Ergens in de donkerste uithoeken van mijn huis staat een grote plastic doos te vergaan. De inhoud van deze doos is mij veel te lief. Mijn vrouw had al meerdere malen gevraagd om die troep weg te gooien of op marktplaats te zetten. Ten eerste is het geen troep, ten tweede is het niks waard. In deze treasure van vooral dierbare herinneringen zitten mijn Magic kaarten. Voor mensen die dit niks zegt, het lijkt op Hearthstone, Dominion en andere strategische kaartspellen.
De eerste herinnering die het spel bij mij opwekt is dat ik de doos vol met Magic kaarten van mijn broer mocht lenen, ik kocht daar steeds pakjes bij. Dit deed ik samen met mijn beste vriend, die inmiddels ook verslaafd aan de kaarten was geraakt. Panini voetbal plaatjes! Fuck them, één pot nat en hoewel ik ook voetbalgek ben, vond ik het niet boeiend genoeg. Zeg nou zelf, wat boeide die dikke knar van Koeman mij. Kaartjes met een coole art en waar je ook nog over na moest denken, dat was the bomb. Mijn eerste deck was een Goblin deck. Het was lekker snel en vooral tegen slome tegenstanders dodelijk. Dat mijn beste vriend de enige tegenstander op dat moment was maakte niet uit. Hij had altijd een deck met Disenchants, kort samengevat: Ik gooi een kaart op, hij zegt “disenchant” en mijn kaart kon rechtstreeks naar de graveyard. Het duurde een tijdje voordat ik een oplossing had.
De tweede herinnering is dat we naar de winkel Gamesenstuff in Zwolle gingen. Een winkel, café, speelhol voor de echte nerds. Als fris groen nerd-blaadje ging er een wereld voor mij open. Mensen die miniatuurpoppetjes aan het schilderen waren, mensen die RPG games als Dungeon Master aan het doen waren. “Wat is dit voor wonderlijke wereld” dacht ik. Deze leuke, grappige fanatasiewereld werd al gauw abrupt verstoord. Achter in dit cafe zat hij, de uber nerd der nerds. Hij zag dat wij magic kaarten in onze handen hadden. Hij riep ons en voor dat we het wisten zaten wij met deze gast te spelen. Ik was er zeker van dat ik met mijn nagebouwde wereldkampioen Goblin deck zijn aars wel ff zou kicken. Mijn beste vriend had ook een duur bij elkaar gekocht deck en wij zouden met zijn tweeën dit varkentje wel ff wassen. Onze decks werden trouwens gesponsord door de studiefinanciering van de Nederlandse staat. Wat er toen gebeurde was ongelooflijk. De uber nerd deed niks mompelde wat, ik wacht op mijn kaart, ik wacht op mijn kaart. We hadden hem bijna dood! TOEN! hij in een beurt een combo oplegde, waarin hij kaart na kaart kon trekken met spells zodat wij in een klap dood waren. FUCK! Ik heb nooit meer magic gespeeld tegen echte pro’s. Wel af en toe nog met vrienden. We hebben na die tijd nog wel Dominion gedaan, Heroes of Might and Magic en andere strategie games.
Mijn beste vriend overleed vorig jaar. Helaas, ik mis hem. Daarom zal die stoffige doos vol magic kaarten nooit weggaan. Het is meer dan een doos vol papier. Het is een doos vol herinneringen, mooie herinneringen.
