Veel te lang geleden is het alweer dat we grote demonen zo stijlvol mogelijk terug naar de onderwereld mochten trappen. Zijn Dante en Nero na al die tijd wat roestig, of juist beter dan ooit?
Ah Capcom. Wat hebben ze het een poosje zwaar gehad. Toptitels hebben ze in het verleden uitgegeven. Games waar ik idioot veel tijd ingestoken heb, zoals Street Fighter 2, praktisch elke Resident Evil en ook Devil May Cry. Helaas volgden er daarna ook hele zware jaren waarin ze nogal eens een miskleun hadden. Hierna speelden ze het vooral op safe door op de nostalgische gevoelens van gamers in te spelen en vooral heel veel remasters uit te geven.
De laatste tijd gaat het echter weer een stuk beter. Monster Hunter World was een groot succes, Resident Evil 7 deed het geweldig, de remake van Resident Evil 2 was een schot in de roos en nu is er dan Devil May Cry 5. Heeft Capcom zijn mojo definitief teruggevonden?
Duivelse boom
De game begint met een gevecht tegen Urizen, de demonenkoning. Urizen is idioot sterk en het eerste gevecht wordt dan ook dik verloren. Waar deze demon vandaan komt is een mysterie, maar zijn intentie is duidelijk. Net als alle kwaadaardige demonen is hij uit op macht. Om dit voor elkaar te krijgen heeft hij een enorme duivelse boom, de Qliphoth, uit de onderwereld doen verrijzen die alle levenskracht uit de bewoners van de aarde zuigt. Foute boel en dus moet er een manier gezocht worden om die verrekte Urizen een schop onder zijn hol te kunnen geven.
Nieuw gezicht
Uiteraard betekent een nieuwe Devil May Cry de terugkeer van de ultieme demonhunter Dante. Hij is in dit deel een stukje ouder geworden, maar draagt nog altijd zijn rode leren jas, heeft nog steeds gevatte grappen en oneliners en met zijn zwaard Rebellion en zijn pistolen Ebony en Ivory weet hij het vermoorden van demonen tot kunstvorm te verheffen.
Ook Nero keert terug na zijn spectaculaire debuut in het vierde deel. Zijn demonische rechterarm is hij kwijtgeraakt, maar dit wordt helemaal goed gemaakt door de diverse verschillende protheses, de Devil Breakers, die hij als wapen in kan zetten en zijn drive om te willen bewijzen dat hij niet onder doet voor Dante.
En dan is er nog de mysterieuze V. V kan zelf niet vechten, maar heeft wel de mogelijkheid om demonen op te roepen die voor hem vechten in de vorm van een panter, een kraai of een enorme demonische reus. Waar V vandaan komt, wat zijn doel is en of je hem kunt vertrouwen is onduidelijk en dit maakt hem een lekker intrigerend personage.
Smokin’ Sexy Style
Devil May Cry 5 is een echte hack-and-slash actiegame. Het is de bedoeling om allerlei demonen een kopje kleiner te maken, maar dit op een zo stijlvol en spectaculair mogelijke manier te doen. Hoe meer stijl, hoe hoger je ranking en je beloning. En dus hak en schiet je monsters onder begeleiding van een vette metal soundtrack en met de meest idiote combo’s aan puin op jacht naar die SSS rank.
Dit is alleen niet zo makkelijk als dat het klinkt. Je hoeft maar drie knoppen te gebruiken maar met behulp van je stick kun je er toch andere skills uit gooien. Daarnaast wil je moves met je zwaard en pistool zo stijlvol mogelijk afwisselen om die rank maar omhoog te gooien. Wanneer een demon je weet te raken met een aanval, raak je je rank kwijt en kun je opnieuw beginnen. En dan heeft elk van de personages nog zijn eigen vechtstijl en kunnen ze flink wat nieuwe moves leren. Kortom, niet makkelijk.
Een hoge rank halen is echter niet alleen een stukje prestige, maar ook noodzaak. Je verdient door te vechten namelijk rode orbs. Hoe hoger je rank, hoe meer orbs je ontvangt. Die orbs heb je weer nodig om nieuwe skills, moves of items te kunnen kopen en dus ben je altijd op zoek naar een zo hoog mogelijke rank. Bovendien voel je je een complete badass wanneer je een S rank of hoger ontvangt en dat is ook lekker.
Lukt het je echt niet om die combo’s aan elkaar te rijgen, dan is er de automodus. In deze modus helpt de game je automatisch om combo’s in elkaar te zetten. Puristen zullen het de ‘sukkelmodus’ noemen, maar feit is dat het je wel helpt in je jacht naar de Smokin’ Sexy Style rank. Bovendien moet je nog altijd zelf aanvallen, ontwijken en aanvallen inzetten, dus helemaal automatische piloot is het zeker niet. Schroom daarom ook niet deze modus in te zetten om het maximale uit je game te halen.
Rode orbs kun je tenslotte ook kopen met microtransacties, maar de game is dusdanig goed gebalanceerd dat dit absoluut niet nodig is. Bovendien zul je echt de store in moeten duiken voor deze optie, want het wordt je nergens anders in de game opgedrongen en dat is gewoon dikke prima.
Indrukwekkende engine
Ik ben ontzettend onder de indruk van de Resident Evil Engine van Capcom waar Devil May Cry 5 op draait. Mensen die Resident Evil 7 en de remake van Resident Evil 2 gespeeld hebben, weten hoe mooi die games eruit zagen. Ook Devil May Cry ziet er fantastisch uit.
Omgevingen zijn lekker gedetailleerd, personages zien er goed uit, cutscenes zijn heerlijk spectaculair en alle in-game actie wordt met 60 fps in beeld gebracht. Erg fijn als je groepen demonen of een eindbaas aan het afslachten bent of een stukje moet platformen om bij een geheim gebied te kunnen komen.
Multiplayer?
De multiplayer in Devil May Cry 5 stelt eigenlijk niks voor en ik weet niet eens of dit wel multiplayer genoemd mag worden. Je kunt namelijk je vrienden niet joinen of hen uitnodigen voor een rondje co-op. In plaats daarvan moet je het doen met random personen die hun eigen ding doen.
In sommige levels mag je kiezen met wie van de drie personages je dat level wilt doorlopen. De andere twee personages worden bestuurd door anderen die deze personages gekozen hebben. Die drie avonturen worden dus samengevoegd. In de praktijk merk je er weinig van. Je ziet soms een rank van een ander personage in beeld en op sommige punten zie je in de achtergrond iemand anders vechten, maar daar houdt het ook wel mee op.
Wat nog wel leuk is, is dat je aan het einde van een level een rank uit kunt delen met die andere mensen en andersom. Bij een positieve rank verdien je een gouden orb, waarmee je jezelf kunt reviven mocht het ergens bij een eindbaas misgaan. Wel of niet een rank uitdelen levert jou als speler toch niks op, dus kun je net zo goed vriendelijk zijn voor je medespelers.
Conclusie
Devil May Cry 5 is een absoluut spektakelstuk. De actie wordt geweldig in beeld gebracht, de controls zijn snaarstrak en alles ziet er fantastisch uit. Demonen in puin trappen onder de dikke metal soundtrack voelt enorm bevredigend en als het je dan ook nog lukt om een SSS rank te halen, dan voel je jezelf helemaal het mannetje.
De drie personages zorgen voor wat afwisseling in de game. Alle drie voelen ze anders aan, maar nooit heb je het gevoel dat je de game totaal opnieuw moet leren spelen en dat is knap.
Als je van actiegames houdt dan is dit een no-brainer. Devil May Cry 5 moet je in huis halen!
