De serie Wolfenstein is een beetje de moeder van alle shooters die er ooit zijn gemaakt. Toen ik onlangs op Facebook een link had geplaatst van Wolfenstein II: The New Colossus, kreeg ik van heel veel mensen reactie. Van de nieuwe generatie gamers, die het onder andere spelen op de Xbox One, maar ook van de oude generatie gamers, die Wolfenstein al meer dan 35 jaar geleden ook speelden. Een van de redenen waarom Wolfenstein zo populair is gebleven, is het schaamteloos neerknallen van nazi’s. Schaamteloos, dat is het in deel 2 ook!
Tijdens een hands-on sessie op het hoofdkwartier van Bethesda in Eindhoven, kreeg ik de kans om de game eens goed te bekijken. Ook heb ik Arcade Berg kunnen interviewen, een van de senior game developers van deze game. Als je benieuwd bent naar het interview, klik dan hier.
Waar gaat het ook al weer over?
Wolfenstein II: The New Colossus is het tweede deel van een trilogie. Het eerste deel, The New Order, speelt zich af aan het begin van de jaren ’60, nadat de nazi’s de Tweede Wereldoorlog hadden gewonnen. Sindsdien regeren ze overal met een ijzeren hand in Europa. De ooit zo mooie steden zoals Berlijn en Londen zijn getransformeerd tot vreselijke plekken. Propaganda is overal. Overal hangen pronazi teksten die begeleid worden door kilometers lange muren van beton. Terwijl ondertussen uit de luidsprekers allerlei andere leuzen scanderen. En dat is allemaal onder leiding van de Führer, Wilhelm “Deathshead” (Totenkopf) Strasse. De man achter vele ontwikkelingen, waaronder ook de Übersoldaten (robot soldaten). Iedereen die zich ook maar verzet, of een andere denkwijze heeft, wordt vervolgd. Door de straten lopen daarom ook deze übersoldaten begeleid door robothonden.
Verzet lijkt nutteloos. Maar er is toch een persoon die een poging gaat wagen en deze zware taak op zich neemt. William Joseph “B.J.” Blazkowicz. Uiteindelijk, na een jacht op Deathshead, weet B.J. hem te vermoorden. Alleen dat heeft hij bijna met zijn leven moeten bekopen.
Deel 2
Deel 2 gaat verder op het punt waar deel 1 is geëindigd. De nazi’s hebben alleen meer grondgebied weten te veroveren en zijn inmiddels de oceaan overgestoken, namelijk naar de Verenigde staten. Het is inmiddels het jaar 1961. Het nazi-regime heeft inmiddels Manhattan omgetoverd tot een wasteland en zijn onderweg naar New Orleans. Onderweg plunderen ze de steden die ze tegen komen, moorden ze de inwoners uit en maken alles met de grond gelijk.
B.J. is inmiddels ontwaakt uit zijn coma en door de gebeurtenissen in Berlijn is hij door de nazi’s bestempeld als staatsvijand. Een probleem, door de verwondingen die hij heeft opgelopen is hij zwaar gewond geraakt en is niet meer in staat om te lopen. Hierdoor is B.J. in een rolstoel terecht gekomen. Ondanks het feit dat hij in een rolstoel terecht is gekomen, houdt dat hem niet tegen om te ontsnappen. Hij sluit zich vervolgens aan bij het verzet met één doel: Frau Engel, die je ook al bent tegengekomen in deel 1, van de aardbodem te vegen.
Het Wolfenstein-gevoel
Alle Wolfenstein liefhebbers herkennen dit gevoel wel, namelijk het Wolfenstein-gevoel. Het ongecompliceerde schieten van nazi’s, met veel bloed en een tikkeltje wreedheid. Tijdens de hands-on bij Bethesda was ik ontzettend benieuwd of de game dit nog steeds had. En mijn conclusie is heel makkelijk samen te vatten in één woord: JA!
