Review: Call of Cthulhu – Enter Madness

Het zijn donkere tijden. Halloween is net geweest en we zitten lekker in de sfeer van geesten, monsters en mysteries. Tijd voor een game met diezelfde ingrediënten.

Call of Cthulhu, gemaakt door Cyanide Studio’s, is zo’n game. Gebaseerd op de boeken van H.P. Lovecraft neemt de game je mee in zijn fantasiewereld. Eerst even een klein geschiedenislesje. Howard Phillips Lovecraft was een schrijver die het begin van de vorige eeuw horror-fictie-verhalen schreef. In zijn dagen bleef hij totaal onbekend maar na zijn dood werd hij gezien als een van de meest vooraanstaande horror- en fictie-schrijvers van de 20^ste eeuw. Met zijn boeken creëerde hij uiteindelijk de Cthulhu Mythos, een wereld waarin Call of Cthulhu zich afspeelt.

The story

Het is 1924 en privédetective Edward Price krijgt de opdracht om de dood van de familie Hawkins te gaan onderzoeken. Hij reist daarvoor naar het geïsoleerde eiland Darkwater Island, een haven waarin de visserij en walvisvaart ooit hoogtijdagen vierden. Een eiland waar iedereen, iedereen kent. Jij speelt als Edward Price en betreedt deze grimmige wereld. Als we de wereld, het verhaal, moeten beschrijven is het een mix van Twin Peaks meets Dishonored. Het eiland zit vol met geheimen en vreemde kostgangers.

Dit donkere sfeertje zet Call of Cthulhu goed neer. De hele game heeft een wat grimmig donkergroen sausje over zich heen. De game laat zich redelijk makkelijk besturen en al snel ga je puzzelen. Maar het duurt even voordat het verhaal je begint te grijpen. Ik raad je zeker aan om je door de game heen te slaan totdat je chapter 3 bereikt. Vanaf dat punt begint het mystieke en horror-achtige van de game pas echt in te slaan. Zoals een echte horrorgame behoort te doen, laat het je op bepaalde momenten op het puntje van je stoel zitten. Vreemde wendingen, occultisme, waanideeën, noem maar op, het zit erin.

Dit komt mede omdat niet alleen je onderzoek vreemd is, jijzelf bent dat ook. Geteisterd door alcohol en nachtmerries met beelden uit The Great War, de eerste wereldoorlog, waar je in gevochten hebt, ben je niet het toonbeeld van stabiliteit. Dit neemt de game mee tijdens je zoektochten. Je onderzoekt sporen, ondervraagt jan en alleman en sluipt rond op plekken waar je niet behoort te zijn. Het is een afwisseling van ondervragen, puzzels oplossen en uit de klauwen van de vijand zien te blijven.

Tijdens die stealthy momenten is je fobie een van je vijanden. Je sluipt rond en verstopt je in kasten om te voorkomen dat je ontdekt wordt. Maar in de kast slaat je fobie voor kleine ruimtes toe. Op de momenten dat je die meemaakt in de game, ontdek je hoezeer een game in je lichaam kan kruipen. De fobie is namelijk voelbaar omdat het in beeld en geluid  heel erg binnenkomt en ik merkte bij mezelf op dat ik de benauwdheid kon voelen. En dat is onwaarschijnlijk knap.

De game heeft overduidelijk elementen uit andere games gepakt. Het verstoppen in kasten kennen we van Alien Isolation. Wat we ook ter beschikking hebben is het reconstrueren van de crimescenes, iets wat we in The Division eerder hebben gezien. Op dat soort moment zien we de geesten van de eerdere gebeurtenis en krijg je kennis van hetgeen er gebeurd is.

Het verhaal zal de fans van dit genre best bevallen. Ikzelf vond het geen slecht verhaal maar wel een wat warrig geheel. Na het uitspelen weet ik eigenlijk nog steeds niet precies wat ik nu eigenlijk echt of niet echt beleefd heb. Maar misschien is dat wel juist de insteek van dit mysterie. Dat je je blijft afvragen of scenes zich in je hoofd afspelen omdat je geestesgesteldheid nu niet echt goed te noemen is, of dat ze echt gebeuren en je met een occulte, schimmige wereld van doen hebt.Daar zit de game namelijk vol mee, met occultisme. Portalen die geopend worden, een kunstenaar die een vreemde dubbelrol lijkt te spelen, mutanten, sektes en ga zo maar door. Het is een recept voor de ideale griezelavond. De game is niet groot, in zo’n vier tot vijf uur kan je hem uitspelen. Na het uitspelen bekroop mij het gevoel dat ik iets vergeten was. Er moest toch meer in de game zitten? Het verhaal voelde voor mij niet af, niet gereed en liet vele vragen achter. Wat gaat er nu met Darkwater gebeuren? Ben ik daar überhaupt ooit geweest?

