Ik ben geen onbekende met het spelen van turn-based of realtime strategy games. Al in een ver verleden was ik redelijk verslaafd en bracht ik vele uren op de pc met deze games door. Maar Age of Wonders is voor mij een onbekende franchise. Zou de game mij terugbrengen naar vroegere tijden?
Voor die lezers die geen kennis hebben van turnbased strategy games, het is het best te vergelijken met een potje schaken. Je zet je stukken neer, verplaatst ze, bepaalt of je aanvalt en hoe en voert dat om de beurt uit.
Met Age of Wonders: Planetfall pakken de Nederlandse ontwikkelaars van Triumph Studios uit Delft het weer op een hoog niveau aan. Want om deze game te doorgronden, ben je al op voorhand uren aan het studeren. De game heeft namelijk veel lagen. Misschien wel een beetje teveel.
We kunnen gelukkig met een tutorial aan de game beginnen. Daar leer je de basis handelingen waar je de ontzettend uitgebreide informatie vandaan kan halen. Ik raad je ook echt aan om je tijd te nemen en alles te lezen. Ik was na de eerste opstart gewoon te ongeduldig en dit resulteerde toch in een aantal vragen die ik eigenlijk niet had hoeven hebben.
De tutorial is redelijk kort en stipt de basiszaken aan maar ergens mis ik een uitgebreide handleiding. De tutorial is te beknopt dus een online guide zou meer dan welkom zijn. Je weet wel, zo’n prachtig boekwerkje die je vroeger gewoon bij elke game geleverd kreeg.
De hoeveelheid onderdelen en informatie die in de game verborgen zitten, zijn van gigantische afmetingen. In de basis gaat het natuurlijk gewoon om eenheden bouwen en je vijand of concurrent uit zijn gebied jagen. Alleen is dat in Planetfall niet het enige. Diplomatie, economie, verbonden smeden, rekening houden met wat jouw ras kan, wat je speciale eigenschappen zijn, dat geeft zoveel extra elementen dat het simpelweg maken van een leger en je buren inlijven ineens niet meer zo simpel is geworden.
De game is erg goed naar een controllerbesturing omgezet. En dat is best knap omdat dit soort games eigenlijk voor toetsenbord en muis zijn gemaakt.
Het verhaal
Het verhaal, wat trouwens zowel in geschreven als gesproken woord aan je wordt verteld, draait om het uiteenvallen van het keizerrijk genaamd de Star Union. Jij reist als een van de zes facties naar planeten van het oude rijk waar jij probeert de glorie van weleer te herstellen en te ontdekken waarom het zo mis is gegaan.
In dit stukje schuilt al een deel van de complexiteit van de game. Zes facties, excuse me? En niet zomaar facties die qua uiterlijk wat verschillen maar totaal andere wapens en mogelijkheden hebben. Neem de Amazones, een ras met alleen vrouwen die door de tijd heen de natuur hebben weten te manipuleren en nu alien dieren naar hun hand zetten. Zo kunnen ze gebieden laten begroeien of vijandelijke plekken laten overwoekeren zodat daar de voedselproductie minder wordt. Of de Kir’Ko, een insectoide volk die als een zwerm landen bevolkt en wapens als zure kots heeft om vijanden te vernietigen. Daar bovenop gebruiken ze ook nog hogere mindbending technieken en kan je de zwerm leren als één wezen te voelen en communiceren.
Bleef het nu maar bij die rare wapens, dan kan je het misschien nog overzien. Maar naast de eigenschappen van het ras komt er ook een geheime technologie die, naar gelang de mode die je kiest, je krijgt toegewezen of zelf kan kiezen. Deze technologieën, die ooit ontwikkeld zijn in het keizerrijk, kunnen een vijand of meerdere vijanden wegvagen. Ontwikkelingen in je wapentuig zijn ook gedeeltelijk gericht op die technologie. Neem bijvoorbeeld Promethean, een technologie waarmee je massavernietigingswapens maakt die vuur als basis hebben.
Het verhaal blijft een beetje vaag. In de campaign heb je een aantal missies die je moet volbrengen, waarna je naar de volgende planeet reist. Hoe het nu precies zit, dat is lastig te volgen. Je krijgt met de huidige bewoners van de planeten, de ‘boedhistische’ Paragon, te maken en bevecht het insektenvolk die de vele stations en steden hebben ingenomen. Je krijgt daarnaast met The Syndicate te maken. Een soort handelsonderneming die de Kir’Ko als slaven houden. Dus daar zit wel wat oud zeer. Volgen jullie het nog? Nee? Logisch want dit is dus een voorbeeld van de complexiteit van de wereld waarin Planetfall zich afspeelt.
