Gister brak ons het nieuws dat Ubisoft met een film versie komt van The Division. Topacteur Jake Gyllenhaal moet de hoofdrol gaan vertolken en zal de film ook produceren.
De redactie veranderde met dit nieuwtje spontaan in een slagveld. In de loopgraven liepen de naïeve glas-halfvol-redactieleden hun standpunt, dat gameverfilmingen echt wel succesvol kunnen zijn, te verdedigen tegen de veteranen die hun magazijn met 20 jaar filmgeschiedenis op ze leegden.
Ik ben trouwens wel zo’n voorstander van game-verfilmingen en heb er goede hoop in. Ja, de geschiedenis toont aan dat het verfilmen van een spel automatisch desastreuze ratings oplevert en dat er een soort van vloek op rust. Maar tussen de belabberde titels als Mortal Kombat, Street Fighter, Doom en noem ze allemaal maar op zitten ook titels die nog best te verteren zijn: Tomb Raider, Max Payne en Prince of Persia bijvoorbeeld. Toegegeven, ze verdienen niet de hoogste rating, maar ze zijn prima voor een donderdagavond op Veronica.
Ik zal zo uitleggen waarom gamefilms uitmonden op regelrechte rampen, maar eerst de vraag waarom filmstudiobazen, die over het algemeen weinig met gamen hebben, het gewoon stug blijven proberen. Keiharde pegels is het antwoord! Hoewel de films voor de zogenaamde critics geen succes zijn wil niet zeggen dat ze niet lucratief zijn. Logisch want een beetje gamer, in welke mate ze ook fanboy zijn, wil zo’n film gewoon gezien hebben. Al is het alleen maar om met je matties mee te lullen. Daarnaast trekt een bekende cast ook de nodige aanhang en over het algemeen zijn het prima actiefilms voor de doorsnee vent. Dit recept zorgde er in 2010 voor dat Prince of Persia met een belabberde score van 38% op Rotten Tomatoes toch een omzet van ruim 330 miljoen dollar haalde.
Dat de films door critici slecht worden ontvangen heeft er mee te maken dat deze wijn-slurpende snorren vanuit hun herenstoelen weinig met de game hebben en de verbanden niet snel zullen snappen. Daarnaast wordt er ook simpelweg niet ingezet op Oscar-materiaal, ook door veelal een beperkt budget. Dat de gamer vaak zuur is over een gamefilm heeft te maken met verwachtingen. De game-held zal precies als in de game en gedachten van de speler geportretteerd moeten worden. De acteur die de personage portretteert kent de game meestal niet en zal niet aan de verwachtingen voldoen.
Dat brengt ons bij de film van The Division. Niemand kreeg het verhaal van de game mee (behalve Niels en Rob). Daarnaast had het al helemaal geen game-personage die bepaalde verwachtingen schiep. The Division biedt juist een interessante setting en een interessante locatie. Daarnaast laat Ubisoft er geen gras over groeien en laat het de dollars lekker wapperen. Ze pakken al flink uit met de Assassin’s Creed film en zo te zien zullen ze met Gyllenhaal ook een Triple-A-cast aantrekken. Wat deze film nog goed kan gebruiken is een set goede schrijvers waardoor ze automatisch door kunnen naar de finale van beste gamefilm ever!
