In wat voor mij een bewogen jaar is geweest heb ik eigenlijk maar een select aantal nieuwe titels kunnen spelen. Toch een paar dikke aanraders.
Naast bewogen was 2018 ook een heuglijk jaar. Ons trouwen, de geboorte van mijn dochtertje en in hetzelfde rijtje mijn aanstelling als redacteur voor XBNL. Apetrots en blij dat ik op deze manier bezig te zijn met de hobby.
Weinig titels gespeeld dus. Omdat ik door tijdgebrek een stuk selectiever ben geworden zitten er zelden nog echte flops tussen. Of toch..
Flop van het jaar
Hier kan geen twijfel over bestaan. Het is mijn thuisnetwerk. Een blik op mijn netwerkinstellingen in de Xbox One leert mij het volgende. Huidige netwerkstatus: bekabeld. Tot zover gaat het goed. NAT-type: gemiddeld. Universal Plug and Play: niet succesvol. Termen waar ik nog maar weinig in thuis ben. Niet succesvol is in elk geval ook hoe ik mijn multiplayer ervaringen van het afgelopen jaar zou beschrijven. Waar de instellingen precies voor staan, daar ga ik volgend jaar werk van maken. Een goed voornemen, wat mij betreft.
Het NAT-type heeft alles van doen met peer 2 peer matchmaking. In een game met dedicated servers zou je hier dus minder last van moeten hebben. En dat klopt ook wel, For Honor: Marching Fire gaf mij geen problemen. GRIP en Ashen daarentegen, daar heb ik eigenlijk nog nooit een match gevonden, al is de matchmaking in Ashen op zich al een verhaal apart.
Dan nog Forza Horizon 4. Het vinden van een multiplayer match is het probleem niet. Wil ik een voertuig reclaimen dat ik (tegen bodemprijzen) niet op de auction house heb kunnen slijten, dan trek ik gerust een paar minuten per voertuig uit. Dat duurt toch wel zo onbehoorlijk lang. Deze klachten vind ik eigenlijk niet terug op de Reddit’s of diverse fora. Ook het aanbieden van een auto duurt me te lang. Ik wijt het aan de configuratie van het modem. Gooi nou gewoon eens wat poorten open..
De verrassing van 2018
Eigenlijk zijn er twee titels die mij verrast hebben. For Honor: Marching Fire en Hollow Knight. For Honor van 2017 die dit jaar een aantal grote updates heeft gehad. Met de komst van dedicated servers, lag compensation en een herziene interface heeft Ubisoft de grootste minpunten aangepakt. Met de Marching Fire editie heb ik For Honor voor het eerst opgepakt dit jaar. Ik ben verrast door de intense en brute duels in For Honor. Het is een spelervaring die ik niet eerder heb gehad en waar ik zeker voor terug blijf komen.
In Hollow Knight verken je een vijandige fantasiewereld die bewoond wordt door insecten. In de 2D spelwereld valt enorm veel te ontdekken. Er zit enorm veel karakter in de wezens die je tegenkomt. De manier waarop je het verhaal tot je neemt, de vertelling zelf, onderling verbonden werelden, sfeer en de eigenaardige karakters die je tegenkomt deden mij terugdenken aan mijn speelsessies in Dark Souls 1.
De vrijheid om de wereld op je eigen tempo te verkennen, de manier waarop de wereld zich steeds meer voor je opent met het ontdekken van nieuwe vaardigheden, de flexibiliteit en vrijheid om je speelstijl aan te kunnen passen of versterken doen mij dan weer denken aan het beste van Symphony of the Night. Een vrij uitdagende maar enorm bevredigende game om door te spelen.
De topper van het jaar
Mijn meest gespeelde game van 2018 is Forza Horizon 4. Ik heb veel plezier gehad aan het verkennen van het Groot Brittannië van Playground Games. Ik merk dat ik het spel regelmatig opstart om samen met anderen simpelweg te rijden. Om gewoon te gaan. Je komt spelers tegen in zulke diverse voertuigen, ik probeer contant weer nieuwe voertuigen en setups. De heerlijk kronkelende wegen van Fortune Island zijn misschien wel de lekkerste uit de serie tot nu toe.
Ik mis de online lobbies van deel drie wel eens, daar waren mensen toch gerichter op zoek naar een multiplayer ervaring. Team Adventure zorgt voor meer frustratie dan plezier, mijn inziens. Ook zitten er de nodige slordigheden in en snap ik maar weinig van de implementatie van de categorieën common, rare, epic en legendary voor de voertuigen. Desondanks is het mijn topper van het jaar.
Verwachtingen
De releases van 2019 zijn om van te likkebaarden. Op shooter vlak zit het met Cyberpunk, Wolfenstein: Youngblood, DOOM Eternal en Metro wel snor. Gears 5 en Dying Light 2 kijk ik eigenlijk het meeste naar uit, maar het zijn ook de titels waarvan ik denk dat er een reële kans is dat ze pas in 2020 uitkomen. Met Dirt Rally 2.0, Trials Rising en Sekiro wordt in ieder geval voldoende uitdaging geboden. Dan zijn er nog de kortere en vrolijke palate cleaners. Games voor tussendoor. Crash Team Racing maar ook Tunic, geïnspireerd door de oude Zelda games en ontwikkeld door 1 man alleen. Toenemend speel ik zulke titels samen met mijn zoontje. Dubbele pret.
Ik verwacht veel titels van 2018 te spelen en aan het einde van het jaar te klagen dat ik weinig nieuws heb gespeeld. Red Dead Redemption 2, Hellblade, Ashen en The Awesome Adventures of Captain Spirit heb ik maar weinig gespeeld of nog liggen. Verder heb ik heb het gevoel dat er iets in de lucht hangt voor Xbox. Phil Spencer sprak op E3 2018 van zijn commitment om de benchmark op het vlak van gaming neer te gaan zetten. Ik heb het gevoel dat het geen loze woorden zijn en dat er al belangrijke stappen zijn gezet. Back compat, Game Pass, de elite controller met je persoonlijke configuratie en cross play om wat voorbeelden te noemen.
Voor jou als lezer in ieder geval veel spelplezier en gezondheid gewenst voor het komend jaar!