Een leuk (?) extraatje in deze game is dat je de held kan customizen. Kleding, haardracht, wapens, noem het maar op. Je kan je held totaal ombouwen naar de held die jij wil. Ik moet eerlijk zeggen dat, hoe leuk dit ook is, ik het een nogal overbodige en tijdrovende bezigheid vond. Zeker omdat de game zelf al genoeg studietijd van je vergt en dit verder helemaal niets interessants met de game doet. Het is puur cosmetisch.
Diplomatiek of strijd
Het battlesysteem van de game zit erg goed in elkaar en is veel meer random dan wat ik van eerdere games gewend ben. Het leeft meer omdat je ook kan missen of een tegenstander kan schampen in plaats van totaal raken. Ook omgevingen spelen een rol. Niet alleen als dekking maar ook actief door bijvoorbeeld te ontploffen als je toevallig je doel mist maar wel die auto raakt die erachter staat. Het zorgt ervoor dat het ‘schaken’ wat je doet met je eenheden een stuk interessanter wordt. Mocht je na strijd 267 het wel weten, dan kan je het ook gewoon skippen en de AI het gevecht laten voeren, die je dan nog wel in de herhaling kan bekijken. Je krijgt op voorhand ook een duidelijke beoordeling over de strijd die je aan wil gaan. Is hij simpel te doen en kan je hem gewoon automatisch laten gebeuren of is het een riskante aangelegenheid en moet je handmatig met je eigen strategisch inzicht aan de gang? Daarnaast kan je ontwikkelde operations op bepaalde momenten inzetten, denk hierbij aan bijvoorbeeld een bomaanval vanuit de dampkring, om je vijand nog even extra te raken of extra bescherming met een ingezet schild.
Het interessante van de game is dat het je een keuze geeft, want je kan ook de diplomaat gaan uithangen. Zo kan je verbonden sluiten, handel drijven met anderen en zelfs andere rassen vragen je te helpen zodat je een soort alien NAVO vormt. Je wordt ook regelmatig aangesproken, uitgedaagd of uitgescholden. Een verbond aangaan met het ene volk, stemt het andere volk weer boos dus je moet constant rekening houden met meerdere factoren.
Prepare for Planetfall
De game heeft verschillende modi waarin je bijvoorbeeld een campagne speelt of een bepaald scenario moet volbrengen. De campagne is in mijn ogen het leukste om te doen. Een voortgaand verhaal waarin je stap voor stap gaat begrijpen wat er allemaal mis is gegaan in het verleden. Tenminste gedeeltelijk.
In scenario’s bepaal jij met welke factie je aan de slag gaat en kan je, zoals eerder benoemd, van alles zelf inrichten. Je krijgt de keuze uit een aantal planeten waarop zich bepaalde problemen aan het afspelen zijn.
De game start met de Planetfall, een ruimteschip die land op een planeet, planeten die je ook in meerdere vormen hebt zoals ijsplaneten of vulkanische werelden. Je basis wordt gevormd en dan is het missies uitvoeren, ontwikkelen, ontdekken, onderzoeken en eenheden bouwen. Dat onderzoeken van die voormalige keizerlijke werelden is ook een essentieel onderdeel. Je zoekt naar verloren technologieën, overlevende van de rampspoed of gebouwen die bepaalde grondstoffen bezitten.
Voor de schakers die dertig lagen in een game zo doorzien is dit smullen. Voor mij is het, zeker in het begin, worstelen. Alleen de skilltrees waarin je ontwikkelingen kan aangeven en zo meer productie of andere units kan krijgen, zijn massief groot en niet altijd te begrijpen.
Een nadeel hierin vind ik dat je niet duidelijk ziet of je een bepaalde ontwikkeling actief zet. Je moet maar zien en bijhouden wat je nu precies aan het maken bent. Daarnaast zijn ook die ontwikkelingen voorzien van veel en niet altijd even behapbare tekst. Dat geldt trouwens voor de gehele game. De vele tekststukken vergen opperste concentratie en inspanning om ze tot je te nemen en ze dan ook nog te begrijpen. Ik faalde daar nog weleens in en kan je van veel ontwikkelingen niet vertellen wat ze nu precies regelen. Je merkt wel dat, naarmate je het vaker speelt, je beter begint te begrijpen wat waarvoor dient maar dat kost je echt tijd en inzet. Mede ook weer door het abnormaal grote aantal opties.
Natuurlijk zijn er de heldere onderwerpen zoals energie of voedsel maar helaas ook veel wat vagere zaken, zeker als het specifieke ontwikkelingen zijn die bij dat ras horen. Je kolonie moet je daarnaast ook nog eens happy houden door aan hun behoeften tegemoet te komen. Iets om ze te entertainen bijvoorbeeld zodat ze ook nog wat plezier hebben op die barre planeet.
