Pas geleden liet Bonnie Ross, de big boss van 343 Industries, een interessante mening los waarin ze eigenlijk aangaf dat het verhaal in sommige games de gameplay in de weg kan zitten. Deze gedachte riep bij mij de volgende vraag op: hoe belangrijk is het verhaal voor je game-ervaring?
Bonnie Ross gaf aan dat ze houdt van transmedia rondom een game, zoals boeken, films en alle soorten achtergrondinfo. Maar ze denkt dat er af en toe wat teveel verhaal in hun games zit. Dit was wat ze erover zei: “Ondanks dat we van onze transmedia (alle bijkomende zaken zoals dvd’s, boeken en merchandise) houden, voel ik dat we soms wat teveel verhaal in onze games vertellen. Als je een wapen hebt en er zijn aliens die op je schieten, dan is het lastig om het verhaal op je in te laten werken. Hopelijk hebben we in Halo Wars 2 een wat simpeler verhaal gezet en kan je de transmedia gebruiken om de diepte in te gaan“. Wat ze hiermee eigenlijk zegt is dat de verhalen tot aan Halo Wars 2 in de Halo serie soms wat teveel aanwezig waren en dat dit simpeler moet. Tijdens een interview met Phil Spencer werd hem gevraagd hoe hij hiertegenover stond. Zijn antwoord was: “Voor mij persoonlijk is Halo een interessante game want aan de ene kant heb je John Wayne in space, een grote, iconische superheld die rond rent en de vijand afmaakt. Je kan het spel spelen en de rest verwaarlozen waarbij je ontzettend veel lol hebt. Dan is er de andere kant van Halo en die laat een geweldig diepe rijke wereld zien waarin zelfs een religieus laagje zit verborgen en zijn er mensen die daar totaal in gaan zitten“.
Bonnie heeft als hoofd van de studio ook alle bijzaken, zoals boeken en merchandise, in het beheer dus zij draagt de verantwoordelijkheid voor beide kanten. Voor mij waren deze twee uitspraken een reden om hier nog eens over na te denken.
Rood- en blauw-gekleurde aliens spreken niet erg tot de verbeelding
Het startpunt van mijn vraag, mijn verwondering, kwam aanvankelijk door het spelen van Halo Wars 2. De game waarvan Bonnie nu zegt dat men daar het verhaal simpel heeft gehouden. Want mijn kijk op de Halo serie was namelijk, voor het spelen van deze game, totaal anders. Mijn eerste stappen in Halo lieten vooral een vreemd beeld in mijn brein achter. Ik speelde de game en zag vooral vreemd gevormde, waggelende, rare kreten uitslaande, gekleurde, bijna Disney-achtige wezens. Dat zorgde bij mij direct voor een soort conflict in mijn brein. Het gevoel de wereld ingezogen te worden, dat vergt ook een realistisch aanvoelende wereld. Rood- en blauw-gekleurde aliens horen daar in mijn beleving niet in. Dus ergens ontkoppelde mijn brein de game, kon ik het verhaal niet doorzien, en was het klaar. Ik stopte met spelen.
Toen kwam Halo Wars 2 in mijn bezit. Niet vanwege het Halo stuk maar eigenlijk omdat ik gek ben op RTS-games. Tot mijn verbazing was het verhaal van deze game goed in elkaar gezet. Zo goed, dat het mijn aandacht trok en het mijn honger naar meer aanwakkerde. Betekent dit dan dat Bonnie een punt had. Waren de vorige Halo delen qua verhaal zo ondoorzichtig dat je er niet direct in kon komen? Misschien wel, misschien niet. Ik ben namelijk ergens in het midden ingestapt en heb dus het startpunt gemist.
Het verhaal in Halo is er één die met veel zorg is neergezet en waar de fans zich ook compleet in kwijt kunnen raken. Dus wat wil een uitgever dan met zo’n uitgebreid arsenaal aan verhalen rond zijn game? Het lijkt mij juist het gereedschap die de binding van de fans met de titel probeert te bouwen. Is de gamer die, en we kennen ze allemaal, nooit cutscenes bekijkt maar alleen maar doorklikt totdat er weer geschoten kan worden een soort ‘gamecultuurbarbaar’? Zijn spelers die puur om het knallen gaan, dan oppervlakkiger? Kan je een game zoals Halo, een shooter, compleet snappen en waarderen als je geen interesse hebt in de achtergrond, in het verhaal? Of is het zoals Phil zegt ook oke om een John Wayne speler te zijn en het verhaal totaal niet te laten meespelen in je spel.