Maar ook de betekenis van sommige characters. Zo is er een dame die klaarblijkelijk het eiland runt als een echte gangsterbazin. Maar ook haar rol in het geheel is vaag. Ze lijkt in beginsel best belangrijk te zijn, ook omdat zij bepaalt wie waar in mag en wie niet, maar uiteindelijk lijkt ze weer weinig met het verhaal zelf te maken te hebben. Maar misschien is dit ook wel juist de bedoeling want het zet je wel weer even op het verkeerde been.

Sound en vision

Grafisch is de game niet echt geweldig te noemen en zeker geen current gen. Ze zouden in het Xbox 360 tijdperk niet hebben misstaan. Wat vreemd is, is dat men zo nu en dan ineens een grafisch meesterstukje laat zien. Ineens zie je meer detaillering, of betere lichteffecten (als je met je lantaarn door het huis loopt). Het kan dus wel maar de afwisseling met prachtige gedetailleerde graphics en gewoon hele slechte, is vreemd te noemen.

Ook zijn de animaties niet altijd even lekker te noemen. Er is in mijn ogen geen gebruik van motion capture gemaakt. Soms is het zelfs zo erg dat de lipbewegingen duidelijk niet synchroon lopen met de gesproken tekst. Sowieso zijn de gezichtsanimaties echt niet best. En ik moet zeggen dat dit gewoon erg jammer is. Als je een verhaal neerzet die best goed te noemen is, je een spanning kan oproepen door de sfeer in de game, dan zou het prachtig zijn als dit wordt bekroond met mooie graphics, mooie animaties. Maar daar heeft Cyanide duidelijk minder aandacht aan besteed, of was dit gewoon wat ze konden met hun budget? De game is dus niet geschikt voor de graphics nerds, die gaan zich ontzettend ergeren.

Het geluid is op zich niet slecht. De sfeergeluiden zijn goed en nemen je wel mee. Over de voice-acting heb ik wel wat opmerkingen. Al zijn de acteurs er in geslaagd om de teksten levendig en passend over te brengen, men is tijdens het mixen vergeten om de omgeving van invloed te laten zijn. Elke tekst die je gesproken of gedacht hoort worden, is van dezelfde kracht, dezelfde akoestiek. Wat ik hiermee bedoel is dat het niet uitmaakt of iemand het uitspreekt in de open lucht of in een besloten ruimte. Dit zou effect moeten hebben op de akoestiek maar dat heeft het in Call of Cthulhu niet. Op zijn minst zou er verschil moeten zijn tussen de teksten die in zijn hoofd te horen zijn en de gesproken teksten. Maar ook daar lijkt te weinig aandacht aan besteed te zijn.

Gameplay

Qua gameplay en complexiteit is de game goed te doen. Men geeft heel weinig aanwijzingen en dat maakt dat je soms erg moet zoeken naar een oplossing. De scene waarin je voor het eerst een monster tegenkomt heb ik best vaak moeten doen voordat ik de oplossing zag. Die moeilijkheidsgraad is ook erg verschillend. Soms is het verdomd lastig, soms nemen ze je totaal mee aan het handje. Soms is het echt luisteren om een cijfercombinatie van een kluis uit te puzzelen, de andere keer geeft je compaan directe opdrachten die weinig denkvermogen nodig hebben.

Ergens in de game ga je een bepaald schietgedeelte in. In mijn opinie hadden ze dit beter kunnen laten of de richtoptie moeten verbeteren. Het blijft, zoals veel in deze game, een soort ‘net niet genoeg doordacht’.

