Het was de laatste jaren opvallend stil op het gebied van survival horror games. Toen werden we opeens verwend met Alien Isolation. Nog geen maand later stond de volgende horror game voor de deur: The Evil Within, een game van Shinji Mikami, de geestelijke vader van de geniale Resident Evil franchise (deel 1 t/m 5 dan). Maar heeft hij het nog steeds in zich om een toffe survival horror game te maken?
Resident Evil
Laten we even bij het begin beginnen. Jij bent Sebastian Castellanos, een detective die samen met zijn partners, Joseph Oda en Julie Kidman, werkzaam is bij het Krimson City Police Department. Sebastian is niet een heel erg interessant persoon en had net zo goed de broer kunnen zijn van Luis Sera, een van de hoofdpersonen uit Resident Evil 4.
Dit is direct iets wat de game typeert, veel elementen lijken één op één overgenomen van eerdere Resident Evil games en horrorfilms. Sterker nog, de eerste scene waarin je met je revolver tegenover een enemy komt te staan lijkt precies op de eerste scene van Resident Evil 4, waarin hoofdpersoon Leon Kennedy zijn wapen moest trekken. Oke, klaar nu even met de Resident Evil vergelijkingen.
Vierkante baard
De game begint aardig als Sebastian richting het Krimson Hospital spoed met zijn collega’s Julie, Joseph en Oscar Connolly. Zodra de cutscene was afgelopen en Sebastian uitstapte verbaasde ik me over de sfeer en de graphics. Het onweerde buiten en de bliksemschichten zorgden voor een onheilspellend schouwspel, terwijl regen op de straten kletterden en de oprit voor het ziekenhuis vol stond met verlaten politieauto’s. Zenuwachtig deed ik de voordeur open en zag overal bloed liggen, bloed wat er zo goed uit zag dat ik het gevoel had dat het echt was! Dit gaf me direct vertrouwen in de game. Het is daarom jammer dat er later op grafisch gebied veel mis gaat. Bloed maar ook objecten worden in latere levels namelijk pixelig en rare popups zorgen soms voor vage graphics. Zo ook de cutscenes, ik zal niks spoilen maar ik kreeg op een gegeven moment te maken met een man met een vierkante baard en voor zover ik weet is dat niet in de mode.
Wapens
The Evil Within speelt qua gameplay eigenlijk precies als Resident Evil (Shit! Doe ik het toch weer). In third person bestuur je Sebastian en met een druk op de knop trek jij je wapen. Waar je in het begin van de game het tijdelijk zonder wapen moet doen, krijg je al snel in de game een revolver. In chapter 3 vind je een shotgun en vreemd genoeg vind je na 5 stappen ook opeens een kruisboog. Tevens kom je af en toe een bijl of een toorts tegen waarmee je een vijand in één keer kunt afmaken, hierna ben je dit wapen alleen wel direct kwijt! Je wapens ga je vaak nodig hebben maar het is belangrijk om voorzichtig te zijn met je ammunitie. Hier komt de kracht van de game namelijk ook naar voren. De vijanden gaan vaak namelijk niet dood van slechts één kogel en verschijnen vaak in kleine hordes.
Het is aan jou hoe je dit oplost: schiet je er een paar door hun hoofd, besluip je ze van achter en steek je ze neer, maak je met je kruisboog een valkuil door een explosieve bolt op de grond te schieten of ren je weg? Ja, je leest het goed, weglopen is een serieuze en soms verstandige keuze in deze game.
Vuur
Het feit dat de game jou als speler de mogelijkheid geeft om vijanden te besluipen geeft wel een extra angstig gevoel mee. Dit omdat je weet dat zo’n misvormde bitch zich elk moment om kan draaien en in een vloeiende beweging je kop eraf kan hakken. Probeer het maar eens als je leven bijna leeg is. Echter is vuur je beste vriend, vaak zul je namelijk lucifers oppakken waarmee je de neergeschoten gordons in de fik kan steken. Doe je dit niet, dan bestaat de kans dat ze weer opstaan en jou opnieuw aanvallen. Ook de eerder genoemde toorts doet wonderen, maar heeft als nadeel dat hij slechts eenmalig gebruikt kan worden.
Gestoorde gekken
The evil within wordt gekenmerkt door meerdere soorten gestoorde gekken. Om jullie spoilers te besparen noem ik alleen The Haunted, omdat je deze het meest tegen zult komen. The Haunted zijn gestoorde, gemuteerde gekken die vaak in groepjes op je af komen met stokken of stukken glas die uit hun hoofd steken. Creepy!
Waar de sfeer in het begin van de game je bij de strot grijpt, daar kakt de game na een paar chapters helemaal in. The haunted spawnen random (op zich niks mis mee) en de collision detection begint te klooien. Haunted lopen zomaar tegen dingen aan en blijven daar tegen aanlopen. Sebastian komt soms vast te zitten in muren en loopt soms gewoon doodleuk door dingen heen. Deels ben ik er blij om want sommige stukken zijn behoorlijk pittig, maar dit gaf me wel de mogelijkheid om die stukken over te slaan, ik kon gewoon langs zombies heen rennen.
Ook de verdeling is vreemd, sommige chapters zijn in een uurtje klaar, terwijl anderen uren kunnen duren. Natuurlijk wordt je door de game geholpen met checkpoints, maar ook deze komen soms een paar minuten na elkaar en soms gewoon 20 minuten niet.
Snot verzamelen
Een belangrijk onderdeel van The Evil Within is het verzamelen van snot. Dit snot wordt gebruikt om Sebastian en zijn wapens te upgraden en eventueel extra ammo aan te schaffen. Je zult veel van het groene goedje tegenkomen bij het in de fik steken van je vijanden en random in flesjes op kasten en in lades. Het inleveren doe je door in het ziekenhuis via een speciale spiegel in een flashback te belanden.
Je kan de slijmerige substantie gebruiken om Sebastian wat langer te laten rennen of wat meer leven te geven zodat hij iets meer klappen op kan vangen. Ook kun je het investeren om meer kogels te dragen, meer schade aan te richten, een snellere hit rate te halen, sneller te herladen en ga zo maar door. Het maakt Sebastian beter bestand tegen al die gestoorde idioten, maar nieuw is het systeem natuurlijk niet. Tevens kun je in de flashback van het eerdergenoemde ziekenhuis puzzelstukjes inleveren en met gevonden sleuteltjes kluisdeurtjes openmaken. Tenslotte kun je aan de balie bij een aantrekkelijke zuster je game saven. Geloof me, dit voelt soms als een opluchting.
Conclusie
The Evil Within moet het hebben van de gameplay en het feit dat het op dit moment, samen met Alien: Isolation, één van de weinige survival horrorgames is. Doordat de game zich heel erg richt op de gameplay en de sfeer van Resident Evil 4 doet men veel dingen goed, maar eigenlijk niks unieks. Hou er rekening mee dat de game kampt met een rare opbouw van chapters, vreemde checkpoints en grafisch tekorten. Toch zorgt de game voor aardig wat vermaak wat het een leuke, maar toch matige game maakt.