Juist de makers van Halo hebben, naast het maken van de actie die jij als speler in de game beleeft, heel veel aandacht besteed aan de wereld waarin het zich afspeelt door er boeken over uit te brengen. Maar ook het maken van de juiste muziek bij de game om een sfeer te bouwen is een aanwijzing dat men wel degelijk een geheel wil neerzetten. Het moet dan juist voor hen toch frustrerend zijn dat je het verhaal niet volgt. Natuurlijk snap ik Phil en Bonnie wel, je kan niet zomaar een groep gamers als ‘minder’ bestempelen omdat ze alleen maar aliens willen knallen. Ook deze groep brengt geld in het laatje, naast het feit dat dit ook veel multiplayers zijn en we daar nog eens een hele eSports deel in hebben. Die moet je wel te vriend houden.
Maar wat moeten we dan met de diepere verhalen van een game? Moeten we die voortaan maar totaal achterwege laten en het inderdaad allemaal versimpelen zoals in Halo Wars 2? Dus, om het kort te stellen, is het verhaal belangrijk, zo niet het belangrijkste in een game? Ja, in mijn ogen wel. Erger nog, voor mij is het onontbeerlijk. Hoe kan je jezelf enigszins inleven in je character, in hetgeen je op beeld beleeft, als het verhaal niet goed is? Voor mij kan het één niet zonder het ander. Gek genoeg was dat juist hetgeen waar ik mij bij Halo nooit in had verdiept. Natuurlijk had ik een aantal delen geprobeerd, maar ik kwam er niet goed in. Halo Wars 2 maakte dat in één keer goed. De Covenant, de eenheden, de Master Chief, Halo, het was ineens onderdeel van een groter geheel waar ik meer van wilde weten. Daardoor wilde ik de Halo-games zien, spelen, snappen. Het geheel en hoe dit zich in archetypen naar elkaar verhouden werd duidelijker. Master Chief, de spierballen in de game, Cortana, het verstand en jij als speler, de ziel binnen dit alles. Ineens begreep ik waarom ik nooit contact had gemaakt met de game. Simpelweg omdat ik ergens in het midden ben begonnen. Dat werkt dus niet met grote verhalen. Als je niet begrijpt hoe je op het punt waarop je bijvoorbeeld in Halo 5 start, bent gekomen, dan zegt de game je toch minder. Alle verdieping, zoals boeken, maakt een game juist interessanter.
Dit verklaart ook waarom ik verliefd kan worden op een game als de intro retegoed in elkaar zit. Zo kan ik me nog levendig de intro van The Witcher 2 herinneren. Alsof je naar een speelfilm keek. Als die beelden al prachtig zijn, dan heb je mij al deels binnen. Dan begint het verhalen vertellen al. Als ik games met een verhaal speel, ga ik het liefst ook alleen zitten. Op dat moment heb ik totaal geen zin in sociale gezelligheid in een party. Dat leidt me ontzettend af.
Natuurlijk is mijn stelling: “een game kan je niet ten volle spelen als je het verhaal niet volgt” een persoonlijke. Er zullen onder jullie een aantal gamers zijn die zich totaal niet interesseren voor het verhaal en alleen maar willen raggen. Maar voor mij is dit onbegrijpelijk. Ik wil me omwentelen in een wereld, even weg zijn uit deze verhardende en vol tegenstellingen zittende maatschappij. Even totaal uit mijn hoofd zijn en in die fantasie leven. Dat is in mijn ogen het ultieme van gamen. Even niet Rob uit Oude Wetering zijn maar een held, een soldaat, een vrijheidsstrijder. Meegaan in een wereld die we niet kennen of een maatschappij die in de realiteit ondenkbaar is. Games als Deus Ex, The Witcher, het neemt me even mee. Dat is al zo sinds mijn prille eerste stappen in het gamen. Games zoals Elite brachten mij ineens in een wijd heelal, The Hobbit liet mij (zelfs met alleen teksten) even in de wereld van Tolkien wandelen. Dat is toch waar het om draait in mijn ogen.
Terugkomend op Halo, ik ben net thuis uit de stad met in mijn tas Halo: The Master Chief Collection en Halo 5 en de boekenreeks staat al op mijn iPad. Want dat ben ik dan ook weer, ik duik er dan totaal in. Hopelijk stellen ze mij niet teleur.
