DISCLAIMER: Het heeft even geduurd, maar wij hebben deze week pas de reviewcopy ontvangen van de uitgever en daarom dus een maand later de review. The lag is real.
Een jaarlijks terugkerende franchise en elke keer is de vraag weer of de franchise weet te vernieuwen of dat ze inspiratieloos zijn. Ik laat het je weten in deze review.
Al jaren doet de franchise mij niks meer. Call of Duty 1 en 2 waren geweldig en pas bij Modern Warfare had ik weer dat gevoel dat er verhaal en passie in zat. Later kwamen er nog een aantal matige titels uit, maar die waren niet helemaal kut. Zo vond ik Advanced Warfare best prima, maar ook niet meer dan dat. Eerlijk is eerlijk, ik had de hoop voor Infinite Warfare verloren bij het zien van de eerste trailer. Zelfs Kit Harington (Jon Snow uit Game of Thrones) kon mij als vijand in het spel niet overtuigen. Toen ik eenmaal met de campaign begonnen was, maakte mijn pessimisme plaats voor iets heel anders… plezier?
De singleplayer campaign vol met actie
Met elke Call of Duty verwachten we heel veel (Hollywood-achtige) actie en voelt het alsof de game is geregisseerd door Michael Bay. Dit keer voelde de singleplayer echter heel anders aan. Het had een goed tempo, goede levels, prachtige graphics wat maakte dat ik echt wilde doorspelen. Ik kon de controller gewoon niet aan de kant leggen (tot grote ergernis van mijn collega Domingo). Het verhaal zelf ontstijgt het niveau ‘prima’ niet, maar de presentatie en het gevoel doen dat zeker wel! Waar ik eerst twijfels had over die hele ruimte-zooi met schepen, vond ik het nu juist goed bedacht. Door Infinity Ward’s keuze om de ruimte in te gaan kwamen er nu ineens nieuwe planeten die je kan ontdekken en die zijn echt prachtig vormgegeven. Er zijn zeker een paar momenten waarbij je even stil blijft staan en de nieuwe planeet alleen maar bekijkt.
Een ander leuk aspect van de singleplayer is dat je missies kan kiezen en dus niet heel lineair door het verhaal heen gaat. Je hebt op het schip (jouw terugvalbasis) de verhaalmissies en de zij-missies waar je uit kunt kiezen. Dat schip, waar je elke keer naartoe gaat na een missie, is behoorlijk levendig. Ok, het voelt soms als Titanfall, maar er gebeurt altijd wel iets in je omgeving en dat voelt goed! De missies zitten trouwens ook goed in elkaar en vervelen niet. Zij-missies zijn van een degelijk niveau (soms ook verrassend leuk) en niet enkel bestemd als vulling voor je uren. Er zit ook een goede balans tussen schieten en ruimtegevechten. Vrij weinig op aan te merken dus.
Graphics en geluid
De nieuwe planeten zorgen voor veel grafische praal en de belichting helpt mee in de visuele pracht. Zowel binnen als buiten is goed verzorgd en er zijn volop details aanwezig in het level. Het geluid vind ik zelf ook goed. De wapens zijn altijd wel verzorgd, maar de muziek is door de franchise heen gezien wisselvallig . Dit vind ik bij Infinite Warfare niet het geval.
Multiplayer
Dit is echt het gedeelte waarop ik afknap bij Call of Duty, de multiplayer. Natuurlijk is de franchise groot geworden door de ooit zo fantastisch multiplayer, maar het online spelen van Infinite Warfare voelt als rennen met zware laarzen. Call of Duty is echt niet het enige spel waar veel tempo in de multiplayer zit, maar het voelt hier zo scheef allemaal. Je kan uiteraard weer tegen muren rennen en double jumps doen, maar de levels zijn niet goed in elkaar gezet en het voelt gewoon niet intuïtief, niet natuurlijk.
Je hebt natuurlijk weer het level-systeem zoals je dat gewend bent, de aanpassingen die je gewend bent maar dat is het hem nou juist, je hebt dit alles al een keer gezien. Er zitten weer leuke modes in en er is voor ieder wat wils, maar het is copy/paste met minimale verschillen. Dat is misschien goed als de multiplayer staat en iedereen het spel juist wil omdat dit zo goed werkt (blijkbaar), maar als recensent knap ik hier toch echt op af.
Zombies!!!
Infinite Warfare biedt de Zombies mode aan waar je samen met vrienden lekker retro kan knallen. Het speelt zich allemaal af in een attractiepark met heerlijke jaren 80 muziek, personages en geheimen. Het is allemaal erg grappig, met echte ontploffende clowns voor je neus en dat allemaal met R.E.M. of Blondie die op de achtergrond klinken en David Hasselhoff als DJ. Kortom, veel lol en een leuke co-op ervaring zonder echt hardcore te hoeven gamen.
Conclusie
Call of Duty: Infinited Warfare is verrassend goed wat betreft de singleplayer en zombies mode, maar laat met de multiplayer helemaal niks nieuws zien. Natuurlijk werkt het allemaal naar behoren en het level design is echt een kwestie van smaak, maar het is voor mij allemaal meer van hetzelfde. Het heeft wel voor ieder wat wils (behalve voor mij dan), dus dat vind ik wel goed aan de multiplayer. Het blijft niet beperkt tot de klassieke modi. Zombies modus, tja, dat moet je gewoon spelen als je dit spel hebt. Al met al is Infinite Warfare voor mij toch best een verrassing. Er zullen waarschijnlijk weer duizenden spelers elke dag een potje CoD doen… zoals elk jaar.
