En alweer een jaar ouder (zeker niet wijzer). Ongetwijfeld weten jullie wat dat betekent. Jawel, nog een laatste keer lekker zeuren over de games van het afgelopen jaar en als we daar klaar mee zijn nog een keer stilstaan bij de toppers.
Holy crap, wat hebben we weer een stapel games mogen spelen afgelopen jaar zeg. Ghost Recon Wildlands, Mass Effect Andromeda, Call of Duty WWII, Tekken 7, Prey, Shadow of War, Assassin’s Creed Origins, The Evil Within 2, Need for Speed Payback en dan zijn er nog vele anderen. Qua games was het wat mij betreft dan ook een prima jaar.
Iets wat dan weer een behoorlijk zure nasmaak geeft is het gezeik rond de lootboxes geweest. Echt serieus, hoe mis kun je een plank slaan? Ik kijk hierbij naar jullie EA en Bungie. Gewoon kappen met die shit. Lever gewoon een onwijs toffe game af en dan kopen mensen jullie product vanzelf weer, die lootboxes zorgen er juist voor dat we die troep niet meer willen hebben!
Flop van het jaar
Maar goed, de top en flop voor dit jaar. Net als vorig jaar begin ik bij de flop. De game die dit jaar met deze titel aan de haal gaat is: Black Mirror.
Tja, Black Mirror. Jongens, wat was die game slecht. Ik begon er nog vol goede moed aan en ik vond het verhaal en de setting van de game in dat oude Schotse kasteel ook erg tof, maar die gameplay. Controls die stroef en onnauwkeurig waren, de camera die niet lekker meewerkt, character models die ronduit lelijk zijn en die houterige animaties erbij. Hoe minder ik hier over hoef te zeggen, hoe beter.
De tegenvaller van het jaar
De volgende game komt in de categorie ’tegenvaller’. Dit betekent niet per sé dat het een slechte game is, maar wel dat ik er meer van had verwacht en eigenlijk is er voor mij dit jaar maar één game die echt in deze categorie past, namelijk: Agents of Mayhem.
Van de makers van Saints Row 2, nog altijd één van mijn favoriete titels, kwam dit jaar Agents of Mayhem. Na het zien van de doldwaze reeks aan trailers wist ik gewoon dat ik deze titel moest spelen. Wederom lompe humor, doldwaze dialogen en lekker wat chaos veroorzaken. Ik was er klaar voor.
Helaas viel het allemaal een beetje tegen. Tuurlijk, de characters uit de game waren stuk voor stuk hilarisch, maar de gameplay was gewoon te herhalend. Vooral de side-missions waren de hele tijd hetzelfde en ook de schuilplaatsen die je daarin moest ontmantelen zagen er allemaal hetzelfde uit. De game was gewoon minder origineel dan Saints Row 2 destijds was. Ik heb me uiteindelijk wel vermaakt met de game hoor, maar ik had er echt veel meer van verwacht.
De verrassing van het jaar
De meest verrassende titel van het jaar was voor mij SOMA.
Toen ik de trailer zag was ik best geïntrigeerd. Ik wilde weten hoe het zat met deze game en ik was dan ook blij toen ik de game mocht reviewen. Mijn verwachting was een horror-game in dezelfde stijl als Alien: Isolation. Dus rondlopen, onderzoeken en je verstoppen voor het grote boze monster. Dit klopte echter slechts gedeeltelijk.
SOMA bleek namelijk die elementen wel te bevatten, maar leunde hier veel minder op dan ik dacht. De game heeft namelijk een ijzersterk verhaal en sfeervolle setting en liet me ook nadenken over diverse filosofische vraagstukken als identiteit, de relatie tussen lichaam en geest en bewustzijn. Dit is ongelooflijk knap gedaan en aan het eind van de game moest ik dan ook echt even bijkomen. Ik wil bij deze dan ook iedereen nogmaals aanraden om deze game te gaan spelen. Je krijgt er geen spijt van.
De topper van dit jaar
En dan komen we bij de game die ik het tofst vond. Best een zware opgave want er waren zat games die hiervoor in aanmerking kwamen. Opvallend is dat ik niet eens voor Mass Effect Andromeda heb gekozen, die game zit zelfs nog in het plastic en moet ik ook nodig eens een gaatje voor vinden om te spelen. Nee, de game die ik het allermooist vond dit jaar is: Resident Evil 7: Biohazard.
Tering zeg, wat was die game ongelooflijk creepy! Alleen de eerste 5 minuten heb ik geloof ik zonder kippenvel doorgespeeld. Wat een sfeer.
Ik speel ook al Resident Evil sinds ik een jaar of 11 was en deel 2 is het voor mij allemaal mee begonnen. Ik vind dat nou eenmaal heerlijk, lekker griezelen. Helaas werden de games steeds een stukje minder griezelig, met als triest dieptepunt deel 6. Zou het ooit nog goed komen?
En ineens was daar dan deel 7. Geen overdreven actie meer, maar terug naar de roots: het griezelen. Ik was bij de aankondiging nog niet helemaal overtuigd. Hoezo first person? En hoezo geen zombies meer? Man, wat had ik het mis. Die lijpo’s in het huis die je constant achterna zitten, de constante vraag van wat er in godesnaam aan de hand is, de wanhoop. Dit is zoals een horror-game hoort te zijn en daarom ook mijn topper van het afgelopen jaar!
Zoals reeds gezegd waren er genoeg andere goeie games afgelopen jaar, dus schroom niet en laat je mening horen. Komt mijn lijstje overeen met die van jou, of juist helemaal niet? Drop het in de comments.
Tot volgend jaar!
