Afgelopen week was het weer eens zo ver: ik pakte weer eens een singleplayer game op. En uiteraard konden daarin ook collectibles verzameld worden. Maar worden we daar niet een beetje moe van?
De game in kwestie was Alone in the Dark. Een game waarbij ik bijna op de helft zit en zogeheten Lagniappes kan verzamelen. Deze dien je dan ook nog eens in een bepaalde volgorde te gaan verzamelen door namelijk eerst als protagonist Edward Carnby te gaan spelen en vervolgens als tweede hoofdpersoon Emily Hartwood. Doe je dit niet? Dan wordt je progressie met betrekking tot de collectibles gereset.
Ik ga nu niet helemaal uitgebreid mijn mening over de game ventileren. Wil je wel meer weten dan raad ik je aan om de review van collega redacteur Renco even te lezen. De reden dat ik deze game toch even noemde? Omdat collectibles me vandaag de dag weinig tot niks meer kunnen schelen. Ik ben moe van feit dat dit ondertussen in zo’n beetje elke singleplayer game lijkt te moeten zitten. En het merendeel doet daarbij niks meer dan hier en daar een oppervlakkig verhaaltje vertellen en je speeltijd met een game opvullen.
Een ander voorbeeld hiervan is Evil West, een vermakelijke game die afgelopen week naar de Game Pass kwam. Tevens een game waar ik met Niels al behoorlijk wat hilarische, toffe speeluren heb zitten. Maar ook deze game geeft je dingetjes om te verzamelen met een lapje tekst die je na twee keer al wegens oppervlakkigheid weg drukt omdat het niet meer weet te boeien.
Mag een game dan helemaal niks meer te verzamelen hebben? Wat mij betreft wel, maar doe hier dan wat origineels mee. En dat lijkt bij veel games verleden tijd te zijn. Die tijd dat ik stoer aan m’n vrienden kon vertellen dat ik alle 100 veertjes in Assassin’s Creed II of alle CoG tags in Gears of War had verzameld, die heb ik wel gehad. Waarom ik het toen wel deed? Omdat het toen origineel was.
Juist omdat het allemaal maar een must lijkt te moeten zijn in de (meeste) singeplayer games mag het wat mij betreft wel wat minder. Tenzij er iets mee wordt gedaan waarmee je als speler wordt vastgehouden. Iets waarmee je bijvoorbeeld sterker wordt. Twee games die er voor mij uitspringen met betrekking tot originaliteit en het verzamelen van collectibles zijn Alan Wake 2 en Diablo IV.
Hoe het ook kan
Zo verzamel je in Alan Wake 2 poppetjes die je op bepaalde plekken neer kan zetten om zogeheten rijmpjes te ontcijferen. Heb je de oplossing gevonden en het juiste poppetje geplaatst? Dan zal de wereld om je heen te veranderen en meer inzicht te geven in de plek waar je je bevindt en wat er is gebeurd. Gaaf!
Diablo IV vertelt op zijn beurt losse verhalen aan de hand van bepaalde dingen die je oppakt. Zo vond ik ooit een brief van een vader wiens dochter werd vermist en die voor het laatst was gezien bij een ijsgrot. De vader in kwestie besloot daarom er op uit te gaan naar de grot om zijn dochter te zoeken. Op een later moment in de game kwam ik bij de beruchte grot en vond ik een skelet met een brief erbij. Deze bleek van de desbetreffende vader te zijn die er achter was gekomen wat er met zijn dochter was gebeurd en het daarom niet had overleefd.
Dit zijn de details die een collectible in mijn ogen wel de moeite waard maken om te verzamelen. Wellicht komt het ook deels door mijn leeftijd en het vaderschap, maar ik game de laatste tijd een stuk minder. Als ik vandaag de dag dan mijn tijd in een game stop dan wil ik vermaakt worden en het gevoel krijgen dat mijn tijd het waard is. En niet dat een game mijn tijd probeert op te vullen. En ik snap dat de meeste verzamelingen in games optioneel zijn, maar als ik een lange verkeerde gang inloop om te lezen dat Pietje naar de supermarkt is gelopen dan ben ik er wel klaar mee.
Collectibles zijn naar mijn mening dus leuk als ze bijdragen aan een extra verrijkende ervaring in de game. Echter kan ik me ook voorstellen dat er gamers onder ons zijn die juist wel plezier halen uit games die vol zitten met collectibles en het verzamelen er van. Daarom ben ik heel benieuwd hoe jullie als gamers hierin staan?
