kijk daarna op ‘hard’, want anders is het niet te doen. Het is duidelijk dat Dishonored 2 een paar punten heeft verbeterd (bijvoorbeeld Corvo heeft een stem, omgevingen zijn anders, kunstmatige intelligentie is aangepakt). De stad is levendig en hoewel het gros van de missies je misschien niet bijblijft, zijn er twee hoofdstukken uit dit spel die als epische missies de boeken in gaan. De graphics, daar ben ik niet over uit. Het kon allemaal beter. Design is in ieder geval wel top en de levels zitten weer vol mogelijkheden. Mocht je dus van stealth houden en je vond Dishonored 1 leuk, dan moet je deel 2 sowieso gaan halen!