Misschien ken je het wel, dat gevoel van wachten op die ene game die al jouw verwachtingen waar gaat maken, een game waarvan je bij de aankondiging loopt te watertanden, dit wordt hem, DE game. Alles wat je ooit van een game wilde wordt beloofd, de cinematic trailers zien er geweldig uit de uitgever staat al jaren garant voor grote titels. Het kan niet anders, dit wordt de game die je schoolprestaties naar een bedenkelijk niveau doet zakken, die er voor zorgt dat de conversaties die je met je partner heb zich beperken tot “goedemorgen” en “welterusten” en dat je mooi onderhouden tuin verwordt tot een wildernis waarin een groep grauwarmmakaken zich uitermate thuis zou voelen.
Yes! Het is zover
Eindelijk, het is zover! Na lang wachten is de releasedatum daar. Het gevoel is bijna nostalgisch, zoals je vroeger uitkeek naar Sinterklaasavond, of je verjaardagsfeestje. Je scheurt het iets te goed gesloten cellofaan van het doosje, dit lukt maar half. De schaar is in dit soort gevallen nooit te vinden dus dan maar met de tanden. Eindelijk, open die groene plastic verpakking. De geur van een nieuwe game komt je tegemoet. Eerst nog installeren, je geduld wordt nog verder op de proef gesteld, dus tijdens de installatie maar eens door de vriendelijst neuzen of er al bekenden zijn die al aan het spelen zijn. Ja hoor, die ene gast waarvan iedereen er wel 1 in z’n lijst heeft staan speelt hem al, “AchievementWhore1983 is playing EpicGame (lvl 37)”. Wat!!?? Lvl 37 al? Anderhalf uur later kan je beginnen en je vrienden beginnen ook 1 voor 1 online te komen. Die kunnen vrijwel direct spelen want zij hebben het digitale tijdperk iets eerder omarmt dan jij (ik ben tegenwoordig ook één van die digitale vrienden dus het voorgaande is eigenlijk enkel gebaseerd op ervaringen uit een ver verleden). Je gaat aan de slag en de game is geweldig. Avond na avond breng je door met je digitale vrienden.
Valt er hier nog wat te spelen?
Inmiddels zijn we een aantal maanden verder. Zet m’n Xbox aan en vraag me af wat ik eens zal spelen. Vanuit m’n ooghoek zie ik een groen open doosje onder een dikke laag stof. Het cellofaan dat er omheen zat ligt er nog in een frommeltje naast. Hmmmmm, niemand online. Dan maar even op m’n laptop kijken, misschien zit er nog een leuke game aan te komen de komende weken. Terwijl ik vluchtig het laatste gamenews scan, valt m’n oog op de titel van een nieuwsartikel. “Gratis DLC voor EpicGame”. “Patch nieuwe gamemodus EpicGame morgen live” had er ook kunnen staan. Er stond in ieder geval een titel die er voor zorgde dat er een gedachte door m’n hoofd schoot die me deed nadenken en me uiteindelijk dreef tot het schrijven van deze column. Ik dacht namelijk “spelen mensen dat nog?” en tegelijkertijd, even, heel even maar, dat dat toch in schril contrast stond met het moment zoals ik me voelde toen ik m’n tanden in de game zette en niet kon wachten om hem te gaan spelen.
Na een aantal maanden (voor de betere games), maar vaak al na een aantal weken, verdwijnt een game zoals boven beschreven alweer van mijn lijst met games die actief gespeeld worden. Hij staat nog wel verstopt, ergens onderaan in m’n pins en van daaruit probeert hij me nog wel eens over te halen om toch nog eens een sessie te proberen, maar zelfs als dat lukt… De meeste mensen die ik ken hebben de game ook al lang verwezen naar het “my pins” kerkhof. En de enkele gameautisten die hem nog wel spelen, die zijn al lang level “over 9000”. Dus die zien in mij een noob die ze maar moeten tolereren. Want zeg nou zelf, er is niets zo vervelend als het maar continue moeten helpen van die ene gast, die de game uit de budgetbak heeft gevist of een echt leven heeft waardoor hij maar 2 keer per week online mag van zijn niet gamende naasten, en je daarom continu vraagt hoe alles werkt.
Je bent een stoeptegel
Hoe kan het dat de meeste games niet langer dan een x aantal weken gespeeld wordt. Zijn we verwend, zijn de games niet afwisselend genoeg, of ligt het aan mij en heb ik gewoon de aandachtsspanne van een stoeptegel? We willen toch juist graag dat games lang ondersteund worden en dat ontwikkelaars nieuwe content bieden, zodat we geboeid blijven spelen. Zou het komen omdat het verdienmodel van bepaalde games er voor zorgt dat een ontwikkelaar eigenlijk het liefst voor zo weinig mogelijk inspanning zoveel mogelijk geld ontvangt?
Als je nu een analyse verwacht met een heldere uitleg, dan moet ik je helaas teleurstellen, ik weet het ook niet. Misschien komt dat ooit nog, dan zal ik het als DLC toevoegen aan dit artikel.
Ben ik de enige?
Zelf had ik deze ervaring met the Division. Het leek geweldig, co-op, open wereld, overleven, loot, apocalyptische setting, shooter. In principe, voor mij dan, alle ingredienten die een game nodig heeft om te slagen. Maar na een paar maanden was de lol eraf. De grind, steeds hetzelfde doen en een soort onzichtbaar plafond die ervoor zorgt dat je progress heel traag gaat. Voeg daarbij PvP-trolls die je het plezier vergallen en als klap op de vuurpijl uiteindelijk de belofte van een complete overhaul van de gameplay, omdat de ontwikkelaar natuurlijk zelf ook wel ziet dat z’n moneycow langzaam aan het afsterven is. De uiteindelijke overhaul, die, toen hij eenmaal uit was, veel te laat kwam, kon me er niet toe overhalen om de game toch nog een kans te geven. Ik had gewoon geen zin meer om me helemaal opnieuw te verdiepen in de game.
Hebben jullie deze ervaring ook? Zo ja, dan ben ik heel benieuwd bij welke game jullie deze ervaring hebben gehad. Welke game leek vooraf alles te hebben wat je in een game zoekt, maar verdween daarna erg snel onder een laag stof? En misschien interessanter nog, wat was daarvan de oorzaak?