Waar men zeer veel aandacht aan heeft besteed, en wat ook de kracht is van de game, zijn de conversaties. In de game krijg je Character Points en die zet je in op bepaalde vaardigheden. Focus je je op onderzoek, op het oplossen van puzzels, op kracht of op andere vlakken. Je gaat in deze skilltree op een steeds hoger vlak functioneren en dit maakt dat sommige vragen unlocked worden en dat je betere vragen stelt. Een cruciaal element in een game die draait om informatie krijgen. Verwacht niet dat je al je skills op vol kan zetten, je moet echt keuzes maken. De tip die ik je sowieso wil meegeven is dat Investigation een van de belangrijkere skills is, dus pak deze sowieso mee. Maar ook hier mis ik referenties.

Wanneer unlock je iets? Op welk niveau zie je bepaalde vragen wel of niet? En waarom helpen die vragen je dan beter? Op meerdere punten is je antwoord namelijk ook bepalend voor de rest van de game. Dit zie je ook in beeld, dat je keuze het verhaal heeft beïnvloed. Maar op wat voor manier, ook dat kan ik je na het uitspelen niet vertellen.

Naast deze skills zijn er nog twee in de buitencategorie, Medicine en Occultism. Deze skills verhogen zich door het vinden van boeken, medische en occulte. Met de medische boeken krijg je meer kennis over de lijken die je onderzoekt. Het occulte wordt helderder met de boeken in datzelfde onderwerp. Maar ook daarin zitten onduidelijkheden. Naarmate je occulte kennis groter wordt, kan je vragen stellen waarvan je de vraag eigenlijk niet kan zien omdat ze in een soort occulte tekens worden getoond. Dat schiet dus niet op en zorgt er wederom voor dat je geen idee hebt waarom die tekens er staan, wat ze betekenen en waarom je ze überhaupt in je lijst voor ziet komen. In het menu kan je veel informatie opslaan. Characters die je tegenkomt, plekken die je hebt bezocht, situaties die je hebt ervaren. Alles staat netjes geregistreerd en klaar om nagelezen te worden.

Al met al kan je zeggen dat de game-elementen soms net zo’n mysterie zijn als de game zelf. Ergens krijg ik nu de neiging om de game gewoon nog een keer te spelen om daardoor hopelijk meer kennis te krijgen over waar het nu precies om draait en welke keuzes slimmer zijn. Het voelt gewoon niet af en onbevredigend.

Na al deze best wat kritische noten zou je denken dat de game dus beter niet gemaakt had kunnen worden. Dat het zoveel flaws heeft dat het eigenlijk nog niet klaar is. Het zal jullie verrassen dat ik die mening niet heb. Vreemd genoeg heeft de game mij wel vastgehouden. Voor een gamer die maar bar weinig games echt uitspeelt is dit een prestatie. Het verhaal is, zoals eerder gezegd, spannend. En elke game die ervoor zorgt dat jij, als speler in je luie stoel, daadwerkelijk de stresssymptomen voelt, is geen slechte game. Wat die onderdelen betreft, de meeslependheid, de verslavendheid, de spanning, is de game er goed in geslaagd om die bij je te unlocken. Je wil het einde weten, je wil weten wat er nu weer voor vreemde twist in het verhaal zit.

Conclusie

Call of Cthulhu heeft overduidelijk de focus gelegd op hoe de schrijver deze wereld bedoeld heeft. De sfeer van Darkwater Island, de mensen die er wonen, dat alles heeft aandacht gehad. Je merkt dat de makers heel veel aandacht hebben gestoken in het onderzoeken, het vragen stellen, het informatie vergaren. Voor de liefhebbers van dit soort mysteries is het een game die je absoluut zal bevallen. Ben je een liefhebber van geweldige graphics en prachtige animaties, dan ga je je ergeren aan de game. De studio had zoveel meer winst kunnen boeken als ze dat net wat meer aandacht hadden gegeven. Net wat meer met de voice-acting hadden gedaan in de nabewerking.

Om een wat duidelijker koopadvies te leveren, dus in de trant van ‘nu kopen’, `wachten op de deals’ of ‘nooit aanraken’, behoort voor mij de game in de categorie ‘wachten op de deals’. De game is te kort en heeft teveel flaws om er het volle bedrag van 55 euro voor te betalen. Met een bedrag van 35 euro had de game met gemak een 8,5 kunnen scoren, puur vanwege de spanning in het verhaal. Dat gaat hij mede door de te hoge prijs helaas niet redden.