Column: Hedendaagse sidequest is bezigheidstherapie

Je kent het wel: je speelt een game, begint net en wordt direct gebombardeerd met sidequests. Maar waarom beginnen de hedendaagse sidequests steeds meer op elkaar te lijken en worden ze bijna allemaal in hetzelfde format gepresenteerd?

Wat is een sidequest?

Om maar bij het begin te beginnen. Een sidequest binnen een game is vaak een op zichzelf staande missie die jij als speler los van het hoofdverhaal kan spelen. Bij uitzondering zijn er games die sidequests juist wel weer met de main story verbinden en dus verplicht zijn. De doelen binnen sidequests verschillen vaak maar kunnen ook herhaalbare doelen zijn (zoals Assassin’s Creed al jaren doet). Zo kun je denken aan het bevrijden van personages, het opruimen van bad guys in een bepaald gebied of het vinden van een bepaald item. Zoals ik al eerder aangaf kan dit dus eenmalig zijn, maar ook keer op keer herhaald worden. Sidequests krijgen in games vaak verschillende aanduidingen, zo kunnen ze secondary missions, challenges, miscellaneous of gewoon sidequests heten.

Herhaling

Rond 2009 met de release van Assassin’s Creed II is er onder games een nieuw fenomeen ontstaan: het volproppen van games met sidequests. Daar waar het in eerder genoemde game nog begon met een paar sidequests en wat veertjes werd dit later in games goed aangevuld met de welbekende stapel repeatable sidequests. Het werd een fenomeen wat in mijn ogen voor die tijd heel veel extra uitdaging en speelplezier teweeg bracht.

Nu we echter zien dat dit zes jaar later nog steeds gedaan wordt, vind ik hier veel frustratie in terug. Wanneer je een game start en na de intro de map eens gaat bekijken en ziet dat deze volgepropt zit met sidequests denk ik wel eens: oh nee, moet dit nou weer? Zes jaar geleden was dit een uitdaging, nu is het in mijn optiek bezigheidstherapie. Want wat is er nu nog boeiend aan om in een Assassin’s Creed Syndicate meerdere wijken vrij te spelen door ruim 25 keer dezelfde sidequest te spelen om dat ene gebied te bevrijden. En wat is er nog leuk aan om in Just Cause 3 alle settlements te vernietigen op dezelfde manier en met dezelfde minimissies? Ik had heel veel hoop in Fallout aangezien Bethesda als een van de weinigen met zowel Fallout 3 als The Elder Scrolls Skyrim fantastische games wist neer te zetten, met net zulke fantastische sidequests. Het laatste deel Fallout 4 ging helaas daarin ook de mist in, want na het uitspelen van de main story, word je als gamer ook geconfronteerd met missies die alleen maar gericht zijn op de settlements. Een van de weinige hedendaagse games die nog wel sidequests weten te leveren die uniek en boeiend zijn is The Witcher 3: Wild Hunt (ja, zelfs die geit was leuk!). Zucht ik word al misselijk als ik weer over sidequests nadenk.

Waarom?

Waarom hebben games tegenwoordig nou zoveel herhalende sidequests? Het echte feitelijke antwoord moet ik je schuldig blijven. Het meest logische antwoord lijkt me dat ontwikkelaars denken op deze manier het aantal uren wat je in een game steekt te kunnen rekken, zodat jij hun game zo lang mogelijk blijft spelen. Van de andere kant is het natuurlijk ook een hele luie instelling die men hiermee in neemt. Want waarom nadenken over een paar leuke, extra verhaallijnen als je ook herhalende sidequests kunt implementeren? En dan komen we weer op het punt uit van bezigheidstherapie. Voor degenen onder ons die een perfectiewoede in zich hebben zijn al die sidequests natuurlijk fantastisch, maar voor de hedendaagse gamer zoals jij en ik die dit al zes jaar zien, is dit niets anders dan bezigheidstherapie… Wat vinden jullie, is het tijd voor iets nieuws of kunnen we nog wel vooruit voor de komende jaren met de huidige sidequests?