Ik begon bij het begin van de game, namelijk het moment dat B.J. net ontwaakt was uit zijn coma en zwaar gewond zich moest manoeuvreren tussen de Nazi’s. In eerste instantie was ik wel een beetje sceptisch. Aangezien het eerste gedeelte zich namelijk afspeelt in een rolstoel. De ontwikkelaars hebben mij daarom ook echt ontzettend doen verbazen! Het voelde namelijk ontzettend realistisch aan, ondanks dat het de gameplay niet op een negatieve manier beïnvloedde. Een van de dingen die ik ontzettend mooi vond uitgewerkt, was het voortbewegen in de rolstoel. Als je een rolstoel wilt voortbewegen, moet je beiden handen gebruiken. Dus als B.J. vooruit rolde, legde hij zijn wapen neer op zijn schoot. Het gevolg hiervan was wel dat, zodra hij zijn machine geweer wilde pakken, hij hierdoor een fractie van een seconde verloor.
Een superpak met superabilities!
Uiteindelijk weet B.J. te ontsnappen aan de nazi’s en joint hij het verzet. Ik hoor je nu al denken, hoe wil je het gevecht aangaan met de nazi’s als je in een rolstoel zit? Nou, daar hebben de mensen van het verzet ook wat op bedacht. B.J. krijgt een soort van superpak die ervoor zorgt dat hij onder andere gewoon weer kan lopen. En ook een soort van super-powers krijgt. Iedere ability heeft zo zijn zijn voor- en nadelen. Maar via deze perks kun je ook een specifieke gameplay-mode uitkiezen. In totaal zijn er drie verschillende speelstijlen, namelijk: Stealth, Mayhem en Tactical. Hierbij moet ik echt toegeven dat de Stealth optie ontzettend fijn is, maar de Mayhem modus waardeer ik ook ontzettend!
Één ability is dat je supersterk wordt en hierdoor met gemak door deuren en bepaalde muren heen kunt beuken. Een andere ability is het hebben van hele hoge stelten. Hierdoor kun je hogere geleden gebieden ontzettend makkelijk bereiken, wat weer ideaal is als je vanaf een afstandje de vijanden wilt neerschieten.
Wapen upgrade systeem
Één van de andere dingen die ook verbeterd zijn ten opzichte van deel 1, is het perk systeem van de wapens. Vanaf het begin heb je de toegang tot zes wapens, van een handgun tot een grenade launcher. Iedere wapen kun je naar eigen keuze volledig upgraden. Dus ben je meer een stealth-modus persoon, dan is het hebben van een scope op een wapen ontzettend handig en investeer je waarschijnlijk minder punten in je handgun. Toch wil ik je wel aanraden om je niet specifiek te focussen op een modus, aangezien de verschillende vijanden toch verschillende benaderingen nodig hebben.
Voorlopige conclusie
Ondanks het feit dat Wolfenstein II: The New Colossus geen RPG is, heeft het toch wel een beetje dat gevoel. In dit geval begin je letterlijk met niks, je bent immers meer dood dan levend. Naarmate je de game meer speelt en meer vijanden verslaat, speel je steeds meer perks vrij die je weer kunt investeren in je abilities. Desondanks zul je door dit parksysteem nooit onverwoestbaar worden, hoe graag jij (en B.J.) dit natuurlijk ook zouden willen. Vanaf moment een ben je continue op zoek naar medicijnen voor je health, en armour-dingetjes, zoals helmen, voor je bescherming. Ondanks dat er vele oude elementen in zitten, zitten er ook genoeg vernieuwende factoren is. Een van die dingen is bijvoorbeeld de Stealth-modus. De Mayhem, oftewel gewoon alles doodschieten wat je tegen komt, is niet altijd het handigste om te doen.
Hoewel het nog eventjes duurt voordat Wolfenstein II: The New Colossus uitkomt, ben ik ontzettend benieuwd wat de game ons verder gaat brengen. De gameplay is niet heel erg verrassend, maar de vraag is of dat ook wel echt nodig is. Aangezien het doel van deze game, namelijk het schaamteloos neerknallen van nazi’s, toch echt wel bovenaan de lijst staat.
Wolfenstein II: The New Colossus is verkrijgbaar vanaf 27 oktober 2017.