Hoofd en side
De hoofddoelen zijn vastgesteld maar onderweg krijg je te maken met allerlei aanbiedingen van andere rassen om hen ergens mee te helpen. Die ‘sidemissies’ kunnen je accepteren of laten. Ze brengen je weer meer resources of kennis en meer inzicht in meerdere aspecten van de game. Het grootste nadeel van het zien van deze doelen is dat het voor mij niet altijd even duidelijk was waar ik dat doel nu kon vinden en hoe ik daar terecht kon komen. Het is te doen als je één missie krijgt maar als er meerdere actief zijn, dan is het echt zoeken geblazen. Dat zoeken is wel het grootste minpunt in de game. Je ziet jezelf namelijk heen en weer klikken om de juiste schermen met de juiste informatie in beeld te krijgen. Tel daarbij de ontelbaar vele meldingen in beeld die je allemaal apart moet openen en die waarschijnlijk allemaal belangrijke info bevatten, waarschijnlijk omdat ik eerlijk moet zeggen dat ik ze na een tijdje behoorlijk begon te skippen, en het is een wirwar van menu’s, berichten en opties.
Beeld en geluid
Grafisch is de game netjes te noemen voor het genre waar we hier over praten. Veel details en lekkere felle kleuren. Je kan ook tijdens een battle behoorlijk inzoomen op het slagveld en dat laat mooie omgevingen zien. Wat wel opvalt is dat de opbouw van bepaalde omgevingen erg op elkaar lijkt. Nu ik al wat uren in de game heb gestoken, zie ik soms situaties waar ik toch een déjà-vu gevoel krijg.
Het geluid is functioneel al moet ik zeggen dat ik de bombastische achtergrondmuziek redelijk snel omlaag schroefde omdat het mij begon te irriteren. Het is erg fijn dat men veel gebruik maakt van een voice-over en de personages ook echt stemmen geeft. Het is een goede keus om het niet allemaal in tekst aan de speler te presenteren. Het laat de game meer leven. De battlegeluiden zijn oké. Niet geweldig maar ook niet slecht.
Online
Je kan de game ook online tegen andere spelers spelen. Ik heb dat niet kunnen doen omdat tot vandaag – de game is al verkrijgbaar – ik op de één of andere manier alleen offline kan spelen en de game geen verbinding met Xbox Live wil maken.
Conclusie
Age of Wonders: Planetfall is een absolute delicatesse voor de liefhebbers van dit genre. Het is diepgaand in alle aspecten. De gevechten zijn doorspekt van mis of hit elementen wat maakt dat het je strategisch inzicht zeer uitdaagt. Kijken we naar alle andere onderdelen zoals diplomatie of economie en je merkt al dat we met een gecompliceerde game te maken hebben.
De leercurve is dus behoorlijk steil en je moet echt de tijd nemen en soms zelfs gewoon de boel opnieuw beginnen om het allemaal te snappen. Het is een ideale game voor de ‘nerds’ die zich helemaal in zo’n wereld kunnen onderdompelen. Ik ben meer een semi-nerd daarin. Ik vind het allemaal machtig interessant maar ben te ongeduldig en moet mezelf dwingen om het mij eigen te maken. Daarin faal ik soms en dat maakt dat ik dan midden in een deel van de campagne mezelf betrap op het niet geconcentreerd genoeg kijken naar wat alles doet en betekent. Dat resulteert dan ook direct in een gevoel van ‘waar ben ik nu mee bezig’.
Ik denk dat dit laatste ook direct de valkuil van de game is. De ontwikkelaars zijn blijkbaar zo in hun Planetfall bubbel gaan zitten waardoor ze de gemiddelde gamer die deze achtergrondkennis allemaal moet opslaan zijn vergeten. Teveel menu’s en teveel informatie, zeker voor een controller bestuurde game, maakt dat ik soms door de bomen het bos niet meer zie.
Simpel gezegd, dit is geen game voor de oppervlakkige gamer die snel wil scoren en binnen een uurtje alles begrepen wil hebben. Dit is een game voor gevorderden met een extra enthousiasme voor alle achtergronden en een drive om te snappen wat alles doet en betekent.
Is men daar in Age of Wonders een beetje in doorgeslagen? Dat vind ik lastig te beantwoorden. Voor de mainstream gamer wel. Er is geen lage instapdrempel, ook niet met de tutorial in de game, al schijnt er in de eerste patch wel het een en ander verbeterd te gaan worden op dit gebied. Maar voor de liefhebbers of gamers die zo’n uitdaging wel aan willen gaan is dit smullen geblazen. Want ondanks dat ik toch een deel van de game nog niet helemaal kan snappen, is het erg leuk om het te spelen en langzaam maar zeker meer te begrijpen. Ondanks alle kritiek is hij, zeker voor die groep, meer dan vermakelijk.
