Voor alle mensen die art deco wel kunnen waarderen in een game (zoals in Bioshock) en een intrigerend verhaal genoeg vinden om een game te spelen… sla je slag met Close to the Sun! Maar wees ook gewaarschuwd, de game heeft zo z’n eigen imperfecties.
Op de GamesCom van 2018 viel mijn oog op een indie game waar ik al eens eerder over had gehoord, Close to the Sun. De vriendelijke Italiaanse ontwikkelaars zagen mij kijken en nodigden mij uit voor een speelsessie. Dus ik tik mijn collega Renco aan: ‘Hey, ff een kwartiertje, ok?’. Dat kwartiertje werd al snel een dik uur. Het verhaal wist mij te boeien en al helemaal omdat ik op een schip liep van Nikola Tesla dat in art deco stijl is vormgegeven. Maar laten we bij het begin beginnen.
Het verhaal (zonder spoilers)
Stel, je zet alle slimmeriken van de wereld op één gigantisch schip midden op de zee. Dan kan er niks fout gaan toch? Dat is eigenlijk precies wat Close to the Sun in een notendop is. Het start allemaal met een idee van Nikola Tesla. Je weet wel, de uitvinder van de wisselstroomgenerator en die de grondslag legde voor het moderne elektriciteitsnet? Hij had het geniale idee om allerlei gerenommeerde wetenschappers uit de hele wereld op één gigantisch schip neer te zetten, de Helios. De wetenschappers hebben op het schip alle faciliteiten die ze nodig hebben om hun onderzoek te doen. Maar als experimenten van de wetenschappers fout gaan, dan gaan ze ook flink fout.
Jij speelt als Rose Archer, journalist en tevens zus van Ada Archer, één van de meest veelbelovende wetenschapper in de wereld. Je krijgt een brief van Ada om naar de Helios te komen. Het is eigenlijk een hulpkreet want er is iets mis. Nieuwsgierig als je bent ga je natuurlijk naar het schip en aldaar kom je erachter dat alles naar de klote is. Als speler denk je natuurlijk ook gelijk: ‘Wat is dit? Wat is er gebeurd?’. Het verhaal wat volgt is intrigerend genoeg om door te spelen, maar uiteindelijk te voorspelbaar om echt een plottwist te geven. Wat mij verder nog opvalt, zonder spoilers, is dat het einde te abrupt voelt. Je kan bijv. een cliffhanger maken, maar dan moet je dat wel op de juiste manier doen en niet ineens belangrijke onderwerpen van het verhaal gewoon niet afronden. Teasen is prima, maar het voelt als een slordig einde.
Leuk, maar ook traag om te spelen
In Close to the Sun ga je dus met Rose door het schip heen – in first-person stijl – en word je via een communicatie-apparaat door verschillende figuren, waaronder jouw zus Ada, op het schip geholpen om jouw doel te bereiken. Het enige wat je in deze game doet is eigenlijk lopen, verzamelstukken onderzoeken en puzzeltjes oplossen. Dat er niet veel actie is, is niet heel erg. Deze game kan je typeren als een ‘walk-simulator’ en dit is voor zijn genre prima. Toch wil ik vaak dat Rose harder loopt en rent. Je kan met de linkertrigger Rose laten rennen, maar dat is hooguit een soort joggen. Verder kan je wel springen, maar hoef je nooit te springen in deze game. Ik heb in deze game eigenlijk alleen maar ‘gerend’, lopen doe je nooit, waardoor ik mij afvraag waarom je als speler niet gewoon de optie krijgt om altijd te ‘rennen’. Dat er geen constant gevaar is, vind ik ook niet erg in dit soort games. Acties zoals schieten en vechten zijn niet nodig om een game interessant te maken.
De wereld om je heen is juist wel interessant. Het schip ligt bezaaid met verzamelstukken. Denk aan brieven, notities en bijvoorbeeld tekeningen die jou meer informatie geven over wat er is gebeurd. Voor iemand die in een game altijd geïnteresseerd is in de wereld om zich heen, is dit een leuk aspect. Ik lees namelijk elke notitie en bekijk elke tekening eventjes. Misschien heeft het bijvoorbeeld wel een hint? Maar hints heb je eigenlijk nooit nodig. De puzzels in deze game lijken heel erg op elkaar en bieden ook weinig uitdaging. Als je niet uit een puzzel komt, dan wordt het hooguit een trial-and-error-puzzel waardoor je het uiteindelijk wel oplost.
Er was in deze game echt wel ruimte om meer variatie te bieden in de puzzels. Close to the Sun is namelijk ook nog eens vrij lineair. Je gaat één kant op en de game duwt je constant in de juiste richting. Dat is op zich niet erg, maar je moet wel als speler het gevoel hebben dat jij zelf de juiste richting op bent gegaan door jouw geniale brein en niet dat er eigenlijk maar één optie is die je naar de juiste plek leidt.
Lineair, traag, simpele puzzels, weinig uitdaging… is deze game dan wel leuk om te spelen?
De kracht van Unreal en de stijl
Om maar gelijk mijn vraag te beantwoorden: ja, het is leuk. Het lopen door een schip dat in de stijl van Art Deco is ontworpen, geeft mij al genoeg voldoening. Er zit genoeg variatie in het schip waardoor je niet constant dezelfde gangen tegenkomt. In het begin is dat wel wat meer aan de orde, maar in latere levels zie je meer variaties omdat je andere experimenten tegenkomt die andere faciliteiten nodig hadden. De wereld van Close to the Sun is gemaakt met behulp van de Unreal engine en dat is ook duidelijk zichtbaar. Het ziet er over het algemeen mooi uit. Sommige stukken zijn wat saaier, maar de unieke spots op het schip zijn met grote aandacht gemaakt. Je kan wel merken dat deze game door een indiestudio gemaakt is, want de framerate is soms lekker consistent en op andere momenten irritant traag. Waarschijnlijk heeft de studio niet de benodigde programmeurs om er ook technisch een vloeiende ervaring van te maken.
Op gebied van geluid kan er ook verbeterd worden qua techniek, maar de muziek en stemacteerwerk is meer dan voldoende! De stemmen die zijn gebruikt voor Rose, Ada en andere figuren uit het verhaal, zijn overtuigend. Dat is echt een belangrijk punt, want voor een game waar je vooral via de radio interactie hebt met andere personages, is het zaak om het boeiend te houden. Dikke pluim voor de ontwikkelaar om hier de juiste casting voor te hebben gekozen.
Conclusie
Close to the Sun is een volwaardige ervaring. Het is zeker niet technisch perfect en ook de gameplay heeft verbeteringen nodig, maar de game staat verder wel als een bescheiden huisje. Het is niet voor iedereen weggelegd, gezien dat het tempo lager ligt en je toch meer aan het onderzoeken bent. Het verhaal is intrigerend genoeg als je kijkt naar de opbouw van het mysterie, maar qua voortgang ergens ook heel voorspelbaar.
Voor de fans die bijvoorbeeld Bioshock konden waarderen om de Art Deco stijl, zij zullen zich met Close to the Sun ook vermaken. Een ander groot pluspunt is dat de stemmen goed zijn gedaan, waardoor jouw ervaring als Rose een stuk levendiger wordt. De game is vrij kort (6 uur met extra aandacht voor verzamelstukken), maar dat mag de pret verder niet drukken. Voor een game in zijn eigen genre is Close to the Sun een waardevolle toevoeging. Nu hopen dat ze met deel twee aan de slag gaan en daarin alle feedback uit het eerste deel meenemen.